milczysz słowa uwięzły w gardle
patrzysz niby w oczy niby na usta
uciekając myślami daleko
dotyk dłoni zamiera w zawieszeniu
 
jeden wyraz niewypowiedziany
póżniej już całe zdania
aż wreszcie opasłe tomy
dni spędzonych w ciszy
 
i tak oto kończy się to
co jeszcze wczoraj było
radosną watrą podsycaną
milionami gęsto zapisanych kart
 
z każdym dniem narasta cisza
przedłuża się w nieskończoność
wreszcie staje się nie do zniesienia
długie wyczekiwanie – kto pierwszy
 
spojrzenie szuka spojrzenia
zimne matowe wyblakłe oczy
pozbawione blasku płomieni
powiększonego lupą gorących łez
 
nagle niczym świst bata rozcina
zatęchłe powietrze domu zadżumionych
nowe nieznane dotąd słownictwo
pochodzące z innej czasoprzestrzeni
 
„dość! chcę rozwodu”