Autopsja - ander
A A A
Od autora: "Autopsja" jest fragmentem powieści pt. "Nyx", która ukaże się w formie e-booka w ostatni dzień października.
Klasyfikacja wiekowa: +18

7.Autopsja


Obiekt spoczywał we wnęce oznaczonej numerem dziewięć. Niejaka Rosanne Baryla znaleziona martwa we własnym mieszkaniu. Victor Barabash wysunął półkę ze zwłokami i ściągnął okrywające je prześcieradło. Rosanne była żałośnie chuda, miała twarz starej pijaczki, toporną, nabrzmiałą i siną, a jej piersi przypominały naciągnięte, sflaczałe balony zakończone wyblakłymi krążkami sutek. Widok tego wynędzniałego, udręczonego latami nałogu ciała przywiódł patologowi na myśl jedyny fragment z Ulyssesa Joyce’a, jaki udało mu się zapamiętać: zapadnięta pizda świata.
Rosanne nie trafiłaby pewnie do policyjnej kostnicy, gdyby nie rana w brzuchu. Z tego, co było patologowi wiadome, sprawca – wieloletni konkubent i partner od kieliszka Rosanne – przyznał się do winy. Barabash pokiwał głową. Tak to się właśnie kończy. Prędzej czy później kolejna dyskusja komu należy się ostatnia szklanka najpodlejszego sikacza nabiera cech egzystencjalnych; napić się czy nie napić przeradza się w być albo nie być. W wyniku sprzeczki Rosanne dostała tak zwaną kosę i wykrwawiała się, podczas gdy sprawca jej śmierci, a wcześniej towarzysz życia, wybrał się w poszukiwaniu pieniędzy na jeszcze jedną butelkę taniego wina. Zanim wrócił dama jego serca zasnęła w Panu, kopnęła w kalendarz, wykitowała, przekręciła się, wyzionęła ducha, odeszła na wieczną wartę, zeszła z areny żywota albo poszła do Abrahama na piwo, zwłaszcza, że zawsze lubiła się napić. Prokurator dysponował przyznaniem się do winy, motyw był oczywisty, okoliczności znane, zaś przyczyna zgonu widoczna gołym okiem. Czasem sekcja zwłok jest przeprowadzana chyba po to tylko, pomyślał sarkastycznie patolog, żeby mieć fachowo brzmiący opis w dokumentacji procesowej. Procedury. Wiecie, rozumiecie.
„Rosanne Baryla, 47l.” głosił skrawek powleczonego folią papieru przyczepiony do dużego palca prawej stopy. Zgadza się. To ta sama Rosanne, która mieszka we wnęce numer dziewięć.
Victor mimo woli spojrzał na drzwiczki innej wnęki, oznaczone numerem cztery. Zacisnął usta. Starał się nie myśleć o znajdujących się za czwórką zwłokach. Bo przecież on nie żyje. Jasne? I to nie jest żaden letarg ani nic z tych rzeczy. Do diabła! Kto jak kto, ale doświadczony patolog umie odróżnić letarg od śmierci. Oczywiście istnieje racjonalne wytłumaczenie stanu zwłok Adama Berga, sam mógł je znaleźć, ale uznał, że tym razem trzeba poinformować o wszystkim górę. Niech oni decydują. Za to przecież ta banda zasrańców bierze pieniądze. Wysłał zatem do głównego koronera maila, w którym do opisu dodał załączniki z wynikami badań. Odpowiedź powinna przyjść w ciągu godziny, może dwóch. Swoją drogą był równie ciekaw przyczyny zgonu Berga jak Hank.
Tymczasem zróbmy co mamy zrobić, Rosanne, i zróbmy to szybko.
Naciągnął na dłonie lateksowe rękawiczki, odwrócił zmarłą lekko na bok, drugą ręką sięgnął do kieszeni fartucha po termometr i bez ceregieli wbił jej w odbyt. Odczytał temperaturę, mruknął twierdząco i odłożył termometr na regał, do pojemnika z brudnymi narzędziami. Obok stał drugi regał, skąd Victor zabrał foliowy strój ochronny i maskę. Przyciągnął wózek na zwłoki. Przerzucił ciało z półki na płaszczyznę wózka tak lekko, jakby to była lalka. Mógłby to zrobić jedną ręką. Należał do silnych mężczyzn, a Rosanne przez co najmniej jedną czwartą swojego życia nie odżywiała się zbyt dobrze. Gotów był założyć się o swoją pensję, że jej żołądek skurczył się do rozmiarów dzikiego jabłka. Pogwizdując ciągnął wózek w kierunku suity autopsyjnej. Po drodze zamierzał jeszcze zważyć ciało.
