8. Duch: Moje warunki - MarcinD
Proza » Fantastyka / Science Fiction » 8. Duch: Moje warunki
A A A

 Duch:

8. Moje warunki

Obudziłem się szybciej od obu dziewczyn. I czułem się potwornie zmęczony, jak jeszcze nigdy. Pewnie dlatego, że każdy ich ruch, każde przewrócenie z boku na bok, czy każde głośniejsze westchnięcie budziło mnie i od nowa musiałem zasypiać. Zapaliłem lampkę i wykorzystałem fakt, że spały, szybko przebierając się w trzeci zestaw ubrań, zaczynając od bielizny, a na bojowym mundurze kończąc. Dwa miałem już do uprania, cztery były jeszcze czyste. Starałem się prać codziennie, pewnie gdyby nie dziewczyny, zrobiłbym to wczoraj. Gdy miałem już na sobie mundur, wraz z kaburą na Glocka i dwoma nożami, popatrzyłem na stary, ręcznie nakręcany zegar. Baterie? Potrzebowałem ich do minimum światła, do licznika Geigera, nie mogłem sobie pozwolić na coś takiego jak zegar zasilany bateriami.  Sięgnąłem do niego i szybko nakręciłem go. Miarowe klikanie obudziło Dominikę. Popatrzyłem na nią przelotnie. Na jej lewym policzku była podłużna szrama, pokryta strupem, a zaschnięta krew widniała na jej szyi i dłoni. Przyjrzałem się jej przez moment. Czyżbym wczoraj w nocy nieco za mocno docisnął nóż do jej policzka? Cóż, jej wina, trzeba było się do mnie nie zbliżać.
- Cześć - powiedziała sennym głosem, ale nawet jej nie odpowiedziałem. Była dla mnie obcą osobą i chciałem, żeby wyraźnie to odczuła. Sięgnąłem tylko po niewielki pakiet opatrunków, które przyniosłem kiedyś z wojskowych magazynów i uklęknąłem przed nią. Popatrzyłem na jej policzek po raz kolejny, po czym wyciągnąłem wodę utlenioną i gazę, zapakowaną w jednorazowym, szczelnym opakowaniu. Zauważyła, że przypatruję się jej ranie.
- Tak, to po twoim nożu - warknęła gniewnie.
- Trzeba było się nie łasić - rzuciłem tylko, po czym szybko założyłem jednorazowe rękawiczki. 
- Nie łasiłam się, tylko…
- Cicho - rzuciłem oschle. - Zaboli - dodałem, ale tylko prychnęła gniewnie. Wilgotną, antyseptyczną szmatką z jednorazowego opatrunku przetarłem dłonie, po czym zdrapałem jednym ruchem jej strup z całego policzka. Jej długa, wąska rana znów zaczęła krwawić, ale dziewczyna tylko mocniej zacisnęła wargi. Uśmiechnąłem się pod nosem i sięgnąłem po wodę utlenioną. Tym razem już z jej ust dobiegło ciche syknięcie, gdy bezpośrednio na ranę wycisnąłem strumyk utlenionej wody. Zapieniła się i spłynęła na jej szyję, a ja nie mogłem się powstrzymać, by nie podążyć wzrokiem za drobnymi kroplami. Dziewczyna miała piękną szyję. Odłożyłem na moment buteleczkę z wodą, otworzyłem jednorazowy, samoprzylepny opatrunek i zrosiłem go ponownie utlenioną wodą, po czym równo przykleiłem do jej policzka. Wstałem z kolan i podniosłem automat z podłogi.
- Zaraz pójdziemy skorzystać z łazienki oraz z toalety - powiedziałem. - Teraz, raz na cały dzień. Najpierw wyjdę sam, muszę sprawdzić teren.
- Zostawisz nas? - zapytała przerażona i rozejrzała się we wnętrzu pojazdu. - Same, tutaj?
- Tak - powiedziałem cicho. - Jeżeli wszystko będzie w porządku, wrócę do pół godziny. Zegar działa, nie spóźnia się, ale proszę, nie dotykaj go - dodałem. - Najlepiej nie dotykaj w ogóle niczego - rzuciłem i podszedłem do drzwiczek, po czym zdjąłem z wieszaka przy drzwiczkach klucze. Przez chwilę na nią patrzyłem, zastanawiając się. Nie, nie ufałem im. Nie mogły wiedzieć, że drzwiczki dało się otworzyć bez klucza od środka. Trzeba było tylko wiedzieć, jak, w końcu sam je udoskonaliłem. Wiedziałem też, jak dostać się bez klucza również z zewnątrz.
- A jeśli nie wrócisz? - zapytała i jej czarne oczy zrobiły się ogromne. Zauważyłem, że były naprawdę ładne. Pokręciłem głową, odpychając od niej myśli.
- Idę tylko sprawdzić wejście do hali. Muszę wiedzieć, że nikogo i niczego tutaj nie ma. A teraz bardzo proszę, ani słowa - powiedziałem, po czym odbezpieczyłem karabinek i przesunąłem specjalny ogranicznik, blokujący od środka drzwi. Wsunąłem klucz do zamka i przekręciłem cichutko. Dzięki ogranicznikowi drzwi otwierały się w niewielkim zakresie, dając mi szansę, gdyby ktoś lub coś czekało przed nimi. W hali jednak panowała głucha cisza. Powoli, trzymając karabinek gotowy do strzału, otworzyłem drzwi szerzej i wyszedłem na teren hali. Słyszałem znajomy świst wiatru, znajomą ciszę, znajome dźwięki. To mnie uspokojało. Dzisiaj nawet wyjątkowo skuteczniej, niż zwykle.
 
Jakiś czas później wróciłem i wypuściłem dziewczyny z Rosomaka. Poprowadziłem je przez cały budynek i Dominika powoli, wraz z Teresą, weszła do niewielkiego pomieszczenia na drugim końcu hali. Kiedyś były to sanitariaty dla pracowników, z prysznicami i łazienkami. Teraz to była moja łazienko-pralnia. Byłem z niej naprawdę dumny. Woda, ściekająca z różnych dziur w dachu i wyższych piętrach, była prowadzona do sporego zbiornika, zaliczając po drodze kilkukrotną filtrację zarówno przez liczne filtry wojskowe, jak i takie, które później wykonałem sam. Dzięki mocnym ograniczeniom zużycia wody naprawdę dawałem sobie radę. Cała instalacja filtrująca została wykonana przez wojsko tuż po Katastrofie, gdy działał szpital, a ja teraz tylko dbałem o to, by nic się nie zepsuło. Wprowadziłem dziewczyny do dużej części łazienkowej, gdzie kiedyś były prysznicowe kabiny. Obok położyłem swoje ubrania, które miałem uprać, uznając, że zrobię to później. Wcześniej, przy kontroli pomieszczeń i wejść do hali, zdążyłem tylko na szybko się przemyć.
- Tutaj można się umyć - powiedziałem, szybko napełniając sporą miskę wodą i podałem im niewielki ręcznik. - Woda i ręcznik. Woda jest kilkukrotnie filtrowana, na bieżąco wymieniam filtry. Macie do dyspozycji tylko tą jedną miskę. Mydła nie ma, zresztą miałoby zbyt intensywny zapach.
- Jak mamy się umyć w jednej misce wody? - zapytała zdziwiona. - I jak mydło może mieć zbyt intensywny zapach?
- A myślisz że jak odnalazł was dziki pies w galerii? - odpowiedziałem pytaniem. - Po zapachu zapewne. Ręcznik do miski i wilgotnym musisz się powycierać. Nie ma innej metody - dodałem, po czym ruszyłem do drzwi i przykucnąłem w ich progu, tyłem do dziewczyn, przykładając automat do ramienia.
- Nie zamierzasz wyjść? - Usłyszałem zza pleców. Nawet nie drgnąłem, cały czas obserwując i nasłuchując wnętrza hali. Napięcie i skupienie było ogromne, ale tak naprawdę dawno temu już przywykłem do tego.
- Nie, to dla waszego bezpieczeństwa - powiedziałem, nie odwracając się. - Szybko, kończy się wam czas - dodałem i usłyszałem, jak Dominika szybko zaczęła szeptać coś do Teresy, potem usłyszałem szelest ubrań, wreszcie ciche pluskanie. Wszystkie te odgłosy wydawały mi się piekielnie głośne, odwracały uwagę od wnętrza hali. A przecież dzikie psy miał nie tylko doskonały węch… Zresztą, nie tylko dzikie psy. Szaraki również. Jedyne, czego nie bałem się tutaj, w mojej hali, to gargulce. Nie były w stanie do niej wlecieć. Ale to marne pocieszenie. Powoli przerzucałem wzrok z jednego końca hali na drugi, obserwując całe przedpole. Doskonale wybrałem to miejsce, mogłem obserwować niemal całą halę, mając za sobą drugie, ukryte wyjście, zamknięte i niewidoczne z zewnątrz. Ale wciąż miałem wrażenie, że dziewczyny marnują za dużo czasu. Miałem wrażenie, że lada chwila coś nas zaatakuje. Słyszałem wciąż kapanie i chlupotanie wody, ciche szepty.
- Szybciej! I ciszej! - Rzuciłem przez ramię, nie patrząc nawet w ich kierunku. Po chwili usłyszałem szelest zakładanych ubrań. - W rogu pomieszczenia jest kratka, tam wylej wodę - powiedziałem, wciąż na nie nawet nie zerkając. - Ręcznik połóż na moich ubraniach, i tak muszę tu później wrócić i je uprać. Gotowe? - zapytałem i teraz dopiero odwróciłem na moment głowę w ich kierunku. Obie stały tuż za mną, w bieliźnie. Nie mogłem nie zauważyć, że Dominika ubrała swój stanik wprost na mokre ciało. Na szczęście nie miała białej bluzki, ale i tak skarciłem się w myślach za nieuwagę. Natychmiast wróciłem do obserwacji hali. To się źle skończy. Naprawdę źle. Powoli wstałem z kolan i rozejrzałem się ostrożnie.
- Co teraz? - zapytała Dominika.
- Teraz jeszcze jedna sprawa - powiedziałem, podając im nożyczki i maszynkę do golenia. Popatrzyła na mnie zaskoczona, nie rozumiejąc.
- Masz długie, zaniedbane włosy - wyjaśniłem. - Ja tutaj nie mam szamponu, ani nawet grzebienia. Wszy to ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy. Najpierw obcinasz włosy przy samej skórze, a potem się ogolisz. Do zera. Ty i ta mała.
- Nie - powiedziała Dominika. - Nie będę wyglądać jak… jak…
- Jak ja? - zapytałem, przesuwając dłoń po łysej głowie. - Jeśli nie, to nie będę ryzykował. Możecie odejść choćby dzisiaj. To jest mój dom i moje warunki - warknąłem. Dominika zawiesiła głowę, zachlipała i zrezygnowanym ruchem sięgnęła po nożyczki. Dobrych kilka minut trwało, nim obie ogoliły głowy. Nie obyło się bez kilku zacięć, maszynka była stara. A ja, co gorsza, od dawna już nie znalazłem nowych.
- Teraz ani słowa i za mną, ostrożnie - powiedziałem, czując, jak codzienna adrenalina niemal krąży w mojej krwi.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
MarcinD · dnia 02.08.2019 14:38 · Czytań: 680 · Średnia ocena: 4,5 · Komentarzy: 7
Komentarze
al-szamanka dnia 05.08.2019 14:21 Ocena: Świetne!
Cytat:
Macie do dys­po­zy­cji tylko jedną miskę.



