Długa zima [fragment] - skinnywords
Proza » Obyczajowe » Długa zima [fragment]
A A A
Od autora: Diana Hirsch przyjeżdża do podupadłego kurortu, żeby odziedziczyć spadek po dziadku, o którego istnieniu nie wiedziała. Jej choleryczny charakter i przekonanie o własnej nieomylności zderzają się z lokalnym kolorytem, a wygodny apartament trzeba zamienić na stary dom przy kamieniołomach.
Tu scena na werandzie i atak szału w starym domu.

 

 

 
Bianka wyszła wściekła. Dzieci ociągały się, ale była stanowcza i chcąc nie chcąc powędrowały za nią na piętro.
Holden wymownie popatrzył na Jordana. To było długie, pełne pogardy spojrzenie, ale nie przeznaczone dla niego, lecz siedzącej obok kobiety.
Jordan wiedział już co się święci. Wstał od stołu i wyciągnął Dianę na zewnątrz oferując krótki spacer.
- Hirsch – zwrócił się do niej, kiedy oddalili się już od domu na tyle daleko, że mogli swobodnie rozmawiać.
- O co ci chodzi? – wydawało się, że ona nadal dobrze się bawi, tak jakby niedawna pyskówka dodała jej energii.
- Bez wątpienia należysz do tej rodziny – patrzył na nią badawczo. - To był wyjątkowy skurwiel. Powinni go przechowywać w Sevres pod Paryżem jako wzór skurwiela. Nawet nie wyobrażasz sobie jak on traktował ludzi.
- Znałeś go dobrze? – odgarnęła włosy, słuchając co z zaciekawieniem.
- Każdy to był przy zdrowych zmysłach wolał go nie znać lub przynajmniej omijać z daleka.
- Dlaczego? – nie mogła zrozumieć.
- Bezwzględny, bezkompromisowy, psychopata – możesz sobie wybrać jeden z galerii epitetów. Dla niego znajdzie się całe mnóstwo. Założę, się, że jak nie postawisz mu szybko pomnika, to grób będzie pięknie udeptany. Nie jeden chętnie zatańczy na mogile. Kłamca i hipokryta. Ale jedno trzeba mu przyznać – był skuteczny. Równie w zarabianiu pieniędzy i zrażaniu do siebie ludzi.
- Ja nic o nim nie wiem. Mama nigdy o nim nie mówiła. Jeszcze klika dni temu myślałam, że on od dawna nie żyje.
- Niestety, od niedawna. Przepraszam, że tak mówię, ale lepiej żebyś wiedziała co cię czeka. Nie afiszuj się za bardzo z nazwiskiem. Choć prędzej czy później i tak się dowiedzą. Może lepiej, żeby najpierw poznali ciebie, zanim zaczną cię osądzać przez pryzmat nazwiska i tego co wyprawiał dziadek.
Pokiwała milcząco głową, ale nie była przekonana. – Nie mogę rozumieć dlaczego ktoś ma mnie osądzać na jego podstawie? Przecież mnie nie znają.
- Stary Hirsch to była marka. Wizerunek złożony z chciwości i pogardy. Uwierz mi, lepiej żebyś miała to na uwadze. Na początek może zwyczajnie każdemu się kłaniaj. To będzie dla nich duża odmiana w porównaniu do dotychczasowych zwyczajów Hirschów.
- Aha – bezmyślnie przełknęła ślinę. – Tylko powiedziałam Biance to, co myślałam! Nie podoba się, to trudno! – zaperzyła się.
- Nic nie rozumiesz – Jordan stracił cierpliwość. - Jesteś tu w gościach. Oni ci pomagają. Nikogo tu nie znasz. Zastanów się trochę zanim coś wypalisz bez sensu.
- Nie pouczaj mnie.
- Na miejscu Bianki wyrzuciłbym cię z domu, ale ona jest za dobra. Dyplomatycznie poszła położyć dzieci spać, żebyś miała okazję ochłonąć i ich przeprosić. Pewnie wróci tu uśmiechnięta i wybaczająca.
- Nikt ją o to nie prosi!
- Holden nie patyczkowałby się tak z tobą. Weź może pod uwagę, że to teraz twój agent nieruchomości. Będzie razem pracować. Jeżeli nie trafia do ciebie argument racjonalny, to może trafi finansowy.
Patrzyła na niego w milczeniu. Widział, że ta sytuacja była jej bardzo nie na rękę. Ale była tu sama i nagle wyparowało sporo z jej pewności siebie.
- Dobrze, przeproszę ją – zmusiła się w końcu do powiedzenia niewygodnych słów.
- Hirsch – zaśmiał się i odwrócił na pięcie. Nie czekając na nią, poszedł w kierunku światła na werandzie.
W tej konkretnej chwili miała ochotę go zamordować, rozszarpać na strzępy i pławić w jego krwi. W myślach zwyzywała go do chamów i debili, ale kiedy niknął w oddali, a do wzgórz dotarł chłody powiew nocy, ruszyła za nim przestraszona.
Szedł przed nią, ale nie dał się dogonić. Słyszał jak przyśpiesza, prawie biegnie. – Tyle z twojej odwagi – pomyślał z satysfakcją.
 
