odnośnie do tego lasu
 
o tej bliskiej rodzinie — wiecznej roślinności, ukwieconej,
grzybodajnej, w kolorach miodu i nadziei, nie można mówić:
— ot, taki sobie las. tutaj, w korze, w każdym listku, igiełce,
wyryty jest sentyment: — powściągliwe okrzyki, zastrzeżone
słowa, gesty; nawet mech pamięta targające tsunami.
nie wyprzesz się pomyłki, że pożądanie pomyliłaś z kimś,
nie odwołasz zwątpienia, że kochałaś nie wiadomo kogo.
 
ten życzliwy labirynt wciąż czeka, aż znów tam zbłądzimy.
wtedy przemyślnym zwodzeniem, żywicznym maceratem,
poprowadzi nas w sam środek wymoszczony ciszą;
rzuci na kolana w bezmyślny obrzęd. rozmarzone
korony drzew pochylą się, by złożyć hołd tej chwili.
 
ty oddasz wilgoć, którą wcześniej wessałaś w siebie,
ja oddam to, z czego jestem.
 
o świcie, gdy opar kadzidła zaniknie, a pnie chwycą linię pionu,
w intymnej skrytce starodrzewu pojawi się kolejny zapis:
— dziś, w nocy, niebo sprowadziłem na ziemię.