śnił chłopiec o róży,
na jawie mu się ona marzyła,
przemierzał ogrody pełne kwiecia,
łąki, leśne polany, zagajniki 
i wreszcie trud swój zwieńczył,
dojrzał ją pośród wielu,
na szczycie pagórka, samotną,

od tego dnia chłopiec 
był stale obok, przysiadał
opodal i patrzył, róża pozwalała 
mu podziwiać siebie, tak hojnie
obdarzała go swym pięknem,
z początku nieufna, obawiała się 
jego zamiarów, czy aby
nie zapragnie jej zerwać?
chłopiec równie się trwożył
by jej nie spłoszyć…
jak zwykle to bywa, 
czas odegnał te troski,
i oswoił chłopiec różę,
a róża oswoiła chłopca,

młodzieniec zasypiał 
i budził się obok niej,
razem podziwiali wschody słońca, 
pierwsze promienie bladego brzasku
na jej pokrytych mgłą liściach,
(a ona pozwalała mu
spijać z nich krople porannej rosy)
wspólne zachody, gdy krwawa
już tarcza strudzonego słońca
rzucała ostatnie smugi na 
jej różane płatki, dając im
odcień tajemnicy, kolor
spoza palety barw tęczy,

chłopiec chłonął jej kształty,
smukłość łodygi, listków wykrój,
ich chłód woskowy w dni
te nawet najupalniejsze,
i mocną, kojącą zieleń,
co przynosiła mu wytchnienie,
najbardziej pragnął jej zapachu,
woń każdej róży upaja,
wolę od zmysłów rozdziela,
do szaleństwa przywodzi,
a cóż dopiero jego własna róża…
dawno już zniewoliły go jej aromaty,
o poranku pachniała nadzieją,
w południe, pod palącym słońcem
czuł szczęście, radość i zabawę,
najbardziej jednak czekał na ostatni
promyk słoneczny zza wzgórza,
mógł wtedy wyczuć słodką woń obietnicy…

co dnia, bezustannie, chłopiec
troszczył się o różę, doglądał, podlewał,
przed nadmiarem skwaru chronił,
jego dłonie nie zważały
na kolce, pokłute setki razy,
a krew co wypłynęła – lakiem,
a rany świeże i te już zabliźnione – 
pieczęcią na wieczność się stały,

i został chłopiec ogrodnikiem
tej jednej, jedynej róży,
a ona jego ogrodem całym,
nie wiedzieć kiedy, korzenie
róży wrosły w serce chłopca,
przeniknęły je na wskroś,
stały się z nim jednością,
z nim biły, z niego czerpały,
i gdyby róża zapragnęła odejść, 
to tylko wyrwawszy z piersi
chłopca jego serce…

była dlań całym światem,
a świat cały dla niego, był w niej,
tyle kwiatów spotkał, tyle podziwiał,
na nią czekał, po kres
ta tylko była jego