Bianka zeszła na dół i wcale, wbrew temu co przewidywał Jordan, nie była w dobrym humorze.
Holden siedział u szczytu stołu i w milczeniu obgryzał rybi szkielet.
- Napijesz się jeszcze? – Jordan pokazał butelkę.
Holden pokiwał głową i wrzucił resztki na talerz. Wytarł palce w chusteczkę i wziął podaną szklankę.
- Zjecie coś jeszcze? – Bianka spytała bez entuzjazmu.
Jordan czekał co powie Diana. To był dobry moment, żeby naprawić tę relację i uratować wieczór. Najważniejsze, żeby nie siliła się na uprzejmość. Musiała powiedzieć coś szczerze. Znał tych ludzi i widział, że od razu przejrzą kłamstwo. Oczywiście będą po nim nadal uprzejmi, ale Hirschówna spali się towarzysko.
Diana nie usiadła do stołu, stanęła za krzesłem i ściskała oparcie.
- Głupia jestem. – Te słowa sprawiły, że Holden obdarzył ją ciekawskim spojrzeniem, ale twarz Bianki pozostała obojętna. – W ogóle was nie znam. Nie mam prawa osądzać waszego życia, tym bardziej, że we własnym mam niezły burdel.
Widać było jak twarz Bianki nagle odpręża się i łagodnieje.
- Ni takiego się nie stało – uśmiechnęła się.
- Stało – zaprzeczyła Diana. – Jestem pogubiona i kompletnie mi się to, kurwa mać, nie podoba. Co ja tu w ogóle będę robić?
- Sprzątać burdel – wypalił Jordan. Nie mógł odczytać czy nie zanosi się na kolejną pyskówkę, ale kąciki jej usta zaczęły się unosić, a potem wybuchła śmiechem. Śmiała się głośno. Co w niej się uwolniło, przeskoczył jakiś trybik i przestało jej zależeć. Dręcząca samokontrola zniknęła. Śmiała tak długo, że w końcu zaraziła ich tą wesołości i rechotali przy stole przez kolejne kilka minut.
Potem rozmowa potoczyła się swobodnie, ale napady śmiechu wracały. Nad ranem poszła do pokoju gościnnego, przygotowanego przez Biankę.
- Dzieci… – zwróciła się do gospodyni, kiedy mijali kolorowe drzwi pokojów, w których spał zwariowany blondyn i jego dwie siostry.
- Głowa do góry! – poklepała ją Bianka. – Mówiłam ci, że się polubimy. Ale w łaski tych potworów będziesz musiała wkupić się sama!
Zniknęła w czeluściach domu, a Diana choć nie widziała, to była pewna, że musiała odchodzić z bardzo zadowolonym wyrazem twarzy.
 
