Dziesiąty tom - dodatek111
Proza » Miniatura » Dziesiąty tom
A A A
Od kupowania, bardziej lubiłem atmosferę targu staroci, jego swobodny, trochę nieformalny charakter i przyjemną nieprzewidywalność. Z głównego placu, na którym był ulokowany, rozchodził się w przyległe uliczki, planty i podwórka. W bramach, czasem w oknach na parterze, na chodniku, wszędzie wystawiano bardziej lub mniej cenne, stare przedmioty. Słyszałem różne określenia, na to co można było tutaj kupić, ale najlepiej oddawało, to jedno słowo: wszystko. Wiele razy godzinami błądziłem wśród prowizorycznych straganów, wtapiając się w klimat wspomnień, raz szukając przedmiotów, które przypominały te, znane z domu babci, innym razem takich, które kojarzyły mi się z muzeum. Lubiłem je dotykać, rozmawiać o nich i wymyślać im historie. Moja sentymentalna natura czuła się jak na wystawnym przyjęciu.
Stoisko było skromne, bez rzeczy, które mogłyby trafić choćby do najmniejszego muzeum. Sprzedawca, niski staruszek, uśmiechnął się przyjaźnie gdy sięgnąłem po grubą książkę w czarnej oprawie. Od razu rozpoznałem jeden z tomów encyklopedii Ultima Thule. Dziesiąty.
– To żart? – Zapytałem głosem zduszonym przez emocje.
Staruszek tylko się uśmiechał. Stałem się czujny, nie chciałem zostać ofiarą oszusta. Zacząłem dokładnie oglądać książkę, jednocześnie obserwując uśmiechniętego sprzedawcę. Była w doskonałym stanie, wręcz jak nowa.
– Wydrukowano ją współcześnie? – Zapytałem odzyskując pewność siebie i czując satysfakcję, że udało mi się jakoś wybrnąć.
– Nie wiem, nie znalazłem żadnej informacji.
Wiedziałem, że nie ma dobrego wyjścia. Cokolwiek zrobię popełnię błąd. Odwlekając moment decyzji, starałem się wypełnić pustkę w głowie jakąś treścią.
– Ile? – Zapytałem w końcu patrząc w oczy mojego rozmówcy.
– Co ile? – Zapytał z takim zdziwieniem, że zrobiło mi się głupio.
– Nie jest na sprzedaż?
– Nie. Jest twoja. Kiedyś twój dziadek już za nią zapłacił.
Osłupiałem. Chciałem pytać, dowiedzieć się, zrozumieć. Jednak staruszek zajęty był już innymi klientami. Odszedłem powoli, ściskając mocno książkę. Po kilkudziesięciu krokach zawróciłem. Nie odnalazłem jednak kramu sympatycznego, starszego pana. Ładna pogoda ściągnęła tłumy i zrobił się straszny tłok.
Nie byłoby w tej historii nic dziwnego, gdyby nie fakt, że na półce wciąż stoi dziewięć tomów encyklopedii dziadka.
 
 
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
dodatek111 · dnia 06.09.2018 10:33 · Czytań: 509 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 11
Komentarze
Darcon dnia 06.09.2018 10:35
Ładna, krótka miniatura. Klimat budujesz w kilku zdaniach, I czuć go, widzę te stragany.
Puenty jednak nie zrozumiałem, w jaki sposób dziadek zapłacił?
Chciałoby się
Cytat:
pytać, do­wie­dzieć się, zro­zu­mieć.
:)
Pozdrawiam.
JOLA S. dnia 06.09.2018 11:34
W jakichś momentach chciałoby się powiedzieć dość i skończyć pisanie, jakby z czegoś się wyzwolić.
Zawrzeć wszystko w krótkim tekście to wielka sztuka. Czasem myślę, że poetom jest łatwiej, są przyzwyczajeni do krótkich form. Tobie proza udaje się bez zbędnych ozdobników. Klarownie przekazujesz myśl, osiągając wysoki poziom skuteczności. Cenne.
Puenty też nie zrozumiałem, ale to pryszcz, najważniejsze, że zdania idą po kolei. :)

Podobała się. :)

Pozdrawiam.
Leniwiec2 dnia 06.09.2018 11:40
Fajna miniatura dodatku, naprawdę mi się podoba, poczułem klimacik a la jarmark Dominikański.
Jedyne do czego się przyczepię to zdanie:
Cytat:
Słyszałem różne określenia, na to co można było tutaj kupić, ale najlepiej oddawało, to jedno słowo: wszystko.

