Miałbym jednak uwagi do wiersza.


Nie rozumiem tej figury "czerwone kartki". Czy chodzi o jakieś kary od losu? Ale czemu ich mniej? Może zbyt "normalnie", ale wolałbym "czerwone cyfry"


Brzmi jakoś eksperymentalnie. "Zakurzony aparat" to wiadomo, ale kurz zebrany? Poza tym kurz w kontekście aparatu to dosyć newralgiczny temat, jeśli chodzi o układ optyczny. Kiedy więc chcemy tylko powiedzieć, że aparatu długo nie używano, może nie budźmy demona?


Osobiście 3mam się zasady, że lepiej nie nadużywać personifikacji. W mej wyobraźni automatycznie tworzą się oczka i buźki na uosabianych przedmiotach i robi się infantylnie.


Czemu kot tylko? W tv leci mecz reprezentacji?

Wiersz ma udane zakończenie, które na szczęście pozwala przymknąć oko na niedociągnięcia.

Ciekawy treściowo wiersz, podoba mi się.

Zaintrygował mnie tytuł, dlaczego akurat wesoła okładka? Sugeruje radość, a tu, w wierszu, smutek, zgorzknienie, rozczarowanie (życiem?), radości zaś jak na lekarstwo. Ale to wcale nie jest zarzut, wręcz przeciwnie - jest słodko-gorzko, jak w życiu.

- tu trochę przeszkadzają mi czerwone kartki
napisałabym raczej: dni znaczone na czerwono w kalendarzu. Ale to Twój wiersz i do niczego nie namawiam, Ty decydujesz o ewentualnych poprawkach.

Pozdrawiam.

- ten fragment podoba mi się najbardziej. Ostatnio coraz częściej myślę właśnie o tym, że życie ucieka jakoś między palcami. Mało się cieszymy. Mało świętujemy. Prawie wszystko (dzięki Bogu nie wszystko staje się byle jakie. W moim skromnym życiu, próbuję właśnie coś z tym zrobić. Nie zawsze wychodzi, ale przynamniej mam świadomość tego, że te kartki o których wspominasz nadają pewnym chwilą magiczną wyjątkowość.
Kolejne fragmenty dopełniają tylko tą myśl. Nie mamy czasu na uporządkowanie wspomnień. Nie mamy czasu na chwilę refleksji. Nawet relacje rodzinne i przyjaźnie nie są już takie jak kiedyś. Przynajmniej ja to tak odczytuję.

Wiersz naprawdę do mnie trafia. Mocno przypadł mi do gustu. Gratuluję pomysłu i wykonania.


Pozdrawiam serdecznie,

Czarna

Myślę, że metafora z czerwonymi kartkami kalendarza jest nietrafiona. Czerwonych kartek w kalendarzu, tych odgórnie wyznaczonych, jest coraz więcej, takie mam wrażenie. Dodatkowych wolnych dni, różnych świąt państwowych i religijnych raczej przybywa. Problem z radosnym świętowaniem jest gdzie indziej, nie w ilości.
Może chodzi ci o kartki w kalendarzu, które sam oznaczasz czerwonym flamastrem. Liczba takich kartek też wcale nie musi maleć. Rodzą się przecież dzieci, dzieci naszych dzieci, pojawiają się nowi ludzie, znajomi, przyjaciele. Oczywiście, umierają najbliżsi, nasza nekropolia zaludnia się, ale to nie znaczy, że kartka (ze śmiercią) jest w kalendarzu bez znaczenia i oznaczenia. Bywa tak, że nie zawsze rocznica śmierci jest powodem do spotkania. Tak bywa, ale często do takich spotkań dochodzi. „Odkurzone” aparaty rejestrują nasze gesty, miny i blaski w oczach. Odkurzone zapisałem w cudzysłowie, bo dzisiaj raczej na telefonie (z aparatem) kurz nie jest w stanie osiąść. Za to siąść może bateria. Ten „zebrany kurz” traktowany jako miernik albo licznik dni, też wzbudza we mnie mieszane odczucia.

Zwrotka z kotem i zatartą granicą jesienno-zimową dość banalnie zabrzmiała. Czy coś by się zmieniło, gdyby – oprócz kota – przez okno wyglądał bohater wiersza? Czy wtedy „wesoła okładka” wskazałaby na jakąś wesołość i optymizm wewnątrz? Nie sądzę. Trochę sztucznie jest wywołany ten oksymoron – tytuł w zderzeniu z zasępieniem w treści wiersza.

Ja wykorzystałbym watek niewywołanych zdjęć w „pustym” albumie. Z powodu marazmu, braku aktywności peela, z powodu nieodbytych spotkań, na których aparaty pracowałyby pełną parą, opasły album przepełnia się niewykonanymi i niewywołanymi zdjęciami. Pustka wypełnia nie tylko coś, co pozornie ma wesołą oprawę, ale wypełnia również peela.