                                                                 x x x  

- Chcesz żebym został? - weranda była gorąca i pachniała płowiejącym drewnem. Holden siedział obok Bianki wpatrującej się w mrok.
- No i? – zmieniła temat.
- No i co?
- Co o niej sądzisz? – spytała Holdena.
- Nie wiem. Była bardzo nieuprzejma, ale naturalności nie można jej odmówić.
- Myślisz, że da radę?
- Co masz na myśli?
- Próbę Hirscha – zaśmiała się. – Tak właśnie to powinniśmy nazwać „Próba Hirscha”.
- Rzeczywiście zmęczy się. Pomieszka rok w kurorcie i zgarnie majątek. Też mi wyzwanie.
- Nic nie wiesz o kobietach. Prawda? – patrzyła na niego podpitym, wyzywającym spojrzeniem.
- Coś tam wiem – Holden drapał się po głowie.
- Mam do ciebie słabość – uśmiechnęła się. – Ale o kobietach, to ty naprawdę nic nie wiesz.
- Może – Holden rozglądał się za butelką. – Jordan! – wrzasnął.
- Cicho, kretynie! – zamknęła mu usta ręką i sama ledwo powstrzymywała się do śmiechu.
- Leżę tu z tyłu i przysłuchuję się waszej love story. I nie zamierzam szukać nigdzie żadnej pieprzonej flaszki. Jak nie masz jeszcze dość, to musisz sam sobie ją znaleźć.
- A ty co o niej sądzisz? – Bianka zwróciła się do pary butów wystających znad krawędzi starej kanapy stojącej pod oknem od strony kuchni.
- Nic się sądzę. Ja nie lubię cokolwiek sądzić. Ilekroć coś sądziłem, to zawsze źle się kończyło. Teraz już nie sądzę… Ale miałem ochotę dać jej w mordę – dodał po chwili.
Holden się zaśmiał, a potem powędrował po butelkę.
Bianka wstała ze schodów i szturchnięciem zmusiła Jordana do podniesienia się. Siadła koło niego, przytulając się. Była gorąca i pachnąca, ale Jordan nie był zadowolony. Obecność kobiety uzmysławiała mu pustkę w jego życiu. Była nieokiełznanym elementem natury, którego nie mógł wpasować we własną codzienność. Żywiołem, który ciągle wymykał mu się z rąk.
Holden wrócił i zamierzał bezceremonialnie wpakować się między nich.
- Gdzie się pchasz! – odepchnęła go ze śmiechem. – Siadaj tam – machnęła ręką pokazując drugi koniec kanapy.
Klapnął zasapany i niezadowolony. Chwilę milczał.
- Podoba ci się? – Bianka droczyła się z Jordanem. Butelka wędrowała między nimi.
- Nie.
- Podoba!
- Nie.
- Jasne – Holden odzyskał animusz.
- Dobra, mnie się wszystko podoba. Byle się do mnie nie zbliżało.
- Ja cię lubię – zaczął Holden.
- Ja cię kocham – obróciła się do niego Bianka.
- Ale jesteś największym idiotą na świecie – śmiali się oboje.
Jordan dyplomatycznie milczał, na szczęście butelka była akurat w jego władaniu, to znacznie ułatwiało zadanie.
- Może zajęlibyście się własnymi sprawami? – odezwał się w końcu.
- Zadałeś mi pytanie… – zaczęła Bianka.
- Jak chcesz… Oczywiście, że chcesz, żeby został. Inaczej nie pytałabyś.
- Tylko nie mów, proszę, nic o dzieciach – urżnęła się koncertowo. Przełamała barierę, za która zazwyczaj się skrywała. Miała odwagę powiedzieć mu co naprawdę ją irytuje. Bez obawy, że ją zostawi.
- Uwielbiam twoje dzieci! – patrzył w dal z szelmowską miną.
- Czy może go walnąć ode mnie w dziób? – szturchnęła Jordana.
- Żadnych rękoczynów! – śmiał się.
Potem zaległa cisza. Wsłuchiwali się w noc. Odgłosy statków wychodzących z odległego portu. Stukot ciem w żółte światła werandy, szelest piasku toczonego wiatrem. Jeszcze chwila i zaczęłoby świtać. Słońce dźwignęłoby na barkach szary nieboskłon, rozpaliło go z wolna. Ale nie miało jeszcze takiej siły, brakowało mu czasu. Siedzieli i czekali.
- Przepraszam cię. Nie powinienem tak się zachowywać – odezwał się Holden.
- Dobra, idziecie już stąd. Chce mi się spać – Jordan wypychał ich z kanapy. – Nie zasnę przez to wasze ględzenie. Zachowujecie się jakbyście mieli jakiś wybór.
Wstali wolno. Z przygaszonymi uśmiechami patrzyli na Jordana.
- I żadnych wrzasków w sypialni, bo pobudzicie dzieciaki.
- Zarzniesz na tej werandzie – zmartwiła się Bianka.
- Mi tu dobrze. Nigdy tu nie zmarzłem. Ten dom emanuje wielkim ciepłem. Wynocha na górę!
- Świr! – pożegnała go Bianka.
- Holden, zabierz proszę, tę marudną babę!
 

