Witaj, Draconie,

nie jestem zagorzałą wielbicielką horrorów, ale od czasu do czasu jak jest dobry... Nie robię tego ukradkiem pomimo, że uważam je za gatunek podrzędny, obliczony na zaspokojenie gustów prymitywnych.
Po przeczytaniu lub obejrzeniu zwykle ubolewam nad niedorozwojem własnego umysłu.
Filmy grozy jako gatunek bardzo wcześnie, już od sześćdziesięciu lat straszy ludzi, odrywając ich myśli od codziennych kłopotów. Materiał literacki już wtedy czekał - tylko brać.

Cóż mogę powiedzieć o Twoim tekście? Uprzedzam, że nie będę lukrować, gdyż to nie w moim stylu.

Do rzeczy:

warsztat masz dobry, budujesz klimat jak należy, stopniowo, ale mimo tego czegoś mi brak.
Trochę współczuję autorowi, któremu przypadłoby napisanie scenariusza do filmiku opartego na Twoim tekście. Jest w nim niewiele opisów, a ściśle za mało efektów wzbogacających treść, a jeżeli są to anemiczne. Reasumując tekst jest za krótki, to w zasadzie miniatura.
Sam pomysł może jest niezły, chociaż uważam, że niezbyt oryginalny.
Straszny sen, istny horror, a potem przebudzenie w smutnej rzeczywistości.

Mam u Redaktora przechlapane, no cóż...


Pozdrawiam serdecznie.

Wzruszające i bardzo ciekawe opowiadanie. Znakomicie prowadzisz czytelnika i bawisz się, czy może raczej kontrolujesz jego emocje. W moim odbiorze druga część dominuje nad pierwszą, która jest dla niej tylko tłem. Podstawowym uczuciem z jakim boryka się bohater jest strach. Przed trudnościami, niespełnieniem, bezsilnością. Jedyne, co można by zmienić, to początek drugiej części, który, tak mi się wydaje, zbyt szybko i jednoznacznie wyjaśnia wszystko.
Pozdrawiam

To może komentarz ode mnie, w trochę mniej napastliwych klimatach.

Podoba mi się fantazja w pierwszej części, nie wiem czy ktoś Ci już o tym wspominał na portalu, ale przy lekturze tego tekstu, tak samo jak i poprzedniego(o twarzach, nie pamiętam tytułu) czuję się jakbym oglądał obrazy Beksińskiego. To takie bardzo mroczne, niepokojące, ale i organiczne zarazem. Bardzo dobre.

Mniej mi się podoba to, że metafora jest trochę zbyt oczywista. Może lepiej gdybyś zostawił w drugiej części tekstu więcej niedopowiedzeń? Albo gdyby sen nie tłumaczył się na rzeczywistość aż tak dosłownie?
Co do warsztatu - wydaje mi się, że jest parę niezręczności, ale to jak u wszystkich
Kilka grubszych rybek:

Rozumiem scenę, pszczół jest tak dużo, że wyglądają jak żywy ruchomy dywan, ale mogłeś ładniej opowiedzieć co się stało z rozpuszczony lodem. "Wchłaniały" jest trochę nieprecyzyjne, no bo jak, przez skórę? Wchłaniać może dywan pszczół, nie same pszczoły.

Wydaje mi się, że drugie zdanie niepotrzebne, trochę nawet łopatologiczne.

Nie no, nie wstał ciężko, bo ciężko raczej się nie wstaje Przynajmniej na moje ucho

Zauważyłem, że bardzo mało operujesz kolorem, co jest dość zaskakujące, przy takiej obfitości opisów. Nie wciskaj go na siłę, jeśli tego nie czujesz, ale myślę, że trochę ostrości obrazu, którą taki kolor serwuje, podeszłoby odbiorcy.
Więc ogólne odczucia mieszane - może to moje takie skrzywienie, że nie lubię wprost, a może też jakiś temat do rozważań dla Ciebie. Opisy snu/dziwności za to jak zawsze miodzio. I jak zwykle - to tylko moja opinia
Pozdrawiam

Darcon, mroczny klimat opowiadania, utrzymany w konwencji horroru (analogia: pszczoły - „Candyman”). Ale do sedna: sprawnie ukazałeś niemoc radzenia sobie z przeciwnościami losu, z czymś (choroba) co przytłacza, co powoduje, że człowiek odczuwa bezsilność i niemoc. Mężczyzna kocha swoją rodzinę, ale nachodzą go wyrzuty sumienia w postaci koszmarów, powstałe na skutek zderzenia z chorobą syna i tu warto wspomnieć o kolejnym filmie z lat 90-tych, pt. „Olej Lorenza”, w którym rozgrywa się podobny dramat, ale zostaje podjęta walka. W Twoim opowiadaniu to matka jest jedyną walczącą (może nazbyt dosłownie to ukazałeś, poprzez wypruwanie żył) i zgodzę się z przedmówcą, że niedopowiedzenie w drugiej części przysłużyłoby się całości.

Pozdrawiam,
R.

Hej Darcon!
Odnoszę wrażenie, że może nie powinienem czytać komentarzy innych ludzi, nim sam coś skomentuję. Z jednej strony bowiem zwracają mi one zawsze uwagę na coś, czego nie dostrzegłem, z drugiej strony – niemal zawsze piekielnie irytują. Jestem zły, gdy ktoś chwali coś co mi się nie podobało i oczywiście zły jestem również, gdy ktoś gani coś, co akurat przypadło mi do gustu. Na szczęście, tym razem ma miejsce ten drugi przypadek…

Bardzo fajne opowiadanie. Bardzo… klimatyczne. Działające na wyobraźnię i wciągające. Komentarze zwróciły, mi między innymi, uwagę na to, że może faktycznie w twoim stylu tzn. – oszczędne, ale ja tego nie czułem. Nie czułem, że jest oszczędne, że mało opisów, albo coś w tym stylu. Przeciwnie – wsiąkłem. Wszystko wydawało się realistyczne, rzeczywiste…

Z komentarzy wnioskuję, że raczej zawiodłem jako czytelnik; nie załapałem metafor, nie zwróciłem więcej uwagi na każdy szczegół i nawet nie bardzo umiałbym to zrobić. Mogę więc jedynie pokazać ci jak ja to odebrałem i odczułem:

Wyznaję: Jestem winny, czytałem zdecydowanie zbyt szybko i pobieżnie.

