uniesienia?
Przyznam, że lubię uczestniczyć w procesji na Boże Ciało i widziałam idące w spiekocie małe dzieci, starców o kulach, ludzi na wózkach inwalidzkich, młodzież i dorosłych. Nie wiem co przeżywali, modląc się i śpiewając, idąc w spiekocie, klęcząc na kocich łbach, nie wiem o czym myśleli, ale dobrze mi się szło obok nich.


A tego to rzeczywiście nie rozumiem. Tego targania rzecz jasna To zupełnie niepotrzebne moim zdaniem.


Ten fragment bardzo mi się podoba
Zmniejszyłabym ilość enterów, oddzielających poszczególne strofy. Pozdrawiam

P.S.: raz widziałam uniesienie na procesji, jak przybiegł człowiek-motyl i machał doczepionymi kolorowymi skrzydłami z niezwykłym zapałem

Przyszłam tu za wiosną, i od razu zaskoczenie, ponieważ publicznie przyznała się, że lubi procesje, co w dzisiejszych dziwnych czasach jest równoznaczne z ciemnogrodem i okropnie wyszczerbioną inteligencją.
Hmm, też bardzo lubię procesje!
Raz jeden, jako ośmiolatka, uczestniczyłam sypiąc kwiatki i było to dla mnie przeżycie nie z tej ziemi.
W późniejszych czasach oglądałam przepiękne... w Austrii, Francji, Niemczech,Włoszech, Hiszpanii, Portugalii.
Nie jestem w stanie powiedzieć, czy w uczestnikach było uniesienie, nie zaglądałam w ich serca, ale sam fakt, że tam byli świadczy o jakiejś potrzebie.
I jest to tak nieprawdopodobnie ludzkie, zakorzenione w tradycji, która zespala.
Jest to wspólne dla danej kultury, zakodowane gdzieś w polu informacyjnym Ziemi, co starał się udowodnić Kozyriew swoimi zwierciadłami.
Zakodowane jak wiele innych zachowań, tradycji, emocji, wyobrażeń, informacji.
Pisano już o tym w Kronikach Akaszy, temat rozwijał R.Sheldrake w swoich polach morfogenetycznych, interesował się tym sam Tesla, a wreszcie mój ulubieniec Jung, pisząc o obrazach archetypowych.
Być może przyzwyczajenie w Twoim wierszu, to tylko powierzchowne wrażenie, gdyż raczej nie sadzę, że ci ludzie poszli i szli pchnięci jakimś bezmyślnym impulsem.
Targanie zieloności także dla mnie jest nie na miejscu.
Ostatnie dwa wersy świetne.

pozdrawiam

Jako katolik, lubię uczestniczyć w procesjach.
Czy na Boże Ciało, czy przy innych okazjach.
To mnie ubogaca.
Sprawia, że przeżywam coś niesamowitego.

Procesja ukazana przez Ciebie musiała być jakaś nieudana.

Te, w których brałem udział, kipiały ludzką wiarą i entuzjazmem.
Widziałem ludzi, których łączyła wspólna siła.
Siła zdolna przenosić góry.

Uwierz mi, ludzie którzy biorą udział w procesji Bożego Ciała, to nie folklor, nie lipa, a prawdziwi katolicy z krwi i kości.
Jak ja.

Wiersz jest bardzo sugestywny, mówiący o rozdźwięku
O tym, co wypada, a co się faktycznie robi.

Bo wielu chodzi do kościoła, a jest szują.

Udany utwór, zapadający w pamięć.
Umiesz malować słowem.