                                                                   x x x


Chwycił ją za rękę, a ona zgięła ją w łokciu i wyszarpnęła. Stół pokryty mąką zawirował białymi drobinami. Trzasnęła go biodrem, kiedy odwróciła się gwałtownie. Chciała zerwać się i gdzieś uciec, ale uderzyła rękami w kredens, aż zadzwoniła zastawa.
Klęła straszliwe, knajacko, obficie. Szarpała się, biła pięściami w uginającą się witrynę, aż bał się, że rozbije szkło i zrobi sobie krzywdę.
Ryczała i pluła, słyszał świst w jej płucach, gdy dusiła się z braku tchu, by wyrzucić kolejną klątwę.
Sięgnął po zimną kawę w szklance i pił spokojnie, a Diana niczym tornado szalała w kuchni. Nie słyszał słów, widział tylko gesty i grymasy, opętańczą desperację. Jakby była derwiszem w transie.
Była w tym wszystkim okropna męka, a każde złe słowo, które wyszarpywała z siebie było jak policzek. Biczowała się nimi, w teatralnych gestach opowiadała historię. Wylewała żal, zmagała się z czymś niezrozumiałym.
Im bardziej narastała jej wściekłości, gęstniały przekleństwa, tym bardziej wiedział, że ucieka przed samą sobą. Jakby usiłowała zedrzeć z siebie skórę, to ohydne, wulgarne poszarzałe oblicze, za którym się skrywała.
Wyrwać, wyplenić, ściągnąć i podeptać. Przeraźliwie wyła wylewając łzy w apogeum szaleństwa.
Kuliła się w pół, a spod długich włosów wyłaniały się niedofarbowane pasma siwizny. Zdradzały uciekający czas, piętno starzenia się, odsłaniały fundamenty jej kompleksów.
Miał ochotę podejść i uderzyć ją w twarz. Piorunująco zahamować obłęd, ale nie był do tego zdolny.
Czekał aż opadnie z sił, wywrzeszczy się, wyklnie, wypluje czarną rozpacz. Potem na podłodze wśród zapachu kurzu i wypłowiałych desek, oprze o wilgotną, jasnozieloną ścianę i zwinięta w kłębek będzie kwilić.
A kiedy to się stało podszedł do niej, kawę zostawił na blacie wśród nieudolnie zlepionych pierogów, resztek sera i zbyt twardego ciasta. Dowodów jej klęski.
- Chodź – chwycił lekko za rękę i poprowadził kamiennym korytarzem do łazienki. Szła bez oporu jak szmaciana lalka, lekka i nieobecna. Ubranie i pokryte mąką oblicze żłobiły koleiny łez. Ślepie tory wiodące donikąd.
Jeszcze wypluwała z siebie pojedyncze wulgaryzmy, słabnące echa bezradności, ale już mu się poddała. Zmiękła i spotulniała. Wepchnął ją za drzwi i kazał się rozebrać. Stała bezsilnie, podpierając się jedną ręką o pożółkłą umywalkę. Przestępowała z nogi na nogę, potem otarła policzek i smugi mąki wymieszane z tuszem do rzęs ułożyły się w bitewny ornament. Wyglądała jak zmęczona walką, upadła wojownicza księżniczka, rozczarowana i otumaniona klęską.
Zdjął jej bawełniany t-shirt z błyszczącym, wyszytym z cekinów, zielonym  kwiatem. Miała mokre od potu plecy, pod palcami krople lepiły się, rozmazywały na gorącej skórze. Uniosła ręce i rozsznurował lniane, za szerokie na nią spodnie. Spadły na bose stopy.
Stała tak z rękami w górze, jak nadąsana nastolatka. Wpatrywała się w niego ni to z wyrzutem ni z oczekiwaniem. Wyminął ją, odkręcił prysznic, sprawdził temperaturę wody. Czuł jej wzrok na plecach. Nie odwracając się, jednym ruchem przez głowę, zdjął koszulkę, potem zrzucił szorty.
Wszedł do kabiny i wylewając strumień wody na zewnątrz zrobił wykrok, żeby złapać jej rękę. Zaskoczona dała się porwać. Wzdrygnęła się tylko, kiedy gorąca woda spłynęła po jej czole, zalała spocony brzuch i owinęła się dookoła uda.
Mydlił ją metodycznie, przyparł do chropowatej ściany, nacierał kark, wąskie ramiona z wystającymi łopatkami, pręgę kręgosłupa. Schylił się i mył smukłe nogi. Woda porywała mydliny, a on je z mozołem ponownie nanosił. Aż Diana zmiękła pod jego dotykiem, mięśnie rozluźniły się, przestały pulsować. Ciało zwiotczało, znowu stało się kobieco elastyczne. Zniknęła pajęcza nerwowość ruchów.
Stojąc plecami do niego, sama zdjęła stanik i majtki. Rzuciła je w kąt kabiny. Potem odwróciła i oparła pośladkami o mokrą ścianę. Długie włosy skleiły się, zwichrowały asymetrycznie, opadły na prawe ramię, odsłaniając lewe ucho. Patrzyła na niego pełnym lęku i wyczekiwania spojrzeniem, a on podniósł mydło, które upadło gdzieś w międzyczasie i znów zaczął swoją mantrę. Gładził ją po ramionach, piersiach, brzuchu, dotarł do nóg, na końcu klęknął, umył stopy i zaśmiała się krótko, gardłowo, pod wpływem łaskotek.
Podniósł się i wcierał mydliny w jej włosy, wolno, metodycznie. Mocno pociągał do tyłu, aż odchylała głowę i zamykała oczy. Widział pulsującą, błyszcząca szyję i uśmiech, który się w końcu pojawił.
Zostawił ją pod gorącym prysznicem. Cicho zamknął drzwi, gdy odprowadzała go spojrzeniem rozmytym na zaparowanej szybie.
Woda szumiała jeszcze długo, niosła się szmerem po domu. W kuchni zabrał ze stołu kawę, dopił resztkę, stawił szklankę do zlewu.
Potem tłukł się miskami, brudził mąką. Skrzypiał wałek i kolebał stół. Kiedy wróciła zawinięta w biały ręcznik, zaczerwieniona, z włosami zwiniętymi w warkocz, z zaciekawieniem unosząc mały szpiczasty nos, na blacie leżały już gotowe pierogi. Ułożone równo jak wojsko do wymarszu. Małe, pękate półksiężyce, z misternie wywiniętymi krawędziami. Nie było ich dużo, ale stały tam wiernie i dumnie. Wyzywająco idealne.
- Dziękuję – powiedziała spokojnie. Jej twarz promieniała. Aura niosła się po pomieszczeniu, wypełniała je jasną, ciepłą energią. To co było czarne w duszy Diany, gniotło i naciskało, zmieniło się w coś innego, lepszego. Mrowiące doznanie ukojenia, które pieściło ją od środka i poczuła się szczęśliwa. Wolna i lekka. Oswobodzona.

