5

Schronisko

    Między fortem Conaight a Małą Wolą, niedaleko drogi łączącej jedno z drugim, znajdował się nieduży cmentarz, pamiętający jesz­cze czasy sprzed magii. Ostało się tylko kilka nagrobków, a nawet na nich napisy były już nieczytelne. Miejsce to było już zapomniane, po­wstał nowy cmentarz - dużo bliżej wioski. O istnieniu tego smutnego skrawka ziemi wiedziało tylko kilka osób. Dlatego też miejsce to było idealne dla ludzi na bakier z prawem. Na przykład dla apostatów.

    Na środku cmentarza stała mała kaplica, z resztkami ołtarza i mocno sfatygowanym posągiem Boga Śmierci. Był przedstawiony jako potężny mężczyzna, z szeroko rozłożonymi skrzydłami wyrastającymi mu z ra­mion (jedno dawno temu odpadło i leżało roztrzaskane smętnie na po­sadzce) i ka­mienną koroną z szeregiem wyrzeźbionych na niej ludzkich czaszek. Za posągiem umiejscowione były schody, w górę i w dół. Z tych pro­wadzących kiedyś na wieżę zostało tylko kilka schodków, wieża daw­no runęła, jej kawałki leżały między nagrobkami. Schody skierowane w dół były w do­brym stanie, a prowadziły do pomieszczenia, gdzie znajdo­wały się sarko­fagi po jakichś ważnych personach, o których już nikt nie pa­miętał. Ta­kich pomieszczeń było kilka, wszystkie zagospodarowane. Mię­dzy leżący­mi w spokoju zmarłymi krążyli ludzie, niczym udrę­czone dusze szukające odkupienia. Byli w różnych wieku - dzieci, star­cy, osoby płci obojga.

    W jednej z krypt na rozciągniętym płótnie leżał wielki mężczyzna z prowizorycznym opatrunkiem na ręce. Nad nim pochylała się młoda ko­bieta, pojąc go wodą. Trójka dzieci stała naokoło niego, zaciekawiona nieco­dziennym wydarzeniem. Nie mogły mieć więcej niż 12 lat. Po dru­giej stronie tego pomieszczenia na drewnianym stole siedział starszy już człowiek, wywijając w zamyśleniu nogami. Obok niego stała flaszka ja­kiegoś mętnego płynu, z której popijał co jakiś czas. Oprócz tego w po­mieszczeniu stało jeszcze kilka krzeseł, na których porozstawiane były świece, tlące się nikłym blaskiem. Nie licząc dzieciaków i krzątaniny na ko­rytarzu łączącym te kilka krypt, panowała cisza. Jedno z pociech ru­szyło w pogoń za przemykającym szczurem.

    - Nie może tak być, Hycel. - zaczął rozmowę stary, biorąc kolejny łyk z błogim wyrazem twarzy, kiedy płyn rozgrzewał go od środka. - Następ­nym razem nie pój­dę za tobą. Nie licz, że poświęcę wszystko co zbudo­wałem na twoje wielkie, nieobliczalne dupsko.

    - Przynudzasz. - odrzekł leżący, podpierając się zdrową ręką i próbu­jąc usiąść. Skrzywił się, kiedy poczuł dreszcz płynący mu po całym krę­gosłupie. Skutki magicznej regeneracji rzadko kiedy bywały przyjemne. - Należało im się i dobrze o tym wiesz, Staruszku. A z Allem od dawna miałem do pogadania. Wiem, że go lubiłeś, ale nie mogłem tego tak zo­stawić. Dobrze o tym wiesz. - Powtórzył, odgarniając zatłuszczone włosy sprzed oczu.

    - Tak, te wasze gówniarskie porachunki – rzucił gniewnie Staruszek, zeskakując żwawo jak na swój wiek i podchodząc do Hycla. - Wiem, wszyscy wiedzą. Ale mówiliśmy Samowi, żeby siedział z nami. Teraz, przez tą twoją skrzywioną moralność, możemy ucierpieć wszyscy. I nie waż się więcej wspominać Nahalla. - syknął mu prosto w twarz. Ten nie wytrzymał jego wzroku, po chwili spuścił oczy.

    - Zresztą, nieistotne. - Powiedział już łagodniejszym tonem. - Teraz musimy się skupić na zgromadzeniu zapasów i twojej kuracji. Myth głupi nie jest, ale został przydzielony stosunkowo niedawno, wątpliwe, żeby nas znalazł. Jednakże, musimy być gotowi na każdą okoliczność.

    - Od nas zdolnych do walki jest pięciu, z tobą sześciu. W forcie jest dziewięciu Packów, dodatkowo okoliczni wsiowi. W razie bezpośredniej konfrontacji będzie ich co najmniej 2 razy więcej. Chyba, że Niebiescy pomogą.

    - Nie pomogą. Wyruszyli za granicę jakiś czas temu, możemy liczyć tylko na siebie.

    - W takim razie miejmy nadzieję, że dobrze zatarłeś ślady.

