Bo te najpiękniejsze chwile z dzieciństwa na zawsze będą lśnić w naszych sercach.
Jak zwykle pięknie oddałeś nienazwane - coś, co można tylko przeżyć, a po latach czuć, ale słów na to nie będzie, bo są zbyt ubogie, kiedy chodzi o coś niezwykłego.

I ja pamiętam kanapki z pasztetem i pomidorem, w przerwach między wędkowaniem u babci.
Nigdy tego nie zapomnę, choć to już tyle lat.
Czas zatacza koło i znów jesteśmy małymi chłopcami na rowerku i z wędką w ręku.

Wiersze o dzieciństwie są mi wyjątkowo bliskie, bo nie ma już miejsc, gdzie je spędzałem.
Nie ma już chałupy babci, a na jej posesji jest... stadnina koni...
Upadek...

Tym razem chciałem Ci polecić najkrótszy utwór, jaki kiedykolwiek napisałem, a który stał się portalowym rekordem, jeśli chodzi o ilość komentarzy - 107

http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/46114/waldek

Pozdro, Yaro

PS.
Zapomniałem o ocenie, ale pewnie wiesz, że świetnie

Yaro "z gilem u nosa" i całe dzieciństwo przed oczami
mike17 napisałam " Ty nauczyłeś mnie kochać chwilę, każdą, bo zaraz mnie. Dla ciebie za oknem, życie tka marzenia. Nie jesteś blisko, lecz nic się nie zmienia." Widziałam, jak można doceniać najmniejszy drobiazg. To pragnienie życia, pomimo niepełnosprawności, uśmiech i czułość. Całkowity brak lęku, przed chorobą. A wszystko, dlatego, że obok jest ukochana osoba.
Życzmy sobie wszyscy, takiej miłości. Chce się żyć, po twoim opowiadaniu.
pozdrawiam

Dziękuję marzenno bruliben za odwiedziny.

Pozdrawiam