Zawsze chciałam zabrać Julkę nad nasze polskie morze. Pamiętam, kiedy ja zobaczyłam je po raz pierwszy, jako ciekawa świata dziesięciolatka. Rodzice nie zabierali mnie na wakacje, każdą zarobioną złotówkę inwestowali w powoli, ale jednak budujący się dom na obrzeżach miasta. Okazało się jednak że tamtego roku firma, w której pracowała mama, organizowała wyjazd dla pracowników wraz z rodzinami nad polskie morze. No i pojechaliśmy. Nie zapomnę swoich uczuć, gdy pierwszy raz zobaczyłam ten wielki, ale w jakiś sposób wyzwalający ogrom morza, który ciągnął się aż po horyzont, zdawał się nie mieć końca. Stałam wtedy, z otwartą ze zdziwienia buzią, smagana morską bryzą, słysząc gdzieś w oddali krzyk mew i chłonęłam ten widok całą sobą.

Chciałam, żeby Julka poczuła to samo. Zorganizowałam wszystko spontanicznie, po prostu jednego wieczoru zarezerwowałam nam bilety na pociąg, przeszukałam internet wzdłuż i wszerz żeby znaleźć jakiś tani, ale przytulny nocleg. Był już wrzesień, po sezonie, więc udało mi się wszystko załatwić szybko i stosunkowo niedrogo. Zadowolona, zasnęłam z uśmiechem na ustach, nie mogąc doczekać się naszej podróży.

- Kochanie, mam dla ciebie niespodziankę – powiedziałam rano, w dniu naszej podróży, nalewając zimnego mleka do płatków śniadaniowych, tak jak lubi Julka – jedziemy dziś na małą…no, dobrze, wcale nie taką małą…wycieczkę!

Radość w jej oczach była jak balsam na moje serce, wiedziałam, że ten wyjazd był wspaniałym pomysłem.

Podróż minęła nam szybko, mimo że z drugiego końca Polski morze jest dla nas dosyć odległym punktem. Szybkie zameldowanie w naszym uroczym ośrodku i natychmiastowa decyzja – idziemy zobaczyć morze!

- Pojedziemy do Sopotu, na molo, zobaczysz dużo statków, wiesz? I złocisty, cieplutki piasek i mewy skrzeczące głośno nad naszymi głowami. Spodoba ci się.

Nie mogła się doczekać, przebierała nogami z niecierpliwości, kiedy toczyłyśmy się w stronę tego uroczego, nadmorskiego miasteczka miejską kolejką. Dzień był ciepły, chyba trafiłyśmy na ostatnie tchnienie lata, co bardzo mnie ucieszyło. Minęłyśmy kościół i prostą uliczką zeszłyśmy żwawym krokiem w stronę morza. Trochę wiało, więc popatrzyłam z lekką obawą na Julkę, czy nie mogłam aby jej lepiej ubrać. Nie wydawało się jednak, żeby cokolwiek jej doskwierało. Kupiłyśmy bilety wstępu i w końcu znalazłyśmy się na molo. Obserwowałam Julkę, która podbiegła do barierek i z zachwytem na jej uroczej, dziecięcej buzi, obserwowała to, co widniało przed jej oczami.  Ja również pozwoliłam sobie na chwilę zatracić się i poddać temu widokowi. Morze falowało łagodnie, gdzieś w oddali powoli zbliżały się i oddalały statki, mewy głośno krzyczały, latając nad naszymi głowami, słyszałam radosne, dziecięce okrzyki poniżej, na plaży, gdzie brzdące układały babki z piasku pod czujnym okiem rodziców. Jeszcze raz spojrzałam w stronę horyzontu i niezmiennie zachwycił mnie ogrom morza, który zdawał się nigdy nie kończyć. Wzięłam Julkę za rękę i powoli przespacerowałyśmy się aż na sam kraniec molo, pokazywałam córce różne rzeczy po drodze i odpowiadałam na milion tych uroczych acz czasami irytujących dziecięcych pytań.

A dokąd płyną te statki? A gdzie się kończy morze? Co jedzą mewy? Gdzie są meduzy? Mamo, a co jest tam dalej? Skąd się biorą muszelki? Skąd się wzięło morze? I tak w kółko. Każde kolejne pytanie powodowało lawinę kolejnych.