Praktycznie w ogóle nie zauważyłem pszczół. Dziwi mnie co się ich wszyscy tak czepili. Pszczoły, owady czy inne robactwo, nie miało to dla mnie aż takiego znaczenia. Nie wiem Darcon, jak ty to chciałeś zrobić ze wstępem. Po króciutkim wstępie jest gwiazdka, więc uznałem to za różne obrazy – niepowiązane ze sobą. Jak w filmie: najpierw obrazek o jakimś gościu z pszczołami, a potem przeskok i zupełnie inny obrazek. Pszczoły wystąpiły w tekście tylko dwa razy, na początku i później, więc nie zwróciłem na nie większej baczności. Nie mam pojęcia po co ten wstęp przed gwiazdką, dla mnie opowiadanie zaczynało się dalej.

Nie odczułem też zrazu, że to horror, albo jakiś nierzeczywisty opis, zbyt bardzo przyzwyczajony jestem do przenośni. Tzn. przez dłuższy czas czytania pierwszej części, nie widziałem niczego co uznałbym za nadnaturalne albo nierzeczywiste, w oczach stawały mi jakieś slamsy, bieda. Opisy uznawałem za przenośnię życia w nędzy itd. Nie zauważyłem, że to nierzeczywiste, horrorowe, nienaturalne itd.


Dopiero w tym momencie obudziłem się i stwierdziłem, że coś jest nie tak. Wtedy pomyślałem,że to może dosłownie jakiś potwór, a tekst jest czymś w rodzaju horroru. Zaraz jednak zaskoczyłeś mnie, bo choć zwroty akcji w stylu: „to sen”, to chwyty poniżej pasa, tutaj absolutnie się tego nie spodziewałem.

Ostatnią część zinterpretowałem w ten sposób, że bohater jest dobrym człowiekiem, który zwyczajnie się boi; bardzo boi się, że porzuci żonę i syna; że przestanie ich kochać; że sobie ich zohydzi. Pomyślałem, że jego sen absolutnie nie przedstawiał prawdy o nim, lecz właśnie jego lęki – czyli nawet pewnie przeciwieństwa. Gdyby bowiem był nieczułym draniem, gotowym od tak porzucić rodzinę, czemu miałby się tego obawiać? Dlaczego miałby być to koszmar, w którym moczy koszulkę potem? Mógł przecież obudzić się z rana, z uśmiechem, po tym jak w śnie rozgniótł obrzydliwego potwora i załatwił sprawę na dobre. A jednak był to dla niego koszmar – co oznaczało, że nie chce takiej wizji rzeczywistości, w której mówi: „Jesteście obrzydliwi.” i w ten sposób widzi całą sytuację.

Ja sny interpretuję trochę tak jak grę komputerową; czasem mamy możliwość wykonania wyborów w śnie, jednak tylko z tych które nam umożliwiono. Jak w grze – nigdy nie mamy zupełnej swobody działania, czasem zaś są cutscenki/filmiki w których jesteśmy jedynie widzami wyreżyserowanych scen, na które nie mamy absolutnie żadnego wpływu. Budząc się zdajemy sobie czasem sprawę, że część snu stanowiły decyzje które, bądź co bądź, podjęliśmy my sami – nie wiedzieliśmy, że to świat nierzeczywisty, więc podjęliśmy takie same decyzje jakie podjęliśmy w życiu mając tak ograniczoną swobodę działania i będąc w takiej właśnie stacji. Czasem zaś tylko oglądamy co się dzieje. Możemy się temu wewnętrznie sprzeciwiać, możemy krzyczeć w duszy, jednak i tak widzimy, że nasza postać robi to czy tamto – jesteśmy jedynie widzami, nie mamy sterów w rękach i nie decydujemy.

Znane i dość banalne jest, że nasze lęki powracają w snach. To czego się obawiamy, do czego nie chcielibyśmy nigdy dopuścić, czasem powraca w nocy byśmy mogli się z tym zmierzyć. A także może uświadomić sobie, że to wizja której naprawdę nie chcemy.

Myślę, że właśnie tak było w tym opowiadaniu. Ten sen w istocie (według mnie) go uniewinnia. Zareagował na tą wizję nie akceptacją, radością i zadowoleniem, lecz wstrząsem, sprzeciwem i protestem; co oznacza, że jego lęki są bezzasadne – w głębi serca nie chce tego, nie jest taki; nie musi się więc obawiać, że taki się stanie. To był dla niego koszmar i to go uniewinnia. Taką bym mu robił psychoanalizę <lol> Polubiłem bohatera, współczuję mu i mam ochotę trzymać za wszystkich kciuki.

Słowem: To nie on, to tylko jego lęk/lęki.

Tak też to zrozumiałem, pewnie źle, ale co tam…
Może mógłbym to jeszcze lepiej przemyśleć i przeanalizować, ale… do licha! podobała mi się taka wizja i nie chcę jej sobie zepsuć. Kończę zatem.
Pozdrawiam wzburzony widząc, że większość moich utworów wylądowała w dolnej półce – arght! redaktorzy, nie cierpię was! – trzymaj się Darcon i oby tak dalej.

Ten Śmiertelny