 

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
skinnywords · dnia 07.09.2018 12:11 · Czytań: 309 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 4
Komentarze
Darcon dnia 07.09.2018 12:29
Dobrze napisany fragment, czytałem bez zacinania się. Spodobało mi się także tempo narracji. To dynamiczna scena (przeczytałem pierwszą część, do XXX) i odpowiednio szybko ją poprowadziłeś. Dialogi są wiarygodne, chociaż do takiej wersji z powieści, zupełnie naturalnej i realistycznej, jeszcze ciut im brakuje, ale to niuanse. Nawet nie jestem w stanie wskazać błędów, to raczej ogóle wrażenie.
Trochę gorzej jest z didaskaliami, sporo z nich nie podobało mi się.
Cytat:
- Hirsch – zwró­cił się do niej, kiedy od­da­li­li się już od domu na tyle da­le­ko, że mogli swo­bod­nie roz­ma­wiać.- O co ci cho­dzi? – wy­da­wa­ło się, że ona nadal do­brze się bawi, tak jakby nie­daw­na py­sków­ka do­da­ła jej ener­gii.- Bez wąt­pie­nia na­le­żysz do tej ro­dzi­ny – pa­trzył na nią ba­daw­czo. - To był wy­jąt­ko­wy skur­wiel. (...)
- Aha – bez­myśl­nie prze­łknę­ła ślinę. – Tylko po­wie­dzia­łam Bian­ce to, co my­śla­łam! Nie po­do­ba się, to trud­no! – za­pe­rzy­ła się.

