Myślę, że w tym tekście jest wiele rzeczy, jakie widziałbym w dobrym wierszu: trochę wyrazistych fraz, trochę sentencji, które warto ze sobą zabrać. W sumie dobrze się to czyta - trochę jak Johna Ashberry'ego czy Yvesa Bonnefoy, choć może jest tu nieco mniej olśnień (ale błysku jest dosyć). Wadą takiego poezjowania jest to, że trudno znaleźć dużo odbiorców dla takich tekstów, które nie dają wielkich olśnień i nie prowadzą dokądś. Skomponowanie z tego interesującej książki, którą się przeczyta z przyjemnością od początku do końca jest trudne.

Oczywiście nie jest to sprzeczne ze znalezieniem aplauzu u krytyki oraz pewną ilością głosów broniących tej dykcji w stylu „ja czytam z przyjemnością”.



Naprawdę takie wyjaśnianie w nawiasie jest do czegoś potrzebne? Może zdecydować się na jedno?