Wydaje mi się, że można było to zgrabniej ująć, nie wiem jak to wytłumaczyć, ale jest jakaś niezręczność znaczeniowa.
Może coś w stylu:
Cytat:
Ludzie czasem chcą dowiedzieć się, co można tu dostać. Myślę, że najłatwiej odpowiedzieć na to pytanie jednym słowem: wszystko.

Można i w czasie przeszłym jak bardzo razi.

Ale to tylko taki mini mini błędzik, który w zasadzie zależy od indywidualnej interpretacji.

Co do puenty - ceny, którą dziadek zapłacił, o ile istnieje konkretny zamysł i nie jest celowo niejasna, stawiam na jego udział w wojnie.
dodatek111 dnia 06.09.2018 12:03
Darcon, Jolu S, Leniwiec2, dziękuję wam za czytanie i pochlebne opinie, tym cenniejsze, że proza jest u mnie na drugim miejscu i nie czuję się w niej zbyt pewnie.
Co do puenty. Encyklopedia Ultima Thule była wydawana w latach 1927-1939. Druk ostatniego, dziesiątego tomu został przerwany wybuchem wojny. Dziadek zrobił przedpłatę na subskrypcję, a kolejne tomy przysyłano mu do pracy. Na początku wojny, jako były powstaniec, trafił do obozu. Przez wiele lat myśleliśmy, że ten ostatni tom trafił w czyjeś niepowołane ręce. Dopiero stosunkowo niedawno (internet) dowiedziałem się, że dziesiąty tom nie został wydrukowany.
purpur dnia 06.09.2018 12:08
Mi też się podobało - jakiś dobry dzień dzisiaj, wszystko mi się podoba :)

Lubię tajemnice, lubię stragany, no ciężko mi się doszukać czegoś, czego bym nie polubił.

Wiem, marny ten mój komentarz strasznie, ale cóż zrobić - fajna miniatura... mimo iż puenty kompletnie nie skapowałem i nie wiem czemu na półce jest 9 sztuk :p

Ale co tam, emocje zostały wywołane!

Pozdrawiam,
Pur
dodatek111 dnia 06.09.2018 12:20
Dzięki purpur, w komentarzu wyjaśniłem, mam nadzieję, puentę. Ja się wychowałem z tą encyklopedia, dlatego jest mi bliska i zasłużyła, żeby choć tyle o niej napisać:)
purpur dnia 06.09.2018 12:54
Istotnie - teraz wszystko jest jasne. Po prostu pisząc komentarz, Twojej odpowiedzi jeszcze nie było...

Dzieki i pozdrawiam,
Pur
Marek Adam Grabowski dnia 08.09.2018 12:04 Ocena: Świetne!
Dawne książki mają swój urok. Kiedyś nawet marzyłem, żeby mieć własny antykwariat. Tajemniczość tego opowiadania bardzo mi się podoba; zwłaszcza że zaczęło się nie pozornie.
dodatek111 dnia 12.09.2018 10:48
Marku, książki, to treść, którą mają w sobie, ale też często niezwykłe "osobiste" historie. Nazywanie ich przedmiotami wydaje się wtedy trochę niewłaściwe:)
Milena1 dnia 12.09.2018 13:23
Bardzo fajna miniatura, lubię takie klimaty - tajemniczości i niedopowiedzenia.
Szkoda, że w rzeczywistości nie było tak jak w tekście. :)
Pozdr.
dodatek111 dnia 14.09.2018 11:45
Piszemy, żeby zmieniać rzeczywistość:) Pozdrawiam:)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty