I znów na małej płaszczyźnie słownej nakreśliłaś serię obrazów, z których można by stworzyć miniaturkę.
Czuć lato i to, co się z nim wiąże.
Ale to tylko pozory.
Głębszą warstwą wydaje się być dysonans między nią a nim.
O tym mówi końcówka wiersza.
Coś nie poszło, jak powinno, coś zazgrzytało...

Lubię Twoje miniaturki.
Są bardzo ludzkie.
Tak mało słów, a wyczytać można wiele.
Jak tu, gdzie lato przeplata się z niespełnieniem.