Po zejściu z molo, zanurzyłyśmy stopy w ciepłym, drobniutkim, złocistym piasku. Julka od razu pobiegła w stronę morza, ja nieco za nią, wystawiając twarz do słońca. Po chwili córka znalazła się znów przy mnie, otwierając swą małą rączkę i pokazując mi muszelki, które znalazła.

- Są piękne, córuś – powiedziałam, głaszcząc ją po rumianym policzku – Znajdziesz jakąś specjalnie dla mamusi?

Stanęłam przy brzegu morza, pozwalając wodzie raz po raz obmywać moje stopy. Była przyjemnie zimna, kojąca. Obserwowałam pojawiające się na piasku wraz z przypływem meduzy i wzdrygnęłam się na samą myśl, jak nieprzyjemne muszą być w dotyku.

- Mamo, mamo!

Odwróciłam się, ale nie mogłam znaleźć wzrokiem córki. Rozglądałam się, lekko spanikowana, na wszystkie strony, próbując wyłowić z tłumu dzieci, blond czuprynę mojej Julki. Kiedy serce biło mi już jak oszalałe, ktoś pociągnął mnie za spódnicę. Poczułam ogromną ulgę, która rozlała się po całym moim ciele, wypełniając szczelnie każdą komórkę. Na dłoni córki spoczywała duża, przepiękna, jasna muszla, naznaczona ciemnymi pasami. Spodobała mi się.

- Dziękuję córeczko, jest piękna! – zachwyciłam się, dotykając palcami wszystkich jej wypustek - Będzie moim skarbem, wiesz?

Zamknęłam ją mocno w swojej lewej dłoni, a drugą splotłam z palcami córki i powoli spacerowałyśmy brzegiem morza, w stronę klifu, który wydawał się z tej perspektywy, jakby był na wyciągnięcie ręki.  Spacer był bardzo przyjemny, piasek wraz z pojawiającą się regularnie orzeźwiającą wodą działał jak naturalny masaż na moje zmęczone stopy. Wiał lekki wiatr, bawił się moją spódnicą. Mijałyśmy wiele osób, które postanowiło również przespacerować się brzegiem morza. Im bliżej klifu byłyśmy, tym więcej zieleni pojawiało się wokoło, natura pokazywała swą niesamowitą siłę, strome, zielone wzniesienia łączyły się z błękitną tonią morza. Widok ten napawał mnie dziwnym spokojem. Kiedy doszłyśmy już do klifu, usiadłam na jednym z ogromnych kamieni, a Julce pozwoliłam pobiegać, cały czas mając ją na oku. To podbiegała do morza, schylała się, ciesząc w głos, kiedy morze obmywało jej stopy, dziwiła się, gdy obok niej pojawiała się meduza, kucała, gdy zobaczyła jakąś wyjątkowo ładną muszelkę. Obserwowałam ją, a moje serce przepełniała bezwarunkowa miłość i spokój. Proszę, czy mogę zatrzymać czas? Czy mogę zatrzymać tę chwilę na wieczność? Czy to może być moje prywatne, idealne niebo? Zacisnęłam mocniej palce na muszli od córki.

Zamknęłam oczy.

Gdy je otworzyłam, niebo było szare. Gdzieś zniknęło słońce, chmury pokrywały każdą wolną przestrzeń na nieboskłonie, zmierzchało. Morze było agresywne, fale z wściekłością raz po raz uderzały o brzeg, jakby chcąc je skrzywdzić. Wiatr już nie smagał mojego ciała, on napierał na nie gniewnie, targając mną na różne strony. Wokół nie było żywej duszy. Otworzyłam dłoń i przez chwilę patrzyłam na piękną muszlę, którą raz po raz obmywały spadające krople. Czy to deszcz, czy moje łzy?

Gdzie jesteś, kochanie i czy jest ci tam dobrze? Czy ten, kto cię do siebie przywołał, dobrze się tobą opiekuje? Czy jesteś bezpieczna i szczęśliwa? Czy bawisz się całymi dniami? Czy już nic cię nie boli? Czy już nie musisz być podpięta do tych wszystkich skomplikowanych rurek? Czy masz z powrotem swoje piękne, gęste włosy, zamiast łysej główki? Czy twoje oczy nie są już tak bezbrzeżnie smutne?

Julko, moja słodka córeczko. Dlaczego zamiast nieba, trafiło się nam piekło?