Dwie drogi (Ta kobieta w sukni róż...)


Nie połączą nigdy się długie zimy ani lata:
inne mają charaktery, inną barwę, inną woń.
Nie przypadkiem przez świat mkną drogi dwie – i ta, i tamta,
tamta trudzi nasze nogi, a ta duszę jątrzy wciąż.

Ta kobieta w sukni róż - najpiękniejszej barwie lata,
przekonuje, że rozłąka nie obędzie się bez łez,
to dlatego, że przed nią są dwie drogi – ta i tamta,
tamta cudna, ale złudna, ta powagą budzi lęk.

Choćbyś głową walił w mur albo o odpowiedź błagał,
choćby wielkie namiętności cię zawiodły nie wiem, gdzie,
przez świat stale będą szły drogi dwie – i ta, i tamta,
bez nich, jak bez ziemi, nieba, żyć na świecie nie da się.

Ta kobieta w sukni róż - najpiękniejszej barwie lata,
przekonuje, że rozłąka nie obędzie się bez łez,
to dlatego, że przed nią są dwie drogi – ta i tamta,
tamta cudna, ale złudna, ta powagą budzi lęk.

To dlatego, że przed nią są dwie drogi – ta i tamta,
tamta cudna, ale złudna, ta powagą budzi lęk.

Две дороги (Эта женщина в окне…)


Не сольются никогда зимы долгие и лета:
у них разные привычки и совсем несхожий вид.
Не случайны на земле две дороги -- та и эта,
та натруживает ноги, эта душу бередит.

Эта женщина в окне в платье розового цвета
утверждает, что в разлуке невозможно жить без слез,
потому что перед ней две дороги -- та и эта,
та прекрасна, но напрасна, эта, видимо, всерьез.

Хоть разбейся, хоть умри - не найти верней ответа,
и куда бы наши страсти нас с тобой ни завели,
неизменно на земли две дороги - та и эта,
без которых невозможно, как без неба и земли.

1985