W układzie Pochmurnym, usytuowanym gdzieś na rozdrożach galaktyki 6B jest taki zwyczaj, że wszystkie planety raz na sto lat obchodzą świetą pracy i zatrzymują się, wspólnie narzekając na niską płacę, jaką otrzymują za bezustanną charówkę (przewożenie ogromnej ilości Terabiomasy należy do niezwykle trudnych zadań), złe warunki i wogóle brak jakiegoś rozwoju. Przecież mogłoby okrążać inne galatyki i nawet nieść życie, razem z kometami i asteroidami. Albo - tak jak inteligentne formy życia - rozprawiać nad sensem istnienia i snuć domysły filozoficzne przy kawce zbożowej z mlekiem. Niestety, ich wredny pracodawca, pan Los, obdarzył ich właśnie takim, nieistotnym, nudnym zadaniem.
Przynajmniej Dzień Wielkiego Bredzenia trochę koi ich nerwy i przygotowuje na następne wieki przewożenia tego, co rośnie i żyje na ich niekiedy alkaicznej skorupie.
Okazało się, że istnieje wiele takich układów. Zasiedlają one Drogę Mleczną, Drogę Ziołową i Drogę Świętego Zdechłego Jeża, oraz pradawne Czarne Zadupie, na którym, według legend, już prawie nic nie żyje. Ale, jak mawiał pewien mistrz filozofii Garuiz ,,Nie ma nic lepszego, niż porządna przejażdżka przez Pochmurny Układ w Dzień Wielkiego Bredzenia. Szczególnie, gdy ma się do dyspozycji napój z Owsianej Wiewiórki’’.
Skosunkotowo Mała książeczka Mało Znaczących, ale za to całkiem ważnych informacji. Autor: Hun Harris Hamilton Roger
Zapisane: 1 rok nie naszej ery.
Rozdział 1
Czarne Zadupie
Gnom westchnął. Choć nie takim zwykłym, normalnym westchnięciem. Jego westchnienie zawierało mnóstwo różnych informacji, i gdyby obok zjawił się psycholog, na pewno wydedukowalby, że Stalowy Gnom przeżywa własnie rozterkę emocjonalną, która potocznie nazywała się ,,Wkurwieniem’’.
Minutę później Robot odezwał się:
Zapadła cisza. Wyjątkowe i niezwykle ciekawe zjawisko na statku Stalowego Gnoma. W ciągu pisania tego opowiadania obliczono, że wydarza się ono w regularnych cyklach, lecz prawdopodobieństwo zaistnienia owej ciszy w towarzystwie niejakiego Roba wynosi około 0,001. Dlatego też Gnom był bardzo szczęśliwy, jeżeli można wogóle stwierdzić, że takie stalowe gbury jak on się z czegoś cieszą.
Wycofał się od komentarza.
Nagle oboje usłyszeli ciche, ale takie...takie jakby upierdliwe pogwizdywanie. Statek zatrząsł się w swoich nieorganicznych, całkowicie krzemowych konwulsjach, jakby się czegoś przeraził, albo stracił ochotę na słuchanie dyskusji dwóch osobników o niskich zdolnościach poznawczych, zasiadujących właśnie w prawej komorze. Ów mały stateczek zdecydowanie wolałby gościć w swoim wnętrzu fretki - były nieco bardziej rozgarnięte i przynajmniej nie hałasowały tak bardzo. Poza tym, stateczek także nienawidził języka, w ogólnym tego słowa znaczeniu. Osobiście preforował komunikacje wewnętrzo-jądrowo-trójdzielno-mechaniczną. Polegała ona…, aj, nie czas na to. Zdecydowanie, nie czas.
Jarzeniówki błysnęły mocną, oślepiającą wstęgą światła, a potem całkowicie zgasły. W ciemności rozświetliły się fluorescencyjne czerwono-niebieskie neony alarmowe. Wokół rozszedło się dudnienie o wysokiej tonacji, jak i częstotliwości. Stalowy Gnom wiedział, że jest to ostrzeżenie, być może przed nacierającą w ich kierunku asteroidą, albo jakimś obcym, niekontrolowanym i niezapisanym w systemie statkiem, dryfującym przez opustoszałą nicość. Ale mimo tego, specjalnie się tym nie przejął. Pochwycił próbowkę w dłonie i ponownie zajął się mieszaniem, w nadziei, że jego eksperyment, którego wartość niezwykle sobie cenił, powiedzie się i może dzięki temu, co wkrótce urośnie w próbowce, Stalowy Gnom ucieknie gdzieś daleko w przestworza, by tam zająć się swoim prawdziwym, wolnym życiem. Z tego co słyszał, podobno jest bardzo krótkie. Dlaczego więc miałby je tracić na dyskusje z robotem, który w dodatku ma niskie poczucie wartości?
Gnom, w głębi własnego umysłu, uśmiechnął się, a nawet roześmiał. Bo Rob już miał niskie poczucie wartości. A, jak mawiają mędrcy i głupcy, wystarczy jeden foton ze światła gwiazdy Canis Majoris, by stopić cienką pokrywę lodu, przykrywającą jezioro Haar. Owa lodowa powierzchnia jest tak cienka, że od razu pęka i zmienia się w krystaliczny płyn.
Gnom wręcz słyszał, jak tranzystory Roba buczą, jak trybiki parują, by wymyśleć odpowiedź na to pytanie.
W końcu jednak wydusił to siebie.
Ten tekst nie został jeszcze skomentowany. Jeśli chcesz dodać komentarz, musisz być zalogowany.
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt