Tylko współczuć peelowi tej pustki w ramionach i życzyć, aby
Podziwiam umiejętności
Pozdrawiam

Ładny erotyk, bardzo obrazowy, ujmujący… Można go tak odbierać...

Tylko dlaczego peelowi dzieje się krzywda? Tak mu strasznie źle, taki samotny, opuszczony, nie przytulany…

Niestety – mam więcej niż pewność, że to po prostu narcyz. Dla niego ważne jest tylko to, co dotyczy jego samego, jego uczucia (do siebie), jego odczucia, jego przyjemności, doznania, wrażenia…itd.

Ani jednego słowa, ani jednej myśli o UKOCHANEJ, o jej uczuciach, o jej odczuciach, marzeniach, o jej dobru… Liczy się tylko to – co stanowi jego własne JA… A gdzie chociaż jedno "...kocham Ciebie...?

A dziewczyna w końcu zdenerwowana jego narcyzmem – po prostu wyszła… Może tylko na herbatkę miętową, może chce dać jemu szansę, aby się zreflektował, aby zatęsknił za NIĄ, a nie za własnymi doznaniami… Kto wie…

Przecież kuchnia (z herbatką) też może mieć wspaniały nastrój… O ile on się opamięta…
Wtedy to dopiero może powstawać właściwy, piękny erotyk!

A przekład bardzo fajny, obrazowy i liryczny…

Od strony technicznej - co wynika z takiego mojego rozumienia peela:

Skoro on ma takie nastawienie narcystyczne, to jest wręcz nieprawdopodobne, aby pomyślał o kimkolwiek poza sobą samym, stąd nie mógłby pomyśleć o kimś innym mówiąc w liczbie mnogiej lub o trzeciej osobie

Całowali się, ściskali,
Wężowymi objęciami
Opleceni - on i ona…

Moja propozycja: (ale to tylko taka sugestia...)

Pocałunki i uściski,
Wężowymi objęciami
Opleceni – ja i ona…

W efekcie - po ew. zmianie:
Nie zmienia się jego monolog na trzecią osobę (zamiast "oni" - pozostaje "my" jako czynność w formie neutralnej), potwierdza jego opowieść i odczucia o sobie (tylko my lub ja i ona).
Nadal ma szansę na zreflektowanie się i pójście za zapachem mięty…

Prawdziwy erotyk się rozpoczyna...

Serdeczności

(przepraszam za długość wypowiedzi...)

Lilu,

ten wiersz jest jak opowieść. Wzruszający, delikatny. Wyraża smutek i tęsknotę za czymś /kimś/czego już nie ma, co jest nieodwracalne, nieuniknione. Pozostały wspomnienia to nic, że miłe, bolą.

Pięknie tłumaczysz bez patosu, sercem...

Serdeczności

Marco,
wdzięczna jestem za tak obszerny komentarz.

Co do powyższego:

- poeta jednak nie używa l. pojedynczej - Друг со дружкою сплетались,
- rymu by nie było - uściski-objęciami,

Bardzo dziękuję za miłe słowa o moim przekładzie.

Pozdrawiam serdecznie



Dzięki, Kushi, a ja Twoją obecność.

Pozdrawiam serdecznie



Miło mi czytać taką opinię, Jolu. Cieszę się, że trafiłam w Twój gust.

Dziękuję i odwzajemniam serdeczności



Super, że się podoba, Al. Dziękuję.

Pozdrawiam najserdeczniej

Szkoda mi peela, bo taki opuszczony, i nic w jego ramionach nie tkwi
I znów ta rosyjska swada, ta lekkość, ta płynność.
I tłumaczenie prima sort!

Wierszyk zacny, choć skłaniający do refleksji nad miłością i kondycją życia.
Czemu plecie nam takie wianki?

Ot, przelotny romans.
Tylko pościel zmięta pozostała...

I znów refleksje na temat ulotności kochania i jego nietrwałości.
Ale każda miłość jest pierwsza...

Marco,
dziękuję za podpowiedź, ale zostawię swoją wersję, bo poeta nie używa w tych wersach liczby pojedynczej. Nie chcę go poprawiać.

Pozdrawiam serdecznie



Bardzo dziękuję, Mike.
Pozdrawiam serdecznie



Cieszy mnie Twoja obecność pod moimi przekladami, bruliben.

Dziękuję i pozdrawiam

O, widzę, że i 3. zwrotkę zrobiłaś, Milu. To miłe.
We wszystkich pierwszych wersach zwrotek jest podwójny rym. Widziałam to, pracując nad wierszem, ale chciałam jakoś ogarnąć całość i już sobie głowy nim nie zawracałam.
Może spróbuję coś zmienić, korzystając z Twoich podpowiedzi.

Dziękuję bardzo