Już od strony wizualnej niezachęcający (długość + brak przerw).

Wersy krótkie, mocno poprzenoszone i w dużej mierze zapełniające.

1.



tutaj wkradł się rym, na moje gusta przy takiej konstrukcji niepotrzebny.

2. Czemu służą wielokropki?

3.

jeśli, to, bo... to jednak porozdzielane zdanie. Może lepiej byłoby to jednak poskładać z zamiarem utworzenia krótkiej prozy z zacięciem quasi-poetyckich rozmyślań? Zapewne byłoby co najmniej bardziej czytelne



tu też rymy, nawet całkiem całkiem zważając na ten podwójny w wersie, który mimo swojej lekko rażącej dokładności całkiem gładko przełykam, acz nie wpisuje się to w resztę utworu.

Treściowo: dosłowność bez możliwości zagłębień czy choć przeinaczeń. Można i tak pisać, ale delektować się tym czy też w jakimś stopniu przeżywać nie sposób. A chciałoby się.

Tako rzekę.

Próbuj, próbuj. Podstawą dobrego wiersza jest utożsamianie się z nim i pisanie "z serca", próba przetrawienia czy choćby ugryzienia pewnych emocji/dostrzeżeń. To masz z pewnością, jak wynika z Twojej odpowiedzi. Dalszym etapem jest ubiór tychże, w ten sposób aby i przechodnie mogli coś dostrzec/poczuć. Każdy nieco inaczej, bo przecież kształtowani jesteśmy innymi doświadczeniami, ale jednak powinno się zadbać o to, by inni poczuli. Myślę, że to jest główny sens pisania wierszy zaraz po pozbyciu się pewnego balastu swoich splątań.
Nie przepadam za wzniosłą poezją, raczej skłaniam się ku poezji uniwersalnej, miejscami minimalistycznej, pozostawiającej pole do namysłu.
Moje twory też nie są pozbawione różnych barier interpretacyjnych, ale formowanie i ubieranie (czy też ukrywanie) treści to też zabawa i po czasie można pewne sprawy polepszyć - żonglować stylami, znaleźć swój własny...

Pisanie prostym językiem jest o tyle niebezpieczne, że może odbierać potencjalnym odbiorom Twoich przekazów wszelką ciekawość uniemożliwiając im pewnego stopnia współodczucia myśli autora. Taki paradoks.

Bo dopiero z Twojej odpowiedzi można dowiedzieć się, co stanowiło trzon tego wiersza. Bez tego wyjaśnienia nie sposób współodczuć tego w żaden sposób, mimo dosłowności zabrakło w tym miejscu może właśnie bezpośredniości.

Mam nadzieję, że wybaczysz mi gdy nieco pomajsterkuję nad tym tworem, by nieco rozjaśnić mój punkt widzenia pokazując potencjalny wygląd i rozkład.

urodziłam się


cud?


być może ktoś chciał
zastanawiałam się
od początku


być może

czasem wpadam w otchłań niepewności
lecz pogodziłam się
z systemem zmienności
metaforycznych odniesień

ważności w teraźniejszości
chwil łapanych sercem
ulotnych jak wiatr
w kłosach zboża
niewidocznych
mało znaczących

tak ważnych
by czuć:
jestem dla kogoś kimś
kogo chce się widzieć
słuchać śmiać rozumieć

nie ucieka
nie zostawia
i pamięta
wspomina
z uśmiechem na twarzy


jeśli tak jest:
cud
urodziłam się
być może ktoś chciał

jakiś sens musi być

W każdym razie: po trzykroć próbuj! Do tego mogę tylko zachęcać.