Gdzieś to jest z jednej strony emocjonalnie chwytliwe, ale jednocześnie po przeczytaniu ma się poczucie, że banalne. Cały tekst buduje coś niezwykłego, ale gdy się już przeczyta ostatni wers, to zjeżdża wszystko w okolice disco-polo. Kojarzy mi się to z takim rodzajem wina, które ma świetny bukiet, póki płyn przepływa ponad językiem i przez gardło jest doskonale, jednak z chwilą gdy łyk się kończy pozostaje przykry, zgniły posmak.

Pewnie zatem mniej banalne, a bardziej pomysłowe zakończenie dałoby tutaj ratujący efekt.