Hm... wiersz przede wszystkim krótki, ale bardzo głęboki i mocno odnoszący się do paradoksu naszych czasów. Nie raz, nie dwa człowiek musi się zdobyć na uśmiech nie w sposób naturalny, ale własnie przez sztuczne dodatki np. pieniądze (które bądź co bądź są nam potrzebne do minimalnej egzystencji) i to trochę serwują nam owe tabletki, suplementy diety itp. Zażywając je trochę się łudzimy, że nam pomogą, ale też wiemy, że nie zaszkodzą specjalnie. Głęboka refleksja nad życiem, nad wypaczeniem świata i wartości ludzi. Brawo!