Rakotwórcza

Jestem i postanowiłam trwać w tym stanie. Stanie ciekłym, takim jak adhd, biseksualizm, depresja maniakalna czy łamliwość kości. Czasem wydaje mi się, że podobna jest mi budka telefoniczna, czerwona, z wybitą szybą. Słuchawka opuszczona, ucięta rozmowa, a ściśnięte pomiędzy powietrzem, unoszą się raki. Nie są czerwone, ani nie śmierdzą, nie chodzą wspak, nie spotkałam takich nigdy przedtem w życiu. Mam ich pięć. A każde z nich przerzuca swoja naturę w inną część mojego ciała. To energia, która nigdy nie znika.

Dziś do moich drzwi zapukał świadek Jehowy. Wyciągając biblię z plastikowej torby, zapytał czy wiem jakie mieszkanie dostanę po śmierci. Wbrew pozorom nie mam poważniejszych problemów. Żadna z granic nie wydaje mi się odległa, a i strach nie jest żadną barierą. Postanowiłam, nie być od nikogo do niczego,
ani nie chcę rzucać palenia.

Mam niespełna 30 lat. I zatapiam wspomnienia o kąty pokoju. W swoim życiu spotkałam setki tysięcy osób, sama byłam kilkudziesięcioma z nich, paliliśmy uczucia i wsiąkaliśmy w dym. Tak o! Po prostu, tak jak można zapomnieć o umyciu zębów, oddechu lub sentymentalności. Przywiązuję się do pomieszczeń, rzeczy i do ludzi. Może odnajduję w tym cząstkę własnej siebie. Tak jak podobno, odrobina Boga w każdym. We mnie aktualnie z 0,2 promila.

Wyobrażacie sobie, znać datę własnej śmierci? Ja ten etap mam już za sobą i tak jak większość ludzi o tym myśli, nie pragnę wycisnąć życia jak cytryny by zostały same wióry. Nie pragnę pisać listów pożegnalnych, ani urządzać stypy na poziomie amerykańskich filmów. Za to żyję, tak jak zawsze. Jedyną rzeczą jaka może mnie wyróżniać, to czerwona sukienka po mamie i zielone buty, które trzymam w szafie.
Na wszelkie uroczystości i
pogrzeby.