AntoniGrycuk, dzięki za komentarz i bardzo dobrą ocenę.

Uzupełnię o tło historyczne - po wojnie Polacy z Litewskiej SRR (części przedwojennego polskiego województwa wileńskiego)mogli bez przeszkód repatriować się do Polski - Litwinom zależało na zmniejszeniu ich liczby w okręgu wileńskim i samym Wilnie (i do dzisiaj żyje ich tam dużo).
Natomiast z drugiej części, którą Stalin włączył do Białoruskiej SRR (i tak zostało do dzisiaj) repatriacja Polaków spowodowałaby wyludnienie wsi w całym regionie. Dlatego ich władze wszelkimi sposobami próbowały przeciwdziałać ich repatriacji. Niestety, z powodzeniem.

Co do uwag w sprawie zapisu - akurat tu uważam go prawidłowy. Po kolei:

1/" – Mó­wi­łem, ro­zejść się! – Na­czel­nik po­wtó­rzył groź­bę."
Jeżeli narracja po wypowiedzi nie zaczyna się słowem związanym z mową (powiedział, powtórzył, krzyknął, zaakcentował), to wypowiedź kończy się jako zdanie (kropką, wykrzyknikiem, pytajnikiem), a za myślnikiem pierwszy wyraz jest dużą literą. Jeżeli jest w tej narracji określenie wypowiadającego (Krzysiek, naczelnik, rozmówca), to narrację rozpoczynamy od niego:
- Mówiłem, rozejść się! - powtórzył groźnie.
- Mówiłem, rozejść się! - powtórzył groźbę naczelnik. (ale taki zapis jest niezbyt dobry, lepszy jest jn.):
- Mówiłem, rozejść się! - Naczelnik powtórzył groźbę.
- Mówiłem, rozejść się! - Nie czekając na reakcję, odwrócił się i wyszedł z pokoju.

2/ "... odwrócił SIĘ i zaczął przeciskać SIĘ do wyjścia".
Przy powtórzeniu "się" występuję tzw. "siękoza" - zbyt bliskie powtórzenie, a jednocześnie niepotrzebne użycie "się". Najlepiej na przykładach, kiedy używać, a kiedy nie (jak można zakończyć to zdanie):
1/ "... odwrócił się" (chłop się odwrócił) i zaczął przeciskać do (nie "się", a do czego) wyjścia.
2/ "machnął ręką i odwrócił się".
2/ "machnął ręką i odwrócił do wyjścia".

Pozdrawiam