Bo życie to zatoczenie koła, od dzieciństwa po starość.
Mając już sędziwy wiek, wracam do najmłodszych lat.
Gdzieś po drodze szukamy siebie.
Siebie prawdziwego, kim byliśmy, co znaczyliśmy, jak postrzegali nas ludzie.

Bo bywa tak, i nie zaprzeczajcie, że pamięta się to, co robiło się 30 lat wstecz, a nie pamięta się tego, co było miesiąc temu.

Ale nie będziemy już sobą: bo czas odebrał nam urodę, pamięć, urok osobisty, obdarzył demencją, nic co było już nie wróci.

Czas zamknie się i zabierze nas ze sobą.
A na końcu czeka już tylko Bóg, i jego osąd naszego życia.