Po raz pierwszy kształt obok jakby autobiografi, otwarte drzwi do beletrystyki w inny sposób . Oczywiście, moje odczucia. Wcześniejsze utwory bardzo ad ja i moje życie, tutaj pojawia się inny bohater . Postać inna cieleśnie, mająca "problem". I autorze, wchodzisz w ciało bohatera . Oczywiście, korzystając z własnych przeżyć ale inaczej to ubrane, bardzo dobrze ubrane. Krótkie a w pełni opowiadanie, z zakończeniem pozostawiającym czytelnikowi możliwości wyboru.
- mała uwaga, "w" nie w tym miejscu. Wiem, to z głodu . Nie śmieszne, tak. Głód w miniaturze wyborem lub z przyczyn "choroby", jest jednak koszmarem w rzeczywistości. Co jednak niesie? Wzrost wrażliwości i inteligencji, ponadto uzdrawia. Głodne ciało zjada tłuszcz, potem to co chore w ciele. Jednak gdy trwa za długo, powyżej dni 40, zjada co zdrowe i człowiek umiera. Nie wiem z autopsji, może odrobinę tylko z początku trwania głodu i nie aż tak drastycznego. Wiem od człowieka który wybrał głód, przez okres czasu, dla uzdrowienia ciała i ducha. Inne dowody? Może drastyczne, ale ludzie którzy przeżyli Oświęcim, choć pokaleczeni umysłowo do końca życia, których głodujące ciało utrzymywane przy życiu kromką, dwoma kromkami suchego chleba na dzień, żyli, a może kilku wciąż żyje, bardzo długo. Inne? Wybór przez Chrystusa i kilku innych opisanych w Biblii, w czasie wcześniejszym, głód przez dni czterdzieści, nie dłużej. Po tej cyfrze ciało zjada części zdrowe. Skąd wiedzieli? To wybrańcy Boga, wiedza od Niego. Tak, dziś potwierdza nauka.
Oczywiście, w utworze inna sytuacja inny głód. Jednak temat budzi myśli, przypomina, zastanawia. Jednocześnie widzenie bohatera świata i tego co w nim, wokoło niego na krok, dwa, inne od codziennego, zastanawiające. I widzimy, że jest ktoś winny sytuacji, przynajmniej częściowo. Matka sadystka? Tak, zdarza się.


Cierpienie z głodu, cierpienie przez matkę, złość, wściekłość wewnątrz a w końcu rezygnacja, czy przez chwilę czy ostateczna, pomimo słów pełnych pewności.

Ale to "dopiero" siedem dni , inteligencja wciąż rośnie, dlatego nie wierzę w "dlatego nie jem i umrę". Głód pcha do jedzenia, możliwe że czternastego dnia bohater wyważy drzwi lub rozwali ściany, i pójdzie za zapachem i dotrze np. do piekarni. Bójcie się wtedy chleby i bułki a one się nie boją . Tak, to efekt zakończenia i wcześniejszego opisu "pożądania" w głodzie, jego zaspokajania. Oczywiście, takie zakończenie w postaci c.d. to jedno z przypuszczeń czytelnika . Bo przecież z każdej sytuacji następna sytuacja.
Sam styl pisania w utworze ma odrobinę inną tonację od poprzednich, chociaż to nadal "symfonia" słowna. Inne brzmienie właśnie z przyczyny małego przejścia z ja w on, chociaż on też prowadzi nas jako "ja" . Jednak zaistniało oddalenie od siebie, wejście w fikcję pełną rzeczywistości. No tak ma tworzenie, tu w gatunku dramat społeczny lub po prostu dramat. Jesteśmy stworzeni przez Boga na jego wzór, chociaż dał nam ciało. On tworzył my też tworzymy, chociaż to cień z tego co On potrafi. Wystarczy spojrzeć na kwiat, każdy zachwyca . Wśród twórców nie każdy jak Bóg potrafi, nie każde dzieło zachwytem chłoszcze. Ten utwór jak np. pierwiosnek, stokrota, czyli w pełni "kwiat" i nie tylko oczy przyciąga lecz w głąb wędruje . No, też mam dziwne widzenia, to jakiś "głód" . Ok, chyba .
Ocena bez zmian, za sam styl pisania , chociaż styl tu tylko sytuację podkreśla.

Temat zagładzania się niestety jest mi bliski. Cieszę się, że jest on poruszany i doceniam warsztat potrzebny do tego, żeby robić to z "gracją". Szacunek należy Ci się przede wszystkim za to, że tekst nie popadł w nadmierny patos:



Wtrącenia o wzroście i wadze idealnie równoważą poprzedzające je patetyczne epitety i poźniejsze porównanie do Jezusa.
Znalazłam kilka literówek i błędów składniowych, ale podobnie jak poprzednik założyłam, że to efekt zagłodzonego umysłu narratora, a nie niedopatrzenia autora .
Jedyna uwaga jaką mam to sporadycznie przydługa konstrukcja zdań, odbierająca im pełen impet.

Może to moje odczucie, ale fraza "w dalszym ciągu" rozciąga zdanie, które jako ostatnie w akapicie powinno uderzyć z pełną mocą. Kolejne miejsce w którym według mnie nadmiar słow działa na niekorzyść, to zdanie chyba najbardziej szokujące w całym utworze:



Kiedy dowiaduję się, że matka i dziecko nawzajem życzą sobie śmierci, fragment o tym co następuje pomiędzy (kiedy usłyszałem, odwróciłem się) wydaje mi się zbędny.