Hehe, kushi, dzięki i zapraszam częściej
pociengiel uwielbiam twoje komentarze

Świta racja. Dzięki za poczytanie

Ja przyznam szczerze, mam dużo mniej pozytywne odczucia po przeczytaniu tego wiersza niż większość komentujących. Nie chcę przez to powiedzieć, że jest bardzo zły - sprawnie wypełniasz pewien klasyczny schemat, w tym kontekście Twój wiersz jest dopracowany. Jednocześnie - kompletnie nie ma tu nic od Ciebie, jest zbiór dość zużytych fraz.
Podobnych wierszy są tysiące, w tym widzę jedynie powtórzenie tego, co tysiące razy pojawiało się przez ostatnie 200-300 lat, nic nowego, Twojego, godnego zapamiętania. Szanując klasyczne formy, zachęcam jednak do rozwijania świadomości, jak poezja się rozwijała w ciągu dekad i poszukiwania własnego, oryginalnego stylu.

Pozdrawiam serdecznie

Może i podana w wierszu prawda oczywista, wiersz płynie lekko i równo. Ładne ma rymy odległe, co dodaje mu uroku, a pierwszy i ostatni wers dają subtelną klamrę. Biorąc całokształt pod uwagę podoba się, chociaż nie powala na kolana.

Pozdrawiam.

Myślę, że poezja polega na ciągłym poszukiwaniu - tylko wtedy wiersze mogą "żyć". Nie zrozum mnie źle - dostrzegam pewien subtelny urok, o którym piszą inni komentujący, uważam, że niedokładne rymy działają na jego korzyść, delikatnie zaznaczając rytm. Mój główny zarzut dotyczy faktu, że nie jest to "żywa", czerpiąca pełnymi garściami z otaczającej rzeczywistości poezja, lecz tekst, który powstał jakby przez połączenie pewnych "gotowych elementów" - fraz, które już od dawna funkcjonują w kulturze jako "poetyckie".

Jak najbardziej jestem za tym, by korzystać ze "staropolskiego słownictwa" - ale szukać dla niego odpowiedniego kontekstu, tak, jak potrafił to czynić na przykład Kaczmarski. Myślę, że autorem, który sprawnie wykorzystuje klasyczne formy, ale jednocześnie oferuje dużo świeżości w wierszach jest Jacek Dehnel. Inna sprawa, że współczesna poezja najnowsza często powraca do regularnych form, jednocześnie nadając im zupełnie nową jakość (cały nurt związany z Jurczakiem czy Pułką).

Pozdrawiam

Może i macie racje Przemyślę na pewno

Ach, rzeczywiście zamyśliłem się na moment, i jakoś zobaczyłem w oryginale klasyczny trzynastozgłoskowiec w trzecim wierszu. Już poprawiam:



Teraz i sylabicznie, i prozodyjnie jest w zasadzie to samo, co w wersji Blanche. Są drobne różnice akcentowe. Powyższy kawałek jest oczywiście przykładem, że można inaczej, ale nie jest przykładem czegoś lepszego. Raczej to ma służyć autorowi w zobaczeniu czegoś więcej niż tylko perspektywa odsłonięta w jego wierszu.

@Nalka31 - Twoje stwierdzenie



sugeruje, że w mojej zwrotce nie ma przemyślenia. Chciałbym to zdementować. Tam jest głębokie egzystencjalne przemyślenie (co nie znaczy, że twierdzę, że w propozycji Blanche przemyślenia nie było) i dyskusja z istniejącą literaturą (patrz Karin Boye).

Jasne a najbardziej z tego wszystkiego oklepany i mroczny jest ziemniak...

Dziękuję za merytoryczne uwagi. Faktycznie powtórzenia się wdarły
Pozdrawiam.