Cześć Anna!
Czytając przypominam sobie sceny z teatru telewizji: Oskar i Pani Róża.
Spodobała mi się fraza " metr po metrze zdobywam pokój". Rozumiem ją również jako zachętę do zdobywania spokoju ducha, zamiast pogrążania się w depresyjnej bezczynności .
Pozdrawiam.
Mirek

Hej Anna!
Domyślam się, że ludzie na forum o pisaniu nie tylko czytają i teoretyzują w tym co piszą, ale też mają swoje sprawy bieżące oraz bagaż życiowy. Czasami dzielą się na forum tymi przeżyciami np. w poezji. Uważam, że to bardzo dobrze. Po pierwsze, lepiej swoich emocji nie tłumić tylko w sobie, po drugie, jakoś tak razem łatwiej, nawet jeżeli to tylko społeczność anonimowych, internetowych znajomych.
W mojej rodzinie ostatnio matka przeszła radioterapię. Dzięki Bogu dobrze ją zniosła, a mięsak, bardzo się zmniejszył i przestał powodować dokuczliwe gorączki i anemię.
Sam nie miałem bliskiej styczności z osobą leczoną chemioterapią. Mogę się tylko domyślać, że to nic przyjemnego. Mam nadzieję, że będziesz mogła cieszyć się z dobrych efektów kuracji, rekompensujących dolegliwości wywołane wlewkami. Życzę Ci zdrowia i Bożego posilenia!
Czytałem dwie książki, o osobach biorących chemię. "Wygrać życie" - wywiad z Kamilem Durczokiem i "Pozostała tylko nadzieja" Lidii Czyż, o kobiecie z wirusem HCV.
Wszystkiego dobrego, trzymaj się.
Mirek

Ten wiersz ma potencjał, warto go jeszcze dopracować. Bardziej by mi się podobało: " noc wyszczerza kły
walczę z nią o jeszcze jakieś pół roku" ale to Twój wiersz. No ale i tak mi się podoba. Jest w nim opis prawdziwej walki, takiej sam na sam do ostatniego bólu. Akurat mi kojarzy się z "Godziną Wilka" Bergmana. Przychodzi czas w którym noc jeszcze nie odeszła a świt jeszcze trochę zostało. To właśnie walka dwóch sił zwątpienia i nadziei.