Cień sylwetki doktora i cień wózka odbijały się na porcelanowej ścianie. Barabash stwierdził, że połączone przypominają dziwacznego stwora, którego nazwał w myśli Cmentaurem. Jakiego rodzaju bestią mógłby być Cmentaur? Oczywiście żywiłby się martwymi ciałami. A może wystarczyłby mu sam odór otwieranych korpusów? W mitach niektórych prymitywnych plemion duchy żywiły się zapachami. Dlaczego Cmentaur miałby się od nich różnić?
Skoro takie głupoty przychodzą mi do głowy, to chyba nie jest jeszcze ze mną tak źle, stwierdził, a perspektywa rychłego przystąpienia do działania wprawiła go w typowy dla niego dobry nastrój. Mrugnął porozumiewawczo do Rosanne (nazwał ją w myśli Zapadniętą Rosanne, mogłaby zostać żoną Cmentaura) i przyspieszył kroku. Dotarł do wagi. Ciężar doczesnych szczątków pani (panny?) Baryla wyniósł zaledwie trzydzieści dziewięć kilogramów. Victor wypełnił odpowiednie rubryki w formularzu raportu. Pociągnął wózek dalej. Przeszedł z nim przez drzwi z nierdzewnej stali, potem przez śluzę, w której założył na siebie maskę, strój i obuwie ochronne. Ostatnie drzwi, bezpośrednio do prosektorium, zawsze kojarzyły mu się z domem uciech w westernowym miasteczku. Ich skrzydła powracały niczym bumerang. Ktoś wreszcie powinien powiesić nad nimi tabliczkę z napisem „Saloon” albo najlepiej „Saloon sztywnych”.
Pokonując opór drzwi wtoczył wózek do środka. Podprowadził karetkę do stołu, ustawił na odpowiednią wysokość, zdjął prześcieradło, przepchnął nagie ciało na blat, zmierzył je, włączył lampę wiszącą kilkadziesiąt centymetrów nad stołem i wyjął dyktafon z bocznej kieszeni kitla. W pracy nigdy się z nim nie rozstawał.
– Kobieta rasy białej, wiek czterdzieści siedem lat, długość ciała sto sześćdziesiąt jeden centymetrów, widoczne oznaki niedożywienia, skóra blada o mętnym, brudnożółtym odcieniu, temperatura ciała osiemnaście stopni Celsjusza, plam pośmiertnych brak, stężenie pośmiertne w fazie średnio zaawansowanej.
Honory uczyniono. Wyłączył dyktafon. Odwrócił się i… zobaczył szczupłą, wysoką postać na środku prosektorium. Oniemiał, całkowicie zaskoczony. Postać odziana była jak on, w biały kitel osłonięty foliowym fartuchem, buty ochronne, rękawiczki i maskę. Sylwetka wskazywała, że ma przed sobą kobietę.
– Kim pani jest? – zapytał, kiedy odzyskał zdolność mowy.
Zdawało mu się, że powiedziała coś, ale nie usłyszał dokładnie. Chyba, że jest dienerką. Jak udało jej się wejść tak cicho do suity autopsyjnej? Wiedział, że oprócz niego wszyscy prosektorzy korzystają z pomocy dienerów. Dienerzy, czyli niewykwalifikowani asystenci, wykonywali proste czynności, przede wszystkim wymagające wysiłku fizycznego: transportowanie ciała z chłodni, układanie go w odpowiedniej pozycji, podawanie narzędzi czy wreszcie „posprzątanie śmieci”. Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą. A jakie mogą być „wióry” przy „rąbaniu” tego typu „drew”? Odpryski kości, kawałki flaków, czasem trochę gówna, pewne ilości płynów organicznych, a jeśli chodzi o nie, to przede wszystkim krew. Dużo krwi. Wszystkiemu towarzyszy zapach. Nie jest on już, co prawda, tak intensywny jak w świeżych ciałach, niemniej jednak… Powiedzmy, że trzeba otworzyć żołądek studwudziestokilowego grubasa, który całe życie obżerał się wieprzowiną, aż wreszcie zatruł się żeberkami z grilla. Unikatowe i niezapomniane wrażenia gwarantowane.
