Jeśli myślisz, że nie możesz nic, bo nie jesteś piękną, wysoką dziewczyną w mini i centymetrowych szpilkach, i nie mieszkasz w centrum miasta, powiem ci, że trzeba poszukać innej drogi, żeby wyjść. Ona może być dłuższa, kręta i wyboista, ale trzeba iść. Iść po to, by spotkać ludzi, którzy powiedzą głośno, że jesteