Józefina

Zapamiętałem ostatni obraz twój, Józefino, ten na kei we Władysławowie, gdy podawałaś mi cumę. Byłaś w białej sukience, którą tarmosił nieznośnie wiatr. Pomachałaś mi ręką na pożegnanie. Mój kuter odpływał w siną dal bardzo daleko od ciebie. W moim krótkim okrzyku; - Ahoj przesłałem ci całą swoją miłość do ciebie, Józefino, dla ciebie.

Obudziło mnie skowycie wiatru i poduszka zmoczona łzami z tęsknoty za tobą. Barometr idzie w dół, na radarze rysuje się zakres cyklonu. Szybko wybieram sieci. Dla ciebie, Józefino te śledzie, dla ciebie. W tych śledziach przesyłam ci całą swoją miłość do ciebie, Józefino, dla ciebie.

Sztormowa bryza zwiewa grzywy z fal i roztrzaskuje je na szybie mojego kokpitu. Spływające krople rysują twoją twarz . Całuję szybę by chociaż w ten sposób przesłać ci całą moją miłość do ciebie ,Józefino, dla ciebie.

Dziesiątka wieje. Dookoła huczy morze. Niebo gdzieś prysło i ciemność mnie ogarnia. Nie widać nawet latarni w Rozewiu. Jedynym światłem jest myśl o tobie ,Józefino. Tylko ona mi przyświeca, tylko ona mnie gna do ciebie, Józefino, do ciebie.

Statek nurza się w mokrej otchłani i z trudem się podnosi. Silnik rzęzi ostatkiem mocy. Wysyłam sygnał S.O.S, bo wiem że ja i ten okręt dłużej nie damy rady. Toniemy Józefino, nie przyjdę już do ciebie ani tej, ani innej nocy.

Stoisz na kei we Władysławowie z cumą w ręku. Nie wierzysz bezdusznym wieściom z kapitanatu portu i choć wciąż jeszcze odbija się echem od wydm ostatnie wołanie; Mayday, mayday,mayday ty wciąż czekasz na mnie, na cud, na moje zmartwychwstanie.