Jeszcze bardziej zdziwiło Victora, że miał przed sobą kobietę. Ze względu na nieprzyjemną specyfikę nie każdy mógł wykonywać zawód dienera, a już zwłaszcza dotyczyło to kobiet. Tak czy inaczej nie życzył sobie żadnej pomocy. Wielokrotnie podkreślał to w rozmowach z szefostwem kostnicy. Victor Barabash należy do wymierającego gatunku prosektorów, którzy radzą sobie sami. Nie, oczywiście, że nie miał nic przeciwko publiczności. Przeciwnie, bardzo lubił kiedy wokół stołu gromadzili się studenci (a zwłaszcza studentki), na przykład medycyny czy kryminalistyki. Nie miał nic przeciwko temu, żeby młode, atrakcyjne cizie podziwiały mistrza z odpowiedniej odległości. Ponieważ był mistrzem. O tak! Był arcyprosektorem! Mógłby przeprowadzić bezbłędną sekcję zwłok posługując się tępą siekierą i pogrzebaczem. Ale nie, nie i nie! Arcyprosektor nie pozwoli, żeby ktoś pałętał mu się pod nogami podczas pracy. Czy znów jakiś głąb czegoś nie zrozumiał?
– Kto panią przysłał? – natarł. – Koroner? Ten urzędniczyna nie słucha co się do niego mówi.
Nie poruszyła się. Patrzyła na wózek i znajdujące się na nim ciało.
– Ogłuchła pani?
Nagle spojrzała mu prosto w oczy, a Victor raptownie poczuł się oślepiony i zahipnotyzowany jak w oczekiwaniu na nieuniknione. Okropne, surrealistyczne uczucie. Wzdrygnął się. Wrażenie minęło, ale był nim zawstydzony. Victor Barabash zawstydzony. Na oczach kobiety! W głowie się nie mieści. Tym bardziej, że była młoda. To znaczy przypuszczał, że była. Maska zakrywała jej twarz niemal w całości, widać było jedynie oczy. Gdyby jednak była starsza, ujrzałby zmarszczki i kurze łapki. Nie było ich. Poza tym jej sylwetka była kształtna i harmonijna. To prawda, że nie każda kobieta po czterdziestce przypomina gruszkę. Niektóre zachowują nienaganną figurę jeszcze przez długie lata po menopauzie. Kwestia trybu życia i predyspozycji organizmu. Miał jednak tyleż bezpodstawne, co nieodparte przekonanie, że pod fartuchem, maską i czepkiem kryje się młode i piękne ciało, które zjawiła się tu nie wiadomo skąd, ale pewne jest, że przyszło specjalnie do niego i…
O czym ja, do kurwy nędzy, myślę?!
– Nie będzie mi pani potrzebna – powiedział siląc się na spokój. – Proszę przekazać koronerowi, że panią odesłałem.
Nie odpowiedziała i nie poruszyła się nawet. Westchnął z irytacją.
– No dobrze – zgodził się łaskawie. – Proszę zostawić numer telefonu. Zadzwonię do pani, kiedy skończę, i przyjdzie pani posprzątać, chociaż uważam, że sam zrobiłbym to szybciej.
Nie zamierzał się ośmieszać, wyprowadzając ją siłą. Mógłby wezwać ochronę, ale to z kolei wzbudziłoby niepotrzebny rozgłos. Obiecał sobie posłać ją do wszystkich diabłów, kiedy okaże się, że zupełnie sobie nie radzi. A jutro zrobi awanturę koronerowi.
– Jeśli mi tu pani zacznie wymiotować ostrzegam, że osobiście panią wyprowadzę i napiszę raport do pani przełożonych. Rozumiemy się?
Potwierdziła skinieniem głowy.
– Zakładam, że ma pani choć blade pojęcie na temat tego, co tu będziemy robić?
Jeszcze jedno skinienie.
– Uhm. – Miał co do tego poważne wątpliwości. – Wobec tego proszę ustawić stół pod odpowiednim kątem, przysunąć stolik z narzędziami, sprawdzić drożność kranów z bieżącą wodą i przygotować ciało do autopsji. Czy to, co mówię jest jasne?
– Tak – odpowiedziała.
Jej głos brzmiał z dziwnym rezonansem, jakby przebijał się przez mgłę zastygłą w wielkiej, pustej przestrzeni. Barabash odsunął się od stołu i obserwował jak radzi sobie jego nieproszona pomoc. O dziwo, radziła sobie lepiej niż przewidywał. Nic nie wskazywało na to, żeby miała jakiekolwiek opory przed dotykaniem martwego ciała. Ku jego rozczarowaniu nie zapomniała również o specjalnej, podobnej do cegły blokadzie, którą umieściła pod plecami zmarłej. Klatka piersiowa uniosła się ku górze, ramiona i tułów opadły. Rosanne Baryla była przygotowana. Patolog zbliżył się do stołu i znów usłyszał odległy, zamglony głos odczytujący informacje z zezwolenia na autopsję. Taka była procedura. Bezpośrednio przed rozpoczęciem należało raz jeszcze raz sprawdzić czy ciało, które miało zostać poddane autopsji, jest tym właściwym.
