tam gdzie wisi pranie - stawitzky
Proza » Miniatura » tam gdzie wisi pranie
A A A

Już nie pamiętam jak to jest być z kobietą. Pamiętam ją, jej imię, ale jak było? Ile trwało? Czy było dobrze? Właściwie mógłbym do niej teraz zadzwonić i spytać. Ale skoro nie dzwoniliśmy do siebie od roku, czy ma sens dzwonić akurat teraz? Zresztą, co bym powiedział? Cześć to ja? Albo: podobało ci się? No wiesz, wtedy.

Za każdy razem, gdy myślę o tej ostatniej, zastanawiam się nad przyszłą. Okres, który je dzieli, łączę wirtualnym sznurkiem. Życie dzieli się na wtedy i teraz, to co jest pomiędzy jest czasem pomiędzy, do którego stosunek mam ambiwalentny. Otwieram głowę, albo myślę, że ją otwieram, ostatnio najwięcej czasu zabiera mi poszerzanie ducha. Rozwijanie wewnętrznej formy, ładu, związki wydają się błahe przy rzeczywistości, materii; są jak niepotrzebny taboret w kuchni, na którym od lat nikt nie usiadł. Jak taboret, na którym siedział ojciec i kroił, albo siedział po prostu, z kieliszkiem, który stoi od pięciu lat nieużywany. Jak taboret ojca, który nie żyje, i nie ma kto na nim siedzieć, a wyrzucić jakoś nie bardzo.

Gdy łeb mam rozwartą, moje kontakty z ludźmi są jak ten taboret właśnie. Moje związki poszły się jebać dawno temu. Nie wiem dlaczego ludzie odbierają mnie towarzysko. Od paru lat zmieniam się w taboret, a niektórym wciąż zależy, aby wyjąć mnie spod stołu.

Ktoś kiedyś zaśpiewał: moja samotność to moja wolność, nie więzienie, więc nie ratuj mnie z niej, rzucam się w ogień. Nucę sobie ten wers pod nosem, gdy rozwijam sznurki pomiędzy moimi nieudanymi związkami, pomiędzy wtedy a teraz. Zawieszam na nim klamerki, wszczepiam je w momenty nieco odróżniające się od reszty, żeby nie zapomnieć wszystkiego. Gdy wracam nachlany zrywam te klamerki jednym ruchem, a na drugi dzień, z rana, z tych puzzli pozostają nic nieznaczące sekundy, które nie złączą się w całość nawet jak do mnie wrócą wszystkie te nieudane związki naraz. I patrzę tak na te chwile, sekundy, jedna gdzieś pod biurkiem, druga obok stołu, trzeźwieje, i zapominam. Mija rok, dwa, a ludzi których tak bardzo kocham, wciąż nie ma przy mnie. A z chwil, które leżą pod stołem tworzy się nic nieznaczący kłębek kurzu.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
stawitzky · dnia 14.09.2018 12:02 · Czytań: 505 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 9
Komentarze
JOLA S. dnia 14.09.2018 12:44
Stawizky,

to jest miniatura? Nie jestem znawcą, ale trąci mi felietonem. :)
To nie jest mamrotanie pod nosem. Pokorny, to Ty nie jesteś, myślisz niesztampowo, twój język ewaluuje.

"I patrzę tak na te chwile, sekundy"- mało, urywkowo, ale porządnie i odpowiada moje kobiecej ciekawości.
To tak ten facet myśli, postrzega? A może nie tylko on?

Ogólnie konstatuję z zadowoleniem. :) Nie wystawię Ci oceny, ręka świerzbi, ale nie o to tu chodzi.

Jest świetnie, tak trzymaj. :yes:


Serdeczności.

JOLA S.
stawitzky dnia 14.09.2018 13:08
JOLA S.

Dziękuję za ponowne odwiedziny. Dobre słowo od Ciebie znaczy bardzo dużo.

Pozdrawiam również.
Marek Adam Grabowski dnia 14.09.2018 13:35
Tam gdzie wisi pranie- Czyżby ten tytuł nawiązywał do filmu tam gdzie rośną poziomki?
Leniwiec2 dnia 14.09.2018 14:29 Ocena: Świetne!
Próbowałem nie reagować przy rozsypanych, ale teraz muszę.

Nie lubię Ciebie, stawitzky, a tego, co piszesz, w zasadzie nienawidzę, bo jest nieznośnie dobre.
Nie mam problemu z wystawieniem Ci oceny, większy problem ze sobą, bo myślałem, że wszystko okej, a tu proszę, jednak nie.
Ale, nie byłbym sobą, gdybym do czegoś się nie przyczepił.
Cytat:
Jak taboret, na którym siedział ojciec i kroił, albo siedział po prostu, z kieliszkiem, który stoi od pięciu lat nieużywany. Jak taboret ojca, który nie żyje, i nie ma kto na nim siedzieć, a wyrzucić jakoś nie bardzo.

Czy to jest potrzebne?

Ale to nic nie zmienia, i tak cię nie lubię.
Do następnego, bardzo gniewnego, spotkania.

Pozdrawiam
Jacek Londyn dnia 14.09.2018 20:16
W miniaturach bardzo ważny jest poprawny zapis, bo czytelnik, nie będąc znużony długością tekstu, widzi każdy błąd, a jest ich tu niemało. Powiesz może, Autorze, że to nic nie znaczące drobiazgi, ale czy są rzeczywiście nieważne (nic nieznaczące)?
To trochę taki poetyzujący tekst, na taki chciałby przynajmniej wyglądać. Może stąd więcej tworzenia obrazu niż głębszego sensu.
"(...)związki wydają się błahe przy rzeczywistości, materii; są jak niepotrzebny taboret w kuchni, na którym od lat nikt nie usiadł" - tu poszalałeś na całego.

Krótko mówiąc - zamiast patrzeć na kłębki kurzu, należałoby odkurzyć tekst.

pzdr
JL
JOLA S. dnia 14.09.2018 23:10
Stawizky, swoje zdanie o tekście już wypowiedziałem.

Moim zdaniem poprzedni, dobroduszny komentarz to pusta powłoka w której maluczko i może tylko namieszać w głowie, a to byłoby niewskazane. Wprawił mnie w zdumienie.:(

Odbiór wszystkiego jest kwestią osobniczej wrażliwości. Każda istota jest właściwie żywą ilustracją własnej treści - to są słowa Wisławy Szymborskiej z recenzji książki Marii Nowickiej, "Antyczna książka ilustrowana".

Podpisuję się pod nimi obiema rękami. Wyjaśnię, dlaczego.

Zgadzam się, napisanie dobrej miniatury jest trudne, tekst brany pod mikroskop, ale te "znaczące drobiazgi", /nazywałabym je kolorystycznymi plamami/, czemuś służą, tu są ilustracją myśli Autora, a nie jego kaprysem.
Każdy napisałby inaczej, patrząc przez swój pryzmat. Twój widzialny świat jest indywidualny, odrębny i takich, ani innych środków przekazu używasz. To Twój wybór i prawo. Decydując się na odrębność, zawsze należy się liczyć z kosztami, ale u Ciebie nie widać lęku. Zdajesz się na swoją intuicję, na swój głos wewnętrzny.

Najważniejsze, że tekst jest czytelny, mówi. Wprawdzie nie liczy na cuda, ale wciąga.:) Może to pierwszy krok ku doskonałości.

A z aluzjami w pisaniu różnie bywa i potem ich autor się dziwi i odchodzi niezrozumiany, pogrążając się w wewnętrznym zasupłaniu.

Pozdrawiam.:) Trochę mi ulżyło, idę spać.

JOLA S.
stawitzky dnia 16.09.2018 08:14
Szanuję wszystkie opinie.

Pozdrawiam was serdecznie!
Jacek Londyn dnia 17.09.2018 19:31
Przepraszam, przez pewien czas mnie nie było, więc nie mogłem odpowiedzieć od razu. Przepraszam, stawitzky, że ja tym razem do Joli S.
Na PP jest zasada, że komentuje się teksty, a nie komentarze poprzedników.:)

ps.
O nic nieznaczących drobiazgach wspomniałem tylko ze względu na rozłączny zapis nic nie znaczących sekund, który nie wydaje mi się właściwy. Ciekawe, co powiedziałaby pani Wisława?
Milena1 dnia 23.09.2018 11:56
Tekst wciąga, przykuwa uwagę. Spodobało mi się przedstawienie swojego życia jako sznurka na którym wiszą klamerki - dla mnie w domyśle klamerki, do których przypięte są przezrocza z uchwyconymi najważniejszymi kadrami życia.
Cytat:
Gdy łeb mam roz­war­tą
- skrót myślowy, albo coś nie gra.
Pozdr.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:31
Najnowszy:pkruszy