TEN ŚMIERTELNY

Ile razy?

Rozbił się dziś samolot – Buch! Bach! Trzask!

– W metalowe drzazgi.

Zginęli wszyscy – nie-winni?

Przeklina Boga rodzina,

wyrzuty: nie zapobiegł, zlitował,

pokazał sławne swe miłosierdzie.

A kto dostrzega Stwórcy dylematy?

Kto problemy dostrzega,

swego Taty?

Ile razy ma was Ojciec ratować,

nim pozwoli wam się przekonać?

Jak krucha jest wasza podstawa,

nikła chwała,

bezużyteczna rada.

Ile razy ma Bóg metalowi nieczułemu

na drobne – dumnie, zuchwale! –

niebo ciąć pozwalać,

nim wreszcie dozwoli – bo i to w Jego woli –

by spadł na ziemię – na to niewierne plemię?

Błogosławicie technikę!

Postęp chwalicie co rano!

Buch! Bach! Trach! Ciach!

Awaria!

coś nagle zawodzi,

sam wasz zamysł

– wam samym szkodzi.

– Boże! – ktoś woła w złości,

strachu, przykrości.

Biada człowiekowi takiemu,

który Boga przypomina,

tylko wtedy – gdy przeklina!

A tego nie wiecie, o tym nie myślicie;

ile razy Bóg ratuje;

ile razy to co powinno się zepsuć

się wcale nie psuje.

Ile razy samolot, który dawno winien spaść z wysoka

chroni ręka Boska;

ile razy Bóg skłaniał mechanika i tego co go zatrudnia

do naprawy.

Mająż tedy stać cegły wiecznie,

bez zaprawy?

Ile razy o włos jesteście uratowani,

bo i każdy włos jest policzony,

lecz nie każdy nawet chce być zbawiony.

Jeszcze trochę i samoloty latałyby bez paliwa,

bo żaden ptak na ziemie nie spadnie – choćby i metalowy –

bez woli tego – co wszystko stworzył.

Zatem pomyślcie też ze mną: Ile razy?

Ile razy Bóg wszystkich ratuje,

i nikt mu za to nawet nie dziękuje?