Witaj, Mario,



Zdanie ma urodę błyskawicy, chce się przy nim bić brawo. Precyzuje intencje bohaterki: ostrugane, oszlifowane, pomimo, że są kłębowiskiem przeróżnych pobudek.
Czyta się je z emocją, wyraża coś, co pulsuje po skórą. Tak, strach czasem rządzi życiem. Nie słucham go, nie lubię, podobnie jak pośpiechu.

Pozdrawiam cieplutko

Zastanawiałem się, gdzie zabrniesz z pomysłem typowej traumy z dzieciństwa. Wszak pojawiała się już setki razy i także u ciebie sam przebieg wydarzeń z tamtych czasów jest typowy, choć pies dodaje klimatu.
Wszystko jednak bardzo dobrze się układa, a raczej ty dobrze to robisz. Twoja bohaterka wyraźnie ma osobowość, zbudowany charakter, bagaż doświadczeń i z młodości i z teraźniejszego życia.
Jest tu i teraz, ale dowiadujemy się o niej bardzo dużo. Jest osobą pełną z tym swoim bagażem doświadczeń i zachowań.
I to, co najlepsze, niejasne do końca zakończenie. Niby panna zrozumiała, niby wie, ale stare nawyki i skorupa znowu się pojawiają.
Bardzo mi się podobało.

Dobrze napisane, prawie nie zwracałem uwagi na formę.

Trochę smutne, ale nie jakaś tragedia. Dziewczyna ma fajnego faceta, jakoś sobie żyje, dzieciństwo jak dzieciństwo, nie jakaś patologia, tak typowa polska rodzina.
Tym bardziej spodobał mi się ten tekst, bo to taka normalna, zwyczajna historia, a mimo tego ciekawa. Cieszę się, że bohaterka się nie tnie, tylko lubi wypić, że jej ojciec bił czasem psa, a nie maltretował całą rodzinę, że pił trochę, jak to typowy polski ojciec, ale przy tym tylko się przewracał, a nie rzygał po ścianach, czy rozwalał meble. Takie obyczajowe miniatury bardzo lubię za dużo jest wszędzie jakiś traumatycznych dramatów, tak przerysowanych, a nawet jeśli nie przerysowanych (co jest straszniejsze), to w swej brutalności, aż obrzydliwych. Tu mamy opowieść o normalnych, przeciętnych ludziach, jakich znam wielu.

Pzdr