Skrzynia zamyka się metaliczne, łamiąc drewniane

i zielone przeguby rąk. Drzewa już nie szumią - słyszysz? A dzieci

nie płaczą, gdy odchodzą 

niespełnione.

Przyzwyczajeni do przyciasnej kołyski 

zasypiamy embrionalnie z fizjologiczną potrzebą 

przebudzenia się o poranku.

Dziś nie opowiesz o mnie w tobie. Wtulimy się podświadomie

w niedopowiedzenia i urwane oddechy, które określają granice 

dla odległych przestrzeni. 

Nie widzę, jak się uśmiechasz.