Путешествие по ночной Варшаве в дрожках

Варшава, я тебя люблю - легко, печально и навеки.
Хоть в арсенале слов, наверно, слова есть тоньше и верней,
но та, что с левой стороны, святая мышца в человеке
как бьется, как она тоскует!.. И ничего не сделать с ней.

Трясутся дрожки. Ночь плывет. Отбушевал в Варшаве полдень.
Она пропитана любовью и муками обожжена,
как веточка в Лазенках та, которую я нынче поднял,
как 3игмунта поклон неловкий, как пани странная одна.

Забытый Богом и людьми, спит офицер в конфедератке.
Над ним шумят леса чужие, чужая плещется река.
Пройдут недолгие века — напишут школьники в тетрадке
про все, что нам не позволяет писать дрожащая рука.

Невыносимо, как в раю, добро просеивать сквозь сито,
слова процеживать сквозь зубы, сквозь недоверие — любовь...
Фортуну верткую свою воспитываю жить открыто,
Надежду — не терять надежды, доверие — проснуться вновь.

Извозчик, зажигай фонарь на старомодных крыльях дрожек.
Неправда, будто бы он прожит, наш главный полдень на земле!
Варшава, мальчики твои прически модные ерошат,
но тянется одна сплошная раздумья складка на челе.

Трясутся дрожки. Ночь плывет. Я еду Краковским Предместьем.
Я захожу во мрак кавярни, где пани странная поет,
где мак червонный вновь цветет уже иной любви предвестьем...
Я еду Краковским Предместьем. Трясутся дрожки. Ночь плывет.


Przejażdżka dorożką po nocnej Warszawie

War­sza­wo moja, ko­cham cię – praw­dzi­wie, czule i na wieki.
Choć w ar­se­na­le słów z pew­no­ścią są inne – mięk­kie ni­czym plusz –
to ten, co z lewej stro­ny jest, naj­święt­szy mię­sień u czło­wie­ka,
tak mocno bije i tak tę­sk­ni! I cóż po­ra­dzić mogę mu?

Trzę­sie do­roż­ka. Pły­nie noc. War­sza­wa dnia już nie pa­mię­ta.
Mi­ło­ścią syci się lub cier­pi, gdy ga­śnie uczuć jasny żar,
jak ta ga­łąz­ka, którą dziś pod­nio­słem, cho­dząc po Ła­zien­kach,
jak skłon Zyg­mun­ta nie­zbyt zgrab­ny, jak pew­nej pani wdzięk i czar.

Nie do znie­sie­nia, tak jak raj, jest prze­sie­wa­nie dobra sitem,
ce­dze­nie słowa po­przez zęby, mi­ło­ści przez nie­uf­ność swą…
Ja los ka­pry­śny uczę żyć – otwar­cie, szcze­rze i uczci­wie,
na­dzie­ję – by wscho­dzi­ła wiecz­nie, a uf­ność – aby trwa­ła wciąż.

Przez wszyst­kich za­po­mnia­ny śpi ofi­cer w wier­nej ro­ga­tyw­ce,
a nad nim szu­mią obce lasy i obcej rzeki sły­chać plusk.
Prze­mi­nie jeden rok czy dwa – na­pi­sze uczeń to w ze­szy­cie,
czego nam dzi­siaj nie po­zwa­la na­pi­sać drże­nie rąk i ust.

Woź­ni­co, zapal świa­tła, czas, nie­chaj roz­pro­szą mroki nocy.
Nie­praw­da, żeśmy już prze­ży­li naj­lep­sze na tej ziemi dni!
War­sza­wo, two­ich chłop­ców tłum fry­zu­ry, zgod­nie z modą, stro­szy,
lecz jedna zmarszcz­ka – znak za­du­my – prze­ci­na gład­kość mło­dych lic.

Do­roż­ka trzę­sie. Pły­nie noc. Kra­kow­skim jadę dziś Przed­mie­ściem.
Wstę­pu­ję do ka­wiar­ni mrocz­nej, gdzie dziw­na pani śpie­wa song,
gdzie mak czer­wo­ny kwit­nie, lecz już innym lu­dziom mi­łość wie­ści…
Kra­kow­skim jadę dziś Przed­mie­ściem. Do­roż­ka trzę­sie. Pły­nie noc.