    Zamilknęli. Hycel, zmęczony, opadł na leże. Kobieta troskliwie otarła mu twarz mokrą ścierką. Starzec, uznając konwersację za zakończoną, wstał, wziął resztki płynu i wyszedł z pomieszczenia. Z korytarza skręcił w prawo, wszedł po schodach do resztek kaplicy, zasłaniając oczy przed światłem słonecznym. Pogoda była dzisiaj zaskakująco łaskawa, jak na tą porę roku. Wyszedł i przeciągnął się, zatrzeszczały stawy. Jego wzrok przykuło dwóch ludzi, grających w kości. Bracia, Owen i Bart. Je­den z nich był Władającym, drugi udał się na dobrowolne wygnanie za nim. Mimo dołączenia do grupy Zielonych, trzymali się z daleka od resz­ty, de­klarując jednak pomoc, gdy była potrzebna. machnął ręką na przywita­nie. Kiwnęli mu głowami i wrócili do gry. Owen zdecydowanie wy­grywał, przed nim, na położonym bokiem nagrobku, leżał spory stosik miedzia­nych monet. Bart, przystojny mężczyzna z bujną czupryną, był wyśmie­nitym myśliwym, dlatego też robił za zwiadowcę. Bardzo mu się ta fucha podobała.

     - Witaj, Bart, dobrze, że wróciłeś!- krzyknął. - widziałeś jakieś ślady?

    - Nie, nie w najbliższej okolicy. Szukają nas w okolicy chaty Dobromi­ra i przy granicy, nawet nie podchodzą w te rejony. Z rana widziałem, jak sam lord z obstawą jechali podziwiać robotę tego idioty. Poza tym nic.

    Do przewidzenia. Stary podziękował, dopił resztki zawartości butelki, włożył pustą do sakwy. Przeszedł przez pozostałości niskiego murku oka­lającego cmentarz i skierował się w stronę drogi.

    Nudził się. Nie mogąc za bardzo poruszać się o własnych si­łach, dla zabicia czasu wyjaśniał dzieciakom przeróżne zastosowania magii, a te obserwowały go z niesłabnącym zaciekawieniem. Gdy dzieci znikały, z braku innych źródeł, czytał pożółkły już tomik poezji, zaiwanio­ny przez kogoś od kupca pomieszkującego w Małej Woli. Jednak naj­bardziej po­dobały mu się rozmowy z Annie, młodą kobietą o przepięk­nych, błękit­nych oczach, opiekującą się nim. Była bardzo inteligentna jak na swój wiek, mimo że dało się jeszcze zauważyć u niej tą młodzieńczą naiw­ność, cechującą osoby bez obycia w świecie. Gdy pierwszy raz ją spotka­li, była przestraszonym podrostkiem w podartej sukni. Utrzymywa­ła, że jest córką chłopki i ucieka z powodu najazdu na jej wieś. Wtedy jeszcze nie znali prawdy, zaakceptowali jej wersję wydarzeń. Później dowiedzieli się, że jest córką zagrodowego szlachetki, który miał swo­ją posiadłość kilka dni drogi od fortu. Tak się złożyło, że przez niedopa­trzenie mag od­powiadający za badanie dzieci na tamtym terenie, zapo­mniał, że jest tam dziewczynka w wieku, w którym mogą się objawiać pewne... symp­tomy. Pech chciał, że odkryła te fascynujące zdolności na własną rękę, goszcząc akurat w wioseczce przyległej do dworku. Zirytowało ją coś, czy może ktoś ją sprowokował, i impulsywnie użyła mocy, a jako że mia­ła jej niemało, to pół wioski poszło z dymem. Ona sama, przerażona, za­częła uciekać przed siebie. I trafiła na Hycla z jego wesołą gromadką ob­szarpańców, którzy wtedy jeszcze błąkali się bez celu po królestwie. Widząc w niej apostatkę uciekającą przed prawem, zabrali ją ze sobą. Nigdy jej nie zdradzili, że wiedzą o jej kłamstwie. Jej rodzice próbowali ją odnaleźć, ale dali so­bie spokój po kilku miesiącach, spisując ją na straty. Wioskę odbudowa­no, a Annie spodobało się życie wśród tych lu­dzi, któ­rzy stali się jej nową rodziną. Nie chciała wracać, a oni nie pytali o powody. Grupie Hycla też przy­padła szybko do gustu, była pracowita i nie narzekała na swój los. Aczkolwiek od kiedy dołączyła do Zielonych ani razu nie odważyła się świadomie użyć magii.

    Dlatego też ochrzaniła go, kiedy dowiedziała się, co zrobił. Mimo po­wagi sytuacji, cała grupa nie mogła się nie uśmiechać na widok niskiej dziewczyny, z burzą jasnych jak zboże świeżo po żniwach włosów, która ruga dwa razy większego od niej mężczyznę, nie dając mu dojść do sło­wa. Brutalnie przełamała jego linię obrony, defensywa zawiodła z krete­sem. Oparty o ramię starego, spuścił wzrok i skruszony patrzył na swoje buty, czekając na koniec kazania. Doczekawszy się, został oddany w jej troskliwą opiekę. No i kurował się, dla zabicia czasu opowiadając dziew­czynie różne anegdotki z czasów, kiedy jeszcze robił dla kondotierów z północy. Trwali tak, wielki człowiek leżący bezsilnie na przepoconym płót­nie i mała dziewczyna, z tymi swoimi wielkimi, niebieskimi oczami, chłonąc jego historie niczym gąbka, otoczeni oceanem mroku, z nielicz­nymi woskowymi latarniami morskimi.