Hotel Ozyrys

Historia ta bierze swój początek wraz z moim powrotem do rodzinnego miasta Arkham w Nowej Anglii. Po ukończeniu studiów dziennikarskich w Nowym Jorku, powrotu do miasta mego dzieciństwa dzieciństwa które ledwo pamiętałem, po tragicznej śmierci mych rodziców zostałem wysłany do dalekich lecz jednych krewnych jacy mi pozostali a którzy to mieszkali właśnie w Nowym Jorku. Po ukończeniu dwudziestego szóstego roku życia zapragnąłem odkryć własną przeszłość a również ułożyć życie zawodowe gdyż z każdej redakcji nowojorskich gazet byłem odsyłany z przysłowiowym kwitkiem. Po długiej korespondencji z redaktorem naczelnym Arkham Journal zostałem zaproszony na miesiąc próbny, prowincjonalne czasopismo nie było szczytem mych wybujałych ambicji lecz mimo to przyjąłem propozycję ,

Gdy dotarłem na dworzec nad miastem zachodził zmrok, wysłużony parowóz wydobywał z siebie kłęby dymu i pary jakby niedość było wszechobecnej mgły. Powitał mnie człowiek który przedstawił się jako sekretarz Pana Collina. Szybkim krokiem udaliśmy się do powozu, chcąc uniknąć nadchodzącego deszczu, księżyc skrył się za chmurami. Nawet gazowe latarnie stojące wzdłuż drogi nie były w stanie rozpędzić panującego mroku.  Po około kwadransie drogi dotarliśmy przed obskurny hotel położony przy głównym placu miejskim. Z zewnątrz przypominał resztę zatęchłych zbudowanch z czerwonej dawno pociemniałej od brudu cegły, jedynym znakiem wskazującym że ów budynek jest hotelem był stary zmurszały szyld nad drzwiami, na zgniłozielonym tle niegdyś prawdopodobnie złotymi zgłoskami zapisano nazwę ''Hotel Ozyrys". We wnętrzu powitał mnie mężczyzna którego wieku nie byłem w stanie oszacować na pozór sprawiał wrażenie czterdziesto może piedziesięciolatka, lecz wyraz jego niebieskich prawie szarych oczu  sprawiał wydarzenie że wydawał się starszy niż hotel, starszy niż samo miasto, a może nawet bardziej wiekowy od gwiazd na niebie. W tych zimnych ślepiach było coś niepokojącego, za każdym razem gdy na mnie spojrzał odczuwałem dyskomfort by nie powiedzieć strach, paniczny pierwotny lęk, gdy nogi stają się jakby z ołowiu ciężkie i odmawiają posłuszeństwa, zaś serce przyspiesza tak że mimo deszczu uderzającego w szyby i trzasków dobiegających z kominka da się słyszeć szum krwi krążącej w żyłach.

Zamieszkałem więc w pokoju o numerze 114 położonym na najwyższym piętrze budynku jak przekonałem się podczas wędrówki ku górze hotel nie cierpiał na nadmiar gości, sprucniałe i przegnite drzwi straszyły w korytarzach zielonkawa pleśń, pieła się po odpadających tapetach. Gdy dotalismy pod drzwi oznaczone numerkiem 114 podziękowałem recepcjoniście zdawkowo zostawiając jednak niewielki napiwek o który upomniał się dość znaczącym chrząknięciem. Pokój przypominał resztę hotelu, brudne ściany stare nadkruszone zębem czasu meble, małe okno wychodzące jak sądziłem na port, nie mogłem stwierdzić tego z pewnością  gdyż gęste niby krew strugi deszczu zasłaniały mi widok, zdawało mi się że gdzieś z oddali przebija się słabe światło latarni morskiej, które w równych odstępach czasu rozświetlało niemal niewidocznym blaskiem małą izbę. Niedbale zzułem z siebie przemoczony płaszcz i odłożyłem na krzesło ostatnim wysiłkiem zdjąłem buty po czym położyłem się na łóżku po chwili zaś zapadłem w sen.

Śniło mi się że deszcz coraz mocniej bił o szybę małego okna z każdym uderzeniem mojego serca coraz więcej wody z wściekłym hukiem uderzało w okno, które to w końcu rozprysło się na setki kawałków, a przez otwór jaki pozostawiło do izby zaczęły wlewać sie fale czerwonej gęstej cieczy, próbowałem uciekać lecz drzwi nie chciały się ustąpić gdy ciecz, zalała pokój do wysokości mojej szyji zrozumiałem że nie była to woda lecz krew, poczułem jak tonę jak nie mogę złapać tchu, poczułem jak wlewa się w moje usta i nozdrza, poczułem smak który wydał mi się znajomy.

Gdy się obudziłem woda z przeciekającego sufitu powoli kropla po kropelce spadała mi na głowę.