– Widzę, że ma pani niejakie doświadczenie – przyznał chłodno. – Więc od czego według pani zaczniemy?
– Od opisu rany, doktorze.
Czy tylko mu się zdawało, czy w jej głosie zabrzmiała ledwo wyczuwalna nuta szyderstwa?
– Zgadza się – wycedził. – Więc co ter…?
Przerwał widząc miernik, który mu podała. Następnym etapem były pomiary. Chwycił miernik niecierpliwie i przyłożył do rany.
– Skoro już tu pani jest – powiedział – nie ma potrzeby korzystać się dyktafonu. I tak muszę później wszystko opisać. Proszę pójść po notatnik do pomieszczenia socjalnego i…
– Jestem gotowa.
Obejrzał się przez ramię. Trzymała notatnik i długopis. Mruknął ze złością. Trafiła mu się dienerka-cyborg, psiakrew.
– Wlot rany, w tym przypadku określany jako otwór wkłucia, znajduje się po lewej stronie ciała, pod linią żeber, na wysokości żołądka. Kąt nachylenia rany dwadzieścia trzy stopnie ku górze i dwanaście stopni w lewo. Na podstawie umiejscowienia, rozmiarów, kształtu i głębokości można stwierdzić, iż powstała wskutek naruszenia tkanki zewnętrznej, jak i organów wewnętrznych przez wbicie narzędzia długości dwudziestu czterech, szerokości około pięciu centymetrów, grubości czterech milimetrów, zwężającej się ku dołowi do grubości milimetra. – Barabash mówił szybko, nie dbając o to czy dziewczyna zdąży zanotować jego słowa, czy nie. Lepiej dla niej, żeby zdążyła. – Jest to najprawdopodobniej duży nóż kuchenny. Cios został zadany przez osobę praworęczną, z dużą siłą, co wyraźnie wskazuje na zamiar uderzenia i raczej wyklucza przypadkowość. Ostrze narzędzia… – dokładnie opisywał zarówno ranę, jak i jej skutki, chociażby obfite krwawienie, tak na zewnątrz, jak i do środka. Odwrócił się znienacka, żeby sprawdzić czy dienerka nadąża. Skrupulatnie, szybko notowała jego słowa.
Oddał jej miernik.
– W porządku. Opis rany mamy za sobą. Teraz przystąpimy do otwarcia zwłok.
Skalpel wyrósł pod jego nosem, trzymany przez szczupłą dłoń w rękawiczce. Wziął go bez słowa i wbił głęboko w brzuch denatki. Z wnętrza dobył się słaby, lecz wciąż wyraźny odór. Barabash ominął z gracją pępek i, nie przestając ciąć, nasłuchiwał pełnego odrazy sapnięcia. Nie doczekał się. Tymczasem skalpel dotarł w okolice mostka, potem łagodnym łukiem skręcił w prawo i zatrzymał się w pobliżu kości ramiennej. Patolog wykonał drugie, bliźniacze cięcie, tym razem od mostka w kierunku lewego ramienia. Spojrzał. Oto przed nim prezentowało się, słynne z horrorów i filmów kryminalnych, nacięcie w kształcie litery „Y”. Ponieważ obiektem sekcji była kobieta, ramiona „Y” były nieco zakrzywione, ze względu na konieczność ominięcia piersi. Nie patrząc wyciągnął otwartą dłoń, we wnętrzu której spoczywał pokryty cieniutką warstwą krwi skalpel. Zabrała go, a prosektor zdumiał się lekkością jej palców, kiedy przypadkiem (czy to aby na pewno przypadek, przemknęło mu przez głowę) dotknęła jego dłoni. Podała mu inny, mniejszy, o nieco szerszym ostrzu. Barabash przystąpił do oddzielania skóry, mięśni i tkanek od kości klatki piersiowej. Po zakończeniu popatrzył beznamiętnie w oblicze Rosanne Baryli. Rosanne odwzajemniła brak emocji. Przykro mi, że między nami nie iskrzy, skarbie, powiedział do niej w myśli i zakrył twarz denatki wielkim płatem skóry. Pomimo tylu przeprowadzonych autopsji nadal odczuwał zakłopotanie podczas tej czynności. Miał wtedy absurdalne poczucie jakby zasłaniał nieboszczykowi oczy, aby ten nie mógł dostrzec co się z nim wyrabia. Jako, że używał w tym celu połcia skóry z ciała tegoż nieboszczyka, miał wrażenie dopuszczania się czegoś niegodnego, czegoś w rodzaju bluźnierstwa czy świętokradztwa. Nie dosyć, że cię skórują, to jeszcze zakrywają ci oczy kawałkiem ciebie.