Za dużo w nich wyjaśniasz, tak naprawdę pierwsze dwa w ogóle nie powinny być didaskaliami, ale pomijając to, zdaj sobie pytania:

Czy potrzebne jest "zwrócił się do niej"? A do kogo mógł jeszcze? Miał jakiś wybór?

"Kiedy oddali się daleko" - Czy ludzie nie szukają odosobnienia na takie rozmowy? Oczywiście tak, więc to raczej jasne, że zaczną rozmawiać, kiedy się oddalą.

"Badawcze patrzenie i przełykanie śliny" to niepotrzebne wypełniacze, powiedziałbym nieudane.
Sam często łapię się na takich, wcale niełatwo jest napisać dobry opis w dialogu, naturalny i posuwający akcję do przodu, a to jest właśnie dobry na to przykład. :) Dobrze, że nie używasz nagminnie czynności gębowych, "krzyczała, powiedziała, mówił, zapytał" itd. Bo Twoje dialogi czyta się dzięki temu wartko, ale zgrzyty jeszcze są.
Co do fabuły, to przeczytałem za krótki fragment żebym mógł się wypowiedzieć.
Pozdrawiam
skinnywords dnia 07.09.2018 16:02
Super uwagi! Serdeczne dzięki, faktycznie za dużo łopatologii. Będę się bardziej pilnował! :-)
JOLA S. dnia 08.09.2018 19:42
Uff, przeczytałam lekko porażona długością fragmentu, ale przynajmniej nie muszę marudzić, że za krótki.
Tekst jest dobrze napisany, z nerwem. Co do szczegółów, trudno wyważyć które są potrzebne, można ich troszkę odsiać, jeżeli niczemu nie służą. Powieść rządzi się trochę innymi prawami, niż opowiadanie. To nie jest moje zdanie a mądrzejszych.
Zapewne jeszcze nieraz pochylisz się nad tekstem, przed Tobą żmudna praca. :(
Zrobiłeś pierwszy sondaż i słusznie. Dobrze robi Autorowi, nie mówiąc o tekście. Nigdy nie jesteśmy za blisko aniołów...;)

Będzie pięknie, czego Ci życzę z całego serca.

Pozdrawiam. :)
skinnywords dnia 10.09.2018 15:45
Dziękuję Jolu. Z tym odsiewaniem szczegółów jest zawsze największy problem: za dużo - to już lanie wody (nagminne w czytadłach), za mało - to czytelnik duma co autor ma na myśli.
Każdy piszący pewnie przechodzi przez etap, na którym uważa, że wszystko co wyszło spod jego ręki to złote zgłoski ;-)
Potem czyta to po roku i puka się wymownie w głowę, zastanawiając, jak będąc przy zdrowych zmysłach mógł coś takiego spłodzić. To chyba normalnie. Pisanie, jak każda inna profesja/hobby/obłęd wymaga praktyki.
Dzięki też, że przebrnęłaś przez całość. Długie formy literackie wymagają determinacji i cierpliwości. Zarówno od czytającego jak i piszącego. Choć lanie wody jest podobno w modzie. Dobrze sprzedają się 800-set stronicowe kloce. Zawsze jak się nimi znudzisz, to na rozpałkę idealne :)
Osobiście preferuję krótsze formy - 200 - 300 stron konkretów.
Uwielbiam "Porę deszczów" Strugackich (genialne wprowadzenie), "Pachnidło" czy "Kompleks Portnoya"... choć niedoścignionym wzorem pozostaje "Mistrz i Małgorzata" (z długich), no i oczywiście "Śniegi Kilimandżaro" (z krótkich).
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty