Bardzo plastyczna wizja, bardzo.
Malujesz po mistrzowsku słowem.
To się widzi i czuje.
Wiele w tym smutku i niespełnienia, ale...
Ale takie jest życie.
Nie zawsze jest z górki.

Bardzo liryczny wiersz, obrazowy, pełen smaczków.
Jak film spisany w słowach.
Jestem pod wrażeniem

Niezwykle plastycznie nakreślony obraz choroby psychicznej.
To się wyczuwa natychmiast.
I trwa to potem w nas jak wspomnienie czegoś, co było, choć być nie powinno.

Ogólnie bardzo dobre wrażenie. Tajemniczy, nierealny świat, zawieszony w porannej mgle, kiedy odpowiadamy sobie na podstawowe pytania, co to za dzień, jak się nazywam...

Byłbym nawet za udoskonaleniem wiersza. Po pierwsze, choć może to bardziej droczenie się niż zarzut, dlaczego Anna? Jaka Anna. Po drugie warto unikać takich suchych słów, które odgrywają rolę formalną, składniową, a estetycznie i lirycznie stanowią substancję wypełniającą, tylko!

"jak niczym nie żadnych jest to dla niej" itd.

Każda z 3 zwrotek wnosi coś ważnego i pięknego do wiersza. Szczególnie podoba mi się druga, ale warto jeszcze raz przemyśleć ostatni wers, bo gdzieś tam chyba gramatyka wysiada na niewłaściwym przystanku

Utwór skończony i pełny w swoim obecnym kształcie. Treść pierwszej zwrotki pełna konkretu, który kreuje atmosferę tajemnicy. Druga zwrotka jest jednocześnie przejmująca i przynosząca epicki sens. Jeśli pierwsze zwrotki przynosiły opowieść o szaleństwie, to ostatnia ociera się o śmierć. Bardzo ładny obraz na końcu (takiego słońca ogromniejącego zimą nad horyzontem) trochę w moich oczach jest zepsuty słowem „przydomku”. Przydomek to w języku polskim rodzaj pseudonimu. Co tam w ostatnich wersach robi pseudonim - nie wiem. Być może chodzi o jakiś regionalizm albo wytwór słowotwórczy. Trochę jednak bałbym się takich słowotworów z wyraźną konkurencją wyrazistego znaczenia.