Blue, dobrze, że nie masz pojęcia, bo trafiłem tutaj po tym komentarzu. I przegapiłbym taki wdzięczny wierszyk. Nie lubię skomplikowania. Dobrze, że jest proste.


Można podpowiadać komuś. Jeśli nie ma explicite wymienione, komu, to ja przyjmuję, że da się to łatwo odczytać z kontekstu. Tutaj natomiast trudno mi odczytać. Nieśmiało domyślam się, że podpowiadała czytelnikowi.


Kropka na końcu.


Z wielkiej litery wers.


Brakuje jakiegoś znaku interpunkcyjnego na końcu. Może "-".

Ładnie, lekko wychodzi Ci rymowanie. Dobrze, że ostatni wers jest innej długości – może zostać lepiej zapamiętany i lepiej pokazać, o co chodzi w wierszu. Lubię niezapominajki.

Przyczepiłbym się, że wszystko jest takie oczywiste, ale są wiersze i wierszyki; ja pewnie zbyt wiele w życiu słuchałem nieoczywistych piosenek (np. Fisza).

Pozdrawiam Cię.

Ilekroć czytam dobrą poezję, uśmiecham się pod nosem.
A czemu?
Bo szukam prostoty i czystości wyrazu.
I to znajduję dziś u Ciebie.
A to dobrze.
Bo nie brniesz w karkołomne metafory potworki, a wyrażasz swą myśl jasno i czytelnie.
I to sprawia, że utwór żyje.
Że nie jest skostniałą skorupą.
Że mówi mi o czymś.
A to jest dla mnie bardzo ważne.
No i czułość, jaka się przewija przez wersy.
Jak dla mnie miodzio na serce