Pani Stasiu, kiedyś miałem może i gorszą robotę,

ale pracując, mogłem myśleć o czymś innym.

W czasach z dwudziestym stopniem zasilania,

dostrzegałem sztuczną reglamentację ciepłoty

przez obywatelki w jeziorankach.

Nosicielki czynnika jak już szły w parę,

to na niższych kołturnach roboczych.

Opierając się na stojąco, w nadmiarze ubrania.

Obywatelowie żyją jakby ciągle w przeświadczeniu

o rozciągliwości każdej gumki: recepturki nad napisem na cito,

albo do ścierania śladów po najnowszych pasemkach cienia.

Pozostał ten brak rozdziału wszystkiego – od złodziei, oszustów.

Bo jeżeli człowiek ma duszę, to nigdy się nie wymota

ze wszystkich wątków i niektórych osnów.

To jest poza pstryknięciem palcami, przed krańcowym schodów.