Klątwa Bestii rozdział 1 Złotooka kreatura cz.2 - StalowyKruk
Proza » Fantastyka / Science Fiction » Klątwa Bestii rozdział 1 Złotooka kreatura cz.2
A A A
Od autora: Nienajlepsze, ale beznadziejnie mi się pisało i wydaję mi się, że przez kilka ostatnich tygodni nie wytrzymywałem psychicznie. Nie jest to też za długie. Pozostaje mieć nadzieję, że jeżeli ktoś na to czekał nie poczuje się za bardzo zawiedziony. W każdym razie miłego czytania.

Przeszli względnie czystym korytarzem, co robiło wrażenie, biorąc pod uwagę jak zapuszczona była twierdza i weszli po wyślizganych od dziesięcioleci wchodzenia i schodzenia schodach. Na górze Qenarin zapukał do drzwi.

– Wejść – krzyknął ktoś wewnątrz.

Strażnik nacisnął klamkę i pochylił się, by nie zahaczyć głową o framugę.

– O co chodzi? – zapytał człowiek siedzący za biurkiem. Nosił szatę podobnego kroju jak Qenarin, tylko zdecydowanie mniejszą i z kilkoma dość skromnymi zdobieniami. Zarówno rozczochrane włosy na głowie jak i kozia bródka były siwe. Na dużym, haczykowatym nosie opierały się wielkie okulary o grubych szkłach.

– Chyba znalazłem przyczynę ataku.

– Masz na myśli tego tam? – człowieczek zza biurka wskazał głową stojącego w drzwiach Haknira.

– Tak. Powiedzieli mu jak ma imię i wsadzili mu nóż pod żebra.

– Brzmi dziwnie. Poza tym on jest żywy.

– Niesamowite, nie? – podekscytował się nieco Qenarin. – Musiał wykształcić sobie jakiś rodzaj przyśpieszonej regeneracji. Ciekaw jestem tylko jak bardzo. Kiedy go znalazłem, myślałem, że się wykrwawił.

– Stracił wystarczająco dużo krwi, że tak pomyślałeś, ale teraz stoi tu jakby nigdy nic. Imponujące. Weźmy jeszcze pod uwagę, że jest po kilku tygodniach w celi. Stawiam, że nie jadł za dużo. W pełni sił zapewne poradziłby sobie dużo lepiej. I tak powinniśmy przeprowadzić kilka testów…

– Myślałem, że przyszliśmy tu w sprawie mojej pamięci, nie krojenia mnie na kawałki – włączył się Haknir.

– Pamięci? – zainteresował się człowiek w okularach. – Rozległa amnezja też? Wyrazy współczucia. Jestem Ark. Ark Karano.

– Haknir. Nazwiska nie pamiętam.

– Miałem nadzieję, że będziesz w stanie rzucić nowe światło na sprawę, robiąc te swoje sztuczki z umysłem – wyjaśnił Qenarin.

– Zdajesz sobie sprawę, że gdyby to było takie proste, amnezja nie stanowiłaby problemu?

– Możesz to zrobić, czy nie? – zniecierpliwił się Haknir.

– Mogę, jeżeli chcesz ryzykować smażenie mózgu.

Haknir przełknął ślinę. Teraz jak myślał o całej tej sprawie, problem z pamięcią nie był znowu tak poważny. No i według Qenarina, pamięć w końcu wróci sama.

– Już mi nie zależy – powiedział głosem nieco cieńszym, niż zamierzał.

– Co? – zdziwił się wysoki strażnik. – Nie możesz się tak łatwo poddawać.

– Łatwo ci mówić. To nie ty ryzykujesz swoim mózgiem.

– Śmierć jest tylko możliwością. Powinieneś wziąć odpowiedzialność. Wszystko wskazuje, że to twoja wina.

– Wasza niezaradność nie jest moją winą. – Haknir przezornie wycofał się poza zasięg rąk rozmówcy.

– Przygarnęliśmy cię, utrzymaliśmy przy życiu i jeszcze zwróciliśmy twoje rzeczy. Okaż odrobinę wdzięczności.

– Daj spokój, Qenarin – włączył się do rozmowy Ark. – Nawet nie będę próbował. Nie chcę mieć go na sumieniu.

– Więc co teraz?

– To co zwykle. Skontaktujmy się z Legionem. Niech zainteresują się atakiem na najważniejszy ośrodek ubezwłasnowolnienia zarażonych w regionie. A ty, – obrócił się ku Haknirowi. – Może lepiej odejdź, zanim ci, którzy pragną twojej śmierci dowiedzą się, że wciąż stąpasz po tym łez padole.

– Dowiedzą, się? – Haknir z niedowierzeniem uniósł brwi. – Myślałem że to to miejsce jest odosobnione.

– Jest, ale nie zamierzam ryzykować. Poza tym, już raz cię tu znaleźli. – Ark przerwał, by przesunąć kilka stosów papierów na biurku. – Odejdź po dobroci, a zaopatrzymy cię i podzielimy wszelkimi informacjami, jakie mogą być przydatne w twoim stanie. Spróbuj się postawić, a wyrzucimy cię za bramę.

***

Gdy brama została otwarta, oślepiły ich promienie słońca, bolesne po półmroku korytarzy twierdzy. Gdy wzrok w końcu mu się przyzwyczaił, ujrzał rozpościerającą się po horyzont półpustynię, wielką połać suchej ziemi porośniętej kępkami przystosowanych do klimatu traw, niewielkimi krzewami i kilkoma karłowatymi drzewkami.

– Pusto tu – stwierdził Haknir.

– I dobrze. To w końcu miejsce odosobnienia – powiedział Qenarin.

– Co dalej?

– Widzisz tę ścieżkę? Doprowadzi cię do jednego z taktów, przecinających tę ziemię. Skręć w prawo.

– Czyli w którą stronę?

– Na zachód.

Haknir spróbował ocenić pozycję słońca.

– Gdzie jest zachód? – zapytał.

– Tam – wskazał mu Qenarin. – Mogę kontynuować?

– Proszę bardzo.

– Trakt doprowadzi cię do Ferhneum. To spore miasto handlowe. Spróbuj poszukać tam członków Przeklętego Legionu. Zazwyczaj skupiają się na zabijaniu potworów, ale powinni ci pomóc. Większość sama jest przeklęta.

– Dziękuję.

Qenarin tylko machnął ręką w odpowiedzi.

– Żegnaj – powiedział Haknir – Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.

– Oby obyło się bez dalszych ofiar – zażartował strażnik.

Haknir uśmiechnął się lekko i ruszył, zarzucając na ramię niewielki bagaż.

Pa kilku minutach przystanął i obejrzał się na masyw twierdzy, tak wielki i martwy z tej odległości. Zmarszczył lekko brwi. Teraz został sam. Złotooka kreatura bez przeszłości zagubiona w nieznanym jej świecie.

***

 Trzeci dzień podróży był w zasadzie identyczny jak dwa poprzednie. To znaczy, że Haknir szedł po nierównym trakcie potykając się o wyrastające gdzieniegdzie krzaki. Dookoła jak okiem sięgnąć rozpościerało się skaliste pustkowie. Mimo zimna nie widać było oznak bytności śniegu w okolicy. Co jakiś czas pojawiało się samotne drzewo, na tyle uparte by wyrosnąć na tym zapomnianym przez bogów pustkowiu.

Szedł niestrudzenie, zatrzymując się jedynie na chwilę snu, lub gdy do któregoś buta dostawał się wyjątkowo irytujący kamyczek. Dręczyły go też powracające urywki wspomnień. Podczas snu widział swoją wędrówkę ku majaczącej w oddali górze, leżących na ziemi ludzi wijących się w agonii. Każdy przyciskał lewą dłoń do ciała. Pojawiały się też skrzydlate pokraki krążące na tle czerwonego nieba. Próbował sobie przypomnieć więcej szczegółów, lecz to okazywało się niemożliwe i niesamowicie irytujące.

Teraz zza wzniesienia wyłonił się osobliwy obraz człowieka siedzącego na przydrożnym drzewie. Zdziwiłoby to przeklętego, ale widoczne było iż nieszczęśnik wdrapał się tam uciekając przed podobną wilkowi człekokształtną kreaturą o zwierzęcym pysku ostrych pazurach i szeregu długich, zagiętych i nierównych kościanych kolców wyrastających z kręgosłupa.

– Pomóż – jęknął żałośnie człowiek na drzewie, rozpaczliwie próbujący pozostać poza zasięgiem potwora.

Haknir dobył swojego ząbkowanego miecza i instynktownie stanął w pozycji do walki. Wcześniej z nudów próbował kilku wymachów i wiedział już, że mimo amnezji potrafi walczyć. Zapewne dzięki pamięci mięśniowej. Co do samego oręża, zarówno ostrze jak i rękojeść były odrobinę zbyt krótkie, aby uczynić z niego porządny miecz półtoraręczny, więc przeklęty zdecydował się na dzierżenie oręża w jednej dłoni.

Potwór zorientowawszy się z przybycia nowej ofiary, obrócił się do niego, wygiął grzbiet w łuk i uniósł długie łapy, gotów do ataku. Haknir zaczął powoli zbliżać się do bestii, choć serce waliło mu jak szalone. Wiedział, że było o wiele za późno na ucieczkę, ale ten pomysł wciąż wydawał się niezwykle kuszący.

Stwór bez ostrzeżenia rzucił na przeklętego. W skoku wyciągnął do przodu upazurzoną prawą łapę, celując dokładnie pod żebra. Co ciekawsze, nie wydał przy tym żadnego odgłosu. Nietypowe dla zwierząt. Gdyby Haknir nie był tak spięty, nie zdążyłby nawet zareagować. Udało mu się odskoczyć poza zasięg i smagnąć zębatym ostrzem po przedramieniu potwora, rozdzierając ścięgna i mięśnie. Bestia nie zwróciła na to uwagi. Nieudany atak płynnie przeszedł w drugi, identyczny, tym razem z użyciem lewej łapy. Tym razem przeklęty nie zdążył zareagować i poczuł pazury zagłębiające się w ciele. Krzyknął z bólu i zaskoczenia. Potwór zgiął swą wyprostowaną łapę, by wciąż przyszpilając ofiarę, wgryźć się w szyję. Haknir, na wpół świadomie, oburącz pchnął mieczem. Trafił. Zębate ostrze zazgrzytało o żebra potwora. Zaraz potem uwolnił jedną z rąk i złapał stwora za gardło, by utrzymać zestaw ostrych kłów z dala od siebie.

Runęli na ziemię, co tylko pogłębiło ich rany. Haknir nie wiedział, jak długo wytrzyma, ale czuł, że potwór słabnie. Nie wiedział, ile czasu minęło, ale w końcu potwór wyzionął ducha. Przeklęty obrócił się na bok, pozwalając truchłu samemu zsunąć się na ziemię.

– Żyjesz? – zapytał człowiek z drzewa, klękając przy nim.

Haknir pokazał mu dłonią, żeby poczekał. Sięgnął do wciąż tkwiących mu w ciele długich pazurów i gwałtownie je wyrwał. Echo jego krzyku toczyło się jeszcze przez jakiś czas po okolicy.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
StalowyKruk · dnia 17.04.2019 10:21 · Czytań: 561 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 4
Komentarze
MarcinD dnia 17.04.2019 20:34
Myślałem że to to miejsce jest odosobnione.

Niepotrzebnie drugi raz "to".

...po półmroku korytarzy twierdzy.

Trochę mi to "chrzęści". Może "po półmroku panującym w korytarzach twierdzy" ?

Gdy brama została otwarta... Gdy wzrok w końcu..

Dwa zdania jedno po drugim i na początku obu "gdy". Powtórka jak u mnie ;-).

Pa kilku minutach...

Literówka ;-)

I tyle konkretnych uwag.

A ogólnie, cóż, powiem szczerze że niepotrzebnie zdołowałeś we wstępie. Dobry kawałek tekstu, szybko się czyta i łatwo przyjmuje. Mi się podobało :-).
StalowyKruk dnia 17.04.2019 21:19
Dzięki, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że mogłem napisać to lepiej. Przede mną jeszcze kawał pisania, zanim dotrę do czegoś, co faktycznie mnie interesuje :/

Mam nadzieję, że nie czytałeś mojego poprzedniego podejścia do klątwy bestii, bo zepsujesz sobie kilka niespodzianek i mogłoby Ci się trochę pomieszać.
Ja na pewno czekam na moment, w którym wprowadzę następnych bohaterów. Haknir, chociaż jest bohaterem wprowadzającym, stracił trochę uroku przez ten cały czas i nie jest już moim ulubieńcem z zestawu. Mimo to wciąż jest najważniejszy. Wyewoluował w mojej głowie i postaram się dobrze oddać moje wyobrażenie o nim.

Plan jest taki, żeby opowieść różniła się znacznie z perspektywy każdego bohatera. Żeby narracja skupiała się na różnych rzeczach, a sami bohaterowie reprezentowali odmienne podejścia do problemów. Zobaczymy. Zrobię co mogę :)

P.S. W tym fragmencie szczególnie wkurza mnie bezcelowość rozmowy, którą prowadzą z szefem strażników. Pierwotnie miało to byc coś innego, ale pomysł zawiódł, a połowa rozmowy została, więc wykonałem czynność porównywalną do klejenia rzeczy szarą taśmą i jakoś to poskładałem.
MarcinD dnia 18.04.2019 20:43
Wiesz, wydaje mi się, że takie wrażenie zawsze gdzieś tam pozostaje. Pewien niedosyt. Gdy już się napisze wszystkie części, postawi ostatnią kropkę, to potem i tak usilnie się wraca, coś tam poprawiając i doszlifowując. Byle nie przesadzić, bo ponoć lepsze jest wrogiem dobrego. Ale wiadomo, że się w ten sposób ćwiczy warsztat.

Co do wspomnianej rozmowy, cóż, gdy przeczytałem Twoją odpowiedź, faktycznie może jest taka bezcelowa trochę. Dla mnie w ogóle trochę jest za mało opisów, na przykład jest informacja o tym, że szedł przez taki długi czas, ale jakaś woda, jedzenie, o tym cisza.

Przykładowo w moim "Duchu" od czasu do czasu wspominam, że bohater ma plecak typu camelback z wodą pitną :-).
al-szamanka dnia 19.04.2019 08:10 Ocena: Bardzo dobre
Przeczytałam prolog i zaraz potem część 1 i teraz 2, gdyż wciągnęło mnie.
Nie lubię co prawda niczego o krwiożerczych potworach, a już o mutantach wręcz nie znoszę, ale jakoś zdzierżyłam.
Myślę, że będę zaglądała, jak się rzeczy mają, o ile oczywiście będziesz ciągnął opowieść, a mnie nadal będzie ciekawiła.

Pozdrawiam :)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:39
Najnowszy:pkruszy