Chyba już nigdy nie pozbędę się tego uczucia, pomyślał.
Oddał dienerce mniejszy skalpel i otrzymał przecinak przypominający wyglądem zakrzywiony, krótki sekator. Odłączył nim kości klatki piersiowej od mostka, wykonując z obu stron nacięcia na żebrach, po czym na przemian ciął i szarpał, aż oddzielił mostek od żeber. Płuca miały kolor węgla brunatnego. Wyglądało na to, że Rosanne paliła jakieś dwie paczki papierosów dziennie przez co najmniej ćwierć wieku. Jej konkubent najwyraźniej uprzedził raka płuc. Prosektor rutynowo sprawdził krtań i jamę klatki piersiowej. Wcisnął palec w tętnicę płucną, szukając skrzepów. Znalazł je, ale ich obecność o niczym nie świadczyła. Ludzie żyją latami z jedną lub dwiema grudkami skrzepłej krwi, które krążą w żyłach. Choć prawdą jest, że w każdej chwili są z ich powodu narażeni na zator, wylew lub zawał, w połowie przypadków umierają z innej przyczyny. Szczególnie alkoholicy i palacze. Barabash usunął mięśnie brzucha i przeponę. Płaty tkanki brzusznej lekko, jak firanki, opadły po obu stronach korpusu. Victor fachowym okiem ocenił dziurę w otrzewnej. Spodziewał się dużej ilości krwi w żołądku.
Tymczasem zapomniał o obecności dienerki i tylko półświadomie identyfikował ją z pojawiającymi się, ułamek sekundy po tym jak zdołał o nich pomyśleć, kolejnymi narzędziami. Skupił się na pracy, ignorując lekkie ukłucie w piersi. To Rosanne Baryla miała za życia problemy ze zdrowiem, nie on. Musiał zdecydować, czy przeprowadzić badanie uszkodzonych narządów in situ czy in tabula. Pierwsza opcja oznaczała badanie w miejscu naturalnego położenia, drugi wariant polegał na wycięciu organów i zbadaniu ich poza korpusem. In tabula, zdecydował szybko. Ta metoda dawała możliwość dokładniejszych oględzin. Jak pan sobie życzy, prokuratorze. Dla pańskich zasranych procedur wszystko.
Podyktował dienerce szczegółowy opis obrażeń przepony i jamy brzusznej.
– Trzeba ocenić czy oprócz tego, co widoczne, organy wewnętrzne, jak chociażby serce, jelita czy płuca również zostały uszkodzone. Ze względu na znaczną głębokość rany i siłę uderzenia istnieje taka możliwość. – oznajmił. – Musimy także otworzyć żołądek. Zastosujemy metodę Rokitanskiego. Słyszała pani o czymś takim?
Nie odpowiedziała, lecz nieomylnym dotknięciem palców zidentyfikowała tętnicę szyjną, a po niej drugą w górnej części klatki piersiowej. Błyskawicznie oznaczyła je, zawiązując na nich nici chirurgiczne, i natychmiast odcięła końce, tak że pozostały tylko wyraźnie widoczne supły. Dzięki nim, w razie potrzeby bez problemu będzie można odnaleźć obydwie tętnice i wstrzyknąć płyn balsamujący. Nie był to oczywiście koniec. Odcięła tętnicę szyjną w okolicach krtani, odczepiając ją od gardzieli i przełyku. Skalpel w jej dłoni migotał, pojawiając się to tu, to tam. Oddzielała kolejne organy od kręgosłupa, aż wreszcie jedynym łączącym je z ciałem wiązaniem pozostało to w miednicy, które biegło przez pęcherz i odbytnicę. Zamachnęła się raz jeszcze z doskonałą, okrutną gracją.
Szast! Prast!
Oto efekt metody Rokitanskiego piętrzył się w całej okazałości na wielkiej, płaskiej misie, na której położyła wszystkie narządy wewnętrzne. Na oko jakieś dziesięć kilogramów ludzkich flaków. Barabash nie wierzył własnym oczom. Jak to możliwe, że cholerna baba radzi sobie tak… tak… (doskonale) tak dobrze? Kobiety radzą sobie dobrze z penisem, ale nigdy ze skalpelem, tymczasem ona nic sobie nie robi z tego, gdzie jest i z kim. A znajduje się nigdzie indziej, jak w królestwie zimnych trupów, w którym rządzi on – arcyprosektor Victor Barabash.