Bardzo dobrze napisane.
Muszę zajrzeć do poprzednich, nieczytanych odcinków.

pozdrawiam :)
StalowyKruk dnia 10.08.2019 01:38
Część. Znów późno i znów nie mam za wiele do powiedzenia. Technicznie nie widzę problemów, więc od razu przejdę do czepiania się o pierdoły.

Dziewczyna za często przechodzi między stawianiem się i posłuszeństwem. Przynajmniej dla mnie tak to wygląda. Nie usprawiedliwiaj tego argumentami Ducha. Logika nie jest czymś, co trafia do ludzi.

Woda utleniona? Wydawało mi się, że wyszła z użycia. Podobno nie jest tak skuteczna jak miała być. No i nie wiem, czy się nie przeterminowuje.

Ten kawałek jest ostatecznym potwierdzeniem, że Duch lubi rutynę. Wielu ludziom rutyna daje poczucie bezpieczeństwa. Osobiście bym się z Duchem nie dogadał. Mnie doprowadza do szalu samo przebywanie codziennie tej samej drogi. No i uparty ze mnie drań, więc kazałbym mu spadać od moich włosów.

Trzymaj się.
Gado dnia 10.08.2019 22:01
Historia jest skonstruowana poprawnie. Szkoda tylko, że nie ma w niej głębszego sensu. Ot, chłop pilnujący dwóch dziewuch i nic więcej. Żadnych przemyśleń, nic. Po prostu podane suche fakty. Moim zdaniem także tytuł zbyt oczywisty w stosunku do treści. Twardy macho bawiący się w opiekunkę dwóch zbuntowanych paniusi, też jakoś do mnie nie przemawia. Za bardzo „oskryptowana" treść fabularnie. Według mnie ktoś, kto nawet aspiruje do miana pisarza, powinien umieć łamać schematy, a nie je powielać. Inspiracje są dobre, ale powinny pozostać tylko inspiracjami, a nie gotowcami, pod które podkładamy własną treść.
MarcinD dnia 10.08.2019 23:45
Cytat:

Ten kawałek jest ostatecznym potwierdzeniem, że Duch lubi rutynę. Wielu ludziom rutyna daje poczucie bezpieczeństwa.


Jego rutyna również daje mu poczucie bezpieczeństwa. Dzięki temu doskonali się w przetrwaniu. Znane, wciąż te same ścieżki są bezpieczne dlatego, że o wiele łatwiej dostrzec na nich jakąkolwiek, nawet najmniejszą zmianę, która może sprowadzić zagrożenie.

Jeśli chodzi o wodę utlenioną, to tak, zastąpię ją czymś bardziej skutecznym z wojskowych pakietów medycznych które są w jego posiadaniu :-). Albo użyję najzwyczajniejszej w świecie, ponoć nigdy nie tracącej swych właściwości, wódki ;-).

Cytat:
Ot, chłop pilnujący dwóch dziewuch i nic więcej. Żadnych przemyśleń, nic. Po prostu podane suche fakty. Moim zdaniem także tytuł zbyt oczywisty w stosunku do treści. Twardy macho bawiący się w opiekunkę dwóch zbuntowanych paniusi, też jakoś do mnie nie przemawia.


Mam wrażenie że nie zauważyłeś, że to jest już 9 rozdział całości.
Gado dnia 11.08.2019 01:14
MarcinD, zauważyłem. Jednakże jestem raczej zwolennikiem hickokowskiej szkoły. Powieść powinna trzymać w napięciu od początku do końca, być nie tylko kreacją wytworzonego przez nas świata, ale dawać i do myślenia. Inaczej usnąć się da. Samo bazowanie na najniższych instynktach człowieka, to lekko za mało ;)
bruliben dnia 24.11.2019 23:12 Ocena: Bardzo dobre
"...obserwując i nasłuchując (z) wnętrza hali.

No i po ostatniej ostrej maszynce ;). Czego ten dobry ''Duch nie robi dla dziewczyn" :)
No i jednak prawdziwy z niego dżentelman mimo surowości. Sympatyczna postać.
MarcinD dnia 25.11.2019 06:52
Hihi :-). Niestety czasem trzeba pozbyć się nawet i ostatniej maszynki :lol:
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, wprawdzie posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty