Ludzie, o twarzach jak ikony, sami wybierają
boską rękę. To musi być artysta, który w chórze
duchów potrafi przemycić cienki, ptasi profil
ująć w zrozumiały język rzeźbę policzkowych kości
i każdy z patrzących staje się odrobinę lepszy.
 
Włos, dwa, a za chwilę  nieprzeliczone istnienie
rozsypuje się, żeby scalić na moment spojrzenia. 
Obce źdźbło wyłowione z morza pulsujących;
tak właśnie ziemia zaczyna zmawiać  swoich
 
odpowiadając na głos z góry. Tchnienie sfer
wplątane w pajęczą błonę, na chudym tle nocy
rozświetla od dołu wschodząca zorza.  
Tutaj rodzi się wiatr i tutaj kończy drogę
zapisując na belkach stropu swoją ostatnią wolę.