– Mhm – burknął. – Teraz proszę zważyć serce i… – kaszlnął kilkukrotnie – żołądek. I podać mi nóż. Proszę się pospieszyć. Nie zamierzam tu spędzić wieczoru.
Wcale nie musiał jej popędzać. Sam nie wykonałby Rokitanskiego szybciej i lepiej. Szczerze mówiąc, wolałby nie stawać do wyścigu z Panną Nie Wiadomo Kto. Odpuściłby, nawet gdyby nagrodą była noc z Anne Hathaway. Nie miałby żadnych szans. Po prostu chciał ją zdenerwować. Tymczasem sam był zdenerwowany. Nie należał do skromnych ludzi i sama myśl, że ktoś w jego branży może być równie dobry irytowała go. A na domiar złego tym kimś okazała się kobieta. Szlag by to trafił! Do czego to doszło!
Zrobiła co jej polecił i podała mu nóż. Zastanawiał się ile czasu minęło, zanim zorientował się, że stoi trzymając go w dłoni i gapi się bezmyślnie.
Weź się w garść i dokończ to szybko. Aha, i pozwól dziewczynie posprzątać. Zasłużyła na ten zaszczyt. Potem niech już sobie idzie. Byle prędzej.
Należał do prosektorów starej daty. Odczuwał wyższość nad tymi, którzy do otwierania serca używali nożyc. Zdecydowanie wolał nóż. Jego użycie wymagało pewniejszej ręki, ale za to było metodą szybszą, bardziej widowiskową i przede wszystkim godną mistrza.
Otworzył serce i zachichotał. Widok wnętrza pompy ssąco-tłoczącej Rosanne Baryli wprawił go w znakomity nastrój.
– Czyste – oznajmił tryumfalnie. – Oczywiście jak na serce alkoholiczki i nałogowej palaczki. Ostrze nie dotarło do serca. – Wesolutko zanucił fragment arii Prozerpiny z Orfeusza Claudia Monteverdiego i znów poczuł ukłucie w klatce piersiowej. Wciąż jeszcze nie zwracał na to większej uwagi, chociaż gdzieś w tyle głowy odezwał się jakiś szept, że powinien się tym zaniepokoić, a może nawet... uciekać? Nie, to nie mogła być myśl o ucieczce. Dlaczego, do diabła, miałby uciekać z prosektorium? Jeśli już, to ona powinna stąd uciekać, bo jest… cholerną babą, ot co!
– Pracowała już pani jako diener? – zapytał oddając jej nóż.
Oczywiście, że tak. Od dawna. Inaczej nie zdołałaby posiąść takiej wprawy. Być może nawet jest niedoszłym albo przyszłym chirurgiem.
– Pracowała pani, jak przypuszczam.
Wtedy po raz drugi spojrzała wprost w jego oczy. Zachwiał się. Już nie były jak światła samochodu omiatające asfaltową pustkę nocnej autostrady. Ale nadal i jeszcze bardziej go hipnotyzowały. Spojrzenie w nie równało się spacerowi w kosmicznej próżni. Bez skafandra. Chyba się o coś potknąłem, pomyślał. Było mu duszno. Coś powiedział, zapytał o coś, ale nie bardzo pamiętał o co.
– Nie wygląda pan najlepiej, doktorze – odezwała się z oddali. Przynajmniej tak mu się zdawało. Z ogromnej oddali. Jakaż ona wysoka! Jaka wielka. Tak wielka, że… Zadarł głowę i rozdziawiając szeroko usta wpatrywał się w sufit prosektorium. Tak wielka, że sięga gwiazd!
– Może powinien pan położyć się na kilka minut?
– Ależ skąd! – odparł. – Czuję się świetnie. Mam nadzieję, że uda nam się to w miarę szybko… (znów to kłucie i duszności) ekhhh… skoń… skoń… cić – wyraźnie powiedział „skońcić” zamiast „skończyć” – na dziszszsz.
Zdawał sobie jednak sprawę, że wcale nie czuje się świetnie. Czuje się coraz gorzej. Prawdę mówiąc ledwo zipie.
– Jeszcze tylko żołądek, potem płuca i chyba tyle wystarczy – próbował się uśmiechnąć i wtedy spostrzegł, że nie stoi już przy stole autopsyjnym, ale leży na nim, zaś jego asystentka wpatruje się z góry w niego tymi niesamowitymi oczami. Zaraz, zreflektował się, skoro ja leżę na stole, to gdzie podziała się…
– Nasza droga Rosanne? – zapytała dienerka. – Jest tu, obok – wskazała na nagą i wypatroszoną Rosanne Barylę, która z wielką uwagą przyglądała się trzymanemu w obydwu dłoniach własnemu sercu.
– Niemożliwe – powiedział Victor Barabash. – To jakiś dziwny sen. Prawda?
– Skoro pan tak uważa – dienerka wzruszyła ramionami.
Oczywiście, że to sen. Inaczej przecież byłby przerażony widząc obiekt sekcji zwłok gapiący się na swoje wnętrzności. Takie rzeczy się nie zdarzają. Prawda?
– W takim razie – odezwała się dienerka, jakby słyszała jego myśli – jak wytłumaczy pan fakt, że ciało Adama Berga nie ostygło ani nie gnije? Przecież takie rzeczy nie zdarzają się w rzeczywistości.
Jakoś nie zdziwiło go wcale skąd ona wie o Bergu. A powinno mnie dziwić, pomyślał.
– Kim pani właściwie jest? – odważył się wreszcie zapytać. – I czy… lubi pani operę? Na przykład Purcella?
– Mam do opery całkowicie obojętny stosunek – odparła. Zdało mu się, że zaśmiała się cicho pod maską. – Za to samego Purcella pamiętam doskonale.
– Niemożliwe – Barabash próbował się roześmiać, ale duszności stały się niemal nie do zniesienia. – Khgh…! On żył w siedemnastym wieku – zdołał wystękać mimo to.
– A jednak pamiętam go. Pamiętam zresztą wszystkich. Monteverdiego, Berniniego, Webera… Wszystkich. Biedny Purcell. Leżał w zaduchu swego londyńskiego mieszkania i kaszlał. Kaszlał bez końca. Prawie tak samo jak pan teraz, doktorze. W chwili śmierci miał zaledwie trzydzieści sześć lat. Wiedział pan o tym?
Barabash rozkaszlał się na dobre. Rzęził i świszczał.
– Hooczywiśście, że...ee wiehedziaałem!
Łapał powietrze szeroko otwartymi ustami.
– Strasznie mi... duszno. Bardzo… yhyyypp! …duszno – mamrotał i ocierał czoło dłonią w lateksowej rękawiczce. – Ale pani ma takiii... taki kojący głos. Jest takiii... zi… zimny… i srebrny... i tak szybko porusza się w powietrzu jak...
– Jak skalpel, prawda? – Lekkim ruchem ręki zdjęła czepek, potem maskę i otworzyła usta. Zobaczył bardzo długie, białe jak lód kły. W gęstych, czarnych jak smoła włosach wiły się cmentarne robaki. Z ust wypełzł rozwidlony język. Ku swemu zdziwieniu Victor nie czuł przerażenia. Przeciwnie, czuł się bezpiecznie zrezygnowany, tak jakby wszystko było już nieodwołalne i ostateczne, zatem nie ma już powodu do strachu, bo niczego nie da się zmienić.
– He, he, kheee – zakaszlał. – Taaak! Właśnie! Jakby mi pani wycinała serce tym skalpelem w swoim głosie. Czy jest pani, khee... wampirem? Te... wilcze kły...
– Wampiry nie istnieją, doktorze. Kły nie są wilcze, raczej psie.
– Jest pani…, khy… ghyy... psem?
– Suką, doktorze. Najgorszą ze wszystkich suk. Zamierzam śmiertelnie ugryźć pana w dupę.
– Ale ja przecież... coś jeszcze miałem zrobić – wycharczał Barabash, usiłując podnieść się ze stołu. Gdzieś zgubił rękawiczkę i teraz jego naga, owłosiona dłoń spazmatycznie zaciskała się i otwierała w powietrzu jak duży, flegmatycznie poruszający szczypcami skorupiak.
– Wszyscy tak mówią, doktorze. Czasem płaczą i zaklinają mnie. Muszę jeszcze zrobić to, muszę zrobić tamto. Doczekać wnuków, ukraść pierwszy milion, zrobić zakupy w nowo otwartym hipermarkecie, obejrzeć kolejny odcinek „Mody na sukces”, zbudować za pieniądze podatników muzeum plucia i szczucia, zainstalować klimatyzację w garażu. I tak dalej i tym podobne. Miliony, miliardy „muszę”. A tak naprawdę robią wyłącznie to, co im przeznaczone.
– Więc… hhyyy…p! …światem rządzi… przeznaczenie?
– Tym światem, doktorze. Może każdym ze światów i wszechświatów. Tego akurat nie wiem. Wracając do tego świata określenie „przewidywany determinizm zjawisk” wydaje mi się bardziej precyzyjne. Czasem, bardzo rzadko, zdarza się, że ktoś wyrwie się z jego pęt. Taka istota traci poczucie tożsamości, traci własne emocje i jedyne co jej pozostaje to pytanie „kim jestem”. Przykre, prawda? Panu to się nie zdarzy.
– Tak – przyznał Victor. – Rzeczywiście przykre. A co się ze mną stanie?
– Umrze pan. Za około trzy minuty, licząc wedle ludzkiego pomiaru czasu. Stary, poczciwy zawał serca.
– Umrę? – zdumiał się patolog i pociemniało mu przed oczami.
Kiedy odzyskał zdolność widzenia nie leżał oczywiście na stole, na którym wciąż znajdowało się ciało Rosanne, puste jak wydrążona skorupa małży. Victor Barabash próbował przypomnieć sobie coś, co jak mniemał, wydarzyło się przed chwilą, lecz miał jedynie mętne wrażenie, że odbył surrealistyczną rozmowę. Nie pamiętał jednak czego dotyczyła i z kim ją prowadził.
Dienerka spoglądała na niego wyczekująco.
– Chyba jestem przemęczony. – Rozejrzał się. – Na czym skończyliśmy?
– Już po wszystkim, doktorze – poinformowała dienerka. – Rosanne Baryla umarła na skutek krwotoku wewnętrznego. Ostrze nie dosięgło serca, lecz uszkodziło żołądek i lewe płuco.
– Więc musimy ją zaszyć. – Barabash niezdarnie sięgnął ku głowie denatki i ściągnął przykrywający czaszkę płat skóry.
To była jego własna twarz. Tam na stole. Duża, z orlim nosem, mięsistymi wargami; nieruchoma, bladożółta jak wosk twarz Victora Barabasha. Powieki uniosły się i obnażyły dwa jeziorka bezdennego mroku w oczodołach.
Victor Barabash – ten stojący nad stołem – zbladł jak objedzona przez mrówki kość, wybałuszył oczy i groteskowo łapał powietrze. Uniósł ręce jak w modlitwie i runął na zalaną szklistym światłem podłogę. Jego serce daremnie krzyczało i wyrywało się w obręczy bólu. Wierzgnął i wydał z siebie dziwaczny pisk, kiedy obręcz pękła, a piekąca fala rozlała się w jego piersiach. Przewrócił się na plecy i ostatkiem sił podniósł rękę, która zaraz opadła. Znieruchomiał.
Śmierć pochyliła się nad nim.
– I tak właśnie kończy się świat – powiedziała. – Nie hukiem, ale skomleniem. [3]

 

 

[3] Thomas Stearns Eliot „Wydrążeni ludzie” z tomu „Poezje wybrane” Instytut Wydawniczy PAX 1988

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
ander · dnia 17.10.2019 15:09 · Czytań: 663 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 5
Komentarze
Darcon dnia 21.10.2019 06:31
Bardzo dobra literatura, aż szkoda, że ukaże się "tylko" w formie e-booka. Widać, że masz pewną rękę i łatwo budujesz historie, a co za tym idzie, także napięcie. Arcyprosektor wzbudził moją sympatię. Ogromnie wyrazista postać, oby więcej takich w literaturze.
I jestem ciekawy, co będzie dalej. :)
Pozdrawiam.
ander dnia 21.10.2019 18:08
Dziękuję bardzo. Ogromnie mi miło, że Ci się spodobał ten fragment. Pojawiły się szanse na wydanie papierowe, ale w przyszłym roku. Tymczasem zapraszam na RW2010.pl od 31 października. Piotr Pawłowski "Nyx". Ebook w cenie 10 złotych :) Do wyboru format epub, mobi i pdf.
Darcon dnia 25.10.2019 06:15
Super, zaczekam więc na wersję papierową. :)
Marek Adam Grabowski dnia 31.10.2019 19:59
Mnie jednak nie zainteresowało. Kryminały to nie mój klimat.

Pozdrawiam
ander dnia 15.11.2019 13:25
Rozumiem. Ale to przecież nie jest kryminał. Znacznie bliżej tej scence do Twoich opowiadań.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:67
Najnowszy:wrodinam