7. Dziewczyna o zielonych oczach: Ona - MarcinD
Proza » Fantastyka / Science Fiction » 7. Dziewczyna o zielonych oczach: Ona
A A A

Dziewczyna o zielonych oczach:

7. Ona

Józef wyszedł z sali, a ja szybko kucnęłam przy mojej walizce, po czym zerwałam z niej żółtą, samoprzylepną karteczkę. Przez chwilę patrzyłam na skreślone moją ręką słowa. "Ubierzcie mnie w to". Teraz mogłam sama to zrobić. Cicho westchnęłam, po czym szybko przesunęłam suwak błyskawicznego zamka, otwierając walizkę. Cóż, spakowałam do niej wszystko, co było mi potrzebne. Wciągnęłam na siebie zwykłe, czarne figi, a potem czarny push-up. Kolejne były spodnie, oczywiście czarne. Moje ulubione dżinsy-rurki ze stretchem. Na koniec t-shirt, również czarny, z nadrukiem białej, spływającej emotikony z czarnym iksem zamiast oczu i szeroko otwartymi ustami, układającymi się w niemy krzyk. Prychnęłam nieco, gdy dotarł do mnie infantylizm wybranego przeze mnie stroju, ale chwilowo nie miałam przecież nic innego. Założyłam na siebie bluzkę i popatrzyłam na ostatnie elementy mojej trumiennej, jak mi się wtedy wydawało, garderoby. Oczywiście. Czarne, grube skarpetki i wysokie glany Steel-a nachodzące na nogawki spodni. Wreszcie skórzana, obcisła ramoneska, kończąca się kilka centymetrów powyżej spodni, podkreślająca moją wąską talię, zresztą tak samo, jak robiły to moje spodnie i t-shirt. Wszystko w takim samym, czarnym kolorze. Uśmiechnęłam się. Mimo wszystko uważałam siebie za ładną. Zresztą, na jakiś czas Adrian wystrzelił moją samoocenę poza dotychczasową skalę. Krótki, bo krótki, ale za to tak wysoko. Zapomniałam tylko, że im wyżej człowiek się wzniesie, tym bardziej boli upadek. Pokręciłam głową. Nieważne. Założyłam kurtkę, ale zostawiłam ją rozpiętą. Zamknęłam walizkę i wyszłam przez drzwi, zostawiając za sobą salę kostnicy. Nie zamierzałam się oglądać.

Józef czekał na mnie w korytarzu. Zmierzył mnie wzrokiem i uśmiechnął się.
- No, widzę, że dopasowałaś sobie ubranie odpowiednio - powiedział i nie dając mi czasu na odpowiedź, ruszył gdzieś przed siebie ciemnym korytarzem. Chcąc nie chcąc, podążyłam za nim, niosąc w jednej ręce swoją walizkę. Szybko doszliśmy do niewielkiej portierni i przez szklane drzwi widziałam nieduży hol. Tam już ktoś na mnie czekał. Gdy tylko weszliśmy do środka, nieznana mi kobieta podniosła się z krzesła.

Stanęła kilka kroków przede mną. Wysokie, czarne kozaczki, czarne rastopy, czarna, tiulowa spódnica kończąca się poniżej kolan i biały jak śnieg t-shirt, z nadrukiem tak doskonale znanych ust Rolling Stone'sów, z których, poza językiem, wystawały również dwa białe kły. Nie widziałam twarzy kobiety, bo ta miała na sobie długi do połowy łydek płaszcz, nonszalancko rozpięty, ale za to z kapturem naciągniętym na głowę. Głowa kobiety poruszyła się, jakby zmierzyła mnie wzrokiem.
- Śliczna - powiedziała kobieta. Jej głos wydał mi się bardzo... melodyjny. Przyjemny. Przez chwilę miałam wrażenie, że nie umiem sobie wyobrazić sytuacji, w której odmawiam czegokolwiek tej kobiecie. Zerknęłam na Józefa, stojącego obok mnie i aż uniosłam brwi do góry zaskoczona. Przed tą dziwną, obcą kobietą cały spokorniał. Stał pochylony do przodu, z głową opuszczoną, ze wzrokiem wpatrzonym w podłogę.

Kobieta powoli uniosła ręce, po czym ściągnęła kaptur na plecy. Za jej plecami widziałam wejście do budynku i gdy popatrzyłam przez przeszklone drzwi, teraz dopiero zdałam sobie sprawę, że jest wieczór. A jednak krótko obcięta blondynka miała na twarzy duże aviatory. Powoli ruszyła w moją stronę i stanęła niespełna półtora metra przede mną, ponownie mierząc mnie wzrokiem. Usłyszałam, jak głośno wciąga powietrze.
- Niedawno piła - stwierdziła i obeszła mnie na około, oglądając z każdej strony. - Taka młodziutka, z ładną buzią.
- Tak, pani - potwierdził. - Podałem jej królika.
- Królika! - Roześmiała się kobieta i popatrzyła wprost na niego. Odniosłam wrażenie, że jeszcze bardziej się skurczył. - Jednego, malutkiego króliczka? Tylko? - zapytała. - Wiesz, co ona umie?
- Otrzymała ode mnie księgę. Wiem, że jest wrażliwa na wodę święconą i prawdopodobnie tak samo reaguje na srebro. Bardzo szybko się regeneruje. Nie ma potrzeby oddechu, a rytm serca jest spowolniony.
- Ach, ty i ta twoja księga. Oczywiście złożyłeś jej propozycję ostatniej przysługi, jak mniemam? - zapytała i pogroziła mu palcem. Zauważyłam, że miała długie, zadbane paznokcie, pomalowane na intensywny, jasny błękit. Poczułam, że stanęła tuż za mną i nagle usłyszałam jej szept, skierowany wprost do mojego ucha. - Maleńka, powiesz mi, co umiesz? - Moje brwi zbiegły się, gdy usiłowałam zebrać myśli.
- Słyszałam serce pana Józefa i jego oddech gdy byłam zamknięta w... w... tam. Ponadto...
- Pana Józefa! - Kobieta przerwała mi głośnym, ironicznym śmiechem. - Słyszałeś? - znów zwróciła się do staruszka. - Pana Józefa... - Pokręciła głową.
- Tak - warknęłam gniewnie. - Pana Józefa - powtórzyłam z naciskiem. Zaczynałam czuć coraz większą antypatię do tej nieznanej mi kobiety.
- No dobrze już, dobrze - powiedziała pogodnie blondynka i wciąż stojąc przede mną, pogładziła mnie po policzku pieszczotliwie. - A więc to. Dobrze, to już coś. - Prychnęłam gniewnie. Jej ton był ogromnie protekcjonalny. Spojrzałam dokładnie w jej twarz, na swoje odbicie w jej czarnych okularach. Ile mogła mieć lat? Trzydzieści trzy? A może trzydzieści osiem? Byłam pewna, że gdzieś pomiędzy.
- Trzydzieści sześć, Maju - powiedziała z uśmiechem, a ja uniosłam brwi, zaskoczona.
- Tak, jestem Maja. Skąd wiesz, jak...? - Tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić.
- Cóż. Oglądam wiadomości. Było o tobie trochę głośno ostatnio. Nie co dzień w czwartej klasie technikum dzieją się takie rzeczy - powiedziała, a ja opuściłam głowę. Znów poczułam się tak samo, jak tamtego dnia, gdy przygotowałam sobie kąpiel. Oj, dużo wtedy płakałam.
- No dobrze. - Po dłuższej ciszy kobieta odezwała się ponownie. - Dziękuję, panie Józefie. Do zobaczenia - dodała, chociaż wyraźnie słyszałam w jej słowach ironię. Kobieta założyła na głowę kaptur, po czym chwyciła mnie delikatnie za dłoń. Nie poczułam kompletnie ciepła. Zimna również nie. Miałam wrażenie, że dłoń kobiety była po prostu neutralna. Dokładnie tak, jak moja. - Chodź ze mną, młoda, śliczna Maju - dodała. Pociągnęła mnie za sobą i ruszyłyśmy do wyjścia.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
MarcinD · dnia 15.10.2018 13:52 · Czytań: 345 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 2
Komentarze
bruliben dnia 15.12.2019 00:35 Ocena: Bardzo dobre
A więc, będzie do czegoś przyuczana. Do wypełniania różnych misji, kto wie jakich? To po co ten show z blondynką, również wampirzycą? I uległość Józefa, który okazał się sługą wampirów.
Van Helsingowie nie byliby zadowoleni z zachowania swojego następcy.
Maja jest dosyć harda i zakładam, że będzie upartą uczennicą. I będzie wszystko chwytała w lot. Już widzę ją jako liderkę wśród wampirów obu płci.

Pozdrawiam,
Bruli
MarcinD dnia 15.12.2019 09:33
Hihihih :-). Show z blondynką jest potrzebny, by pokazać, kto tu rządzi. Tak samo jak postawa Józefa. Ona jest szefem ;-). Cóż, przynajmniej na tą chwilę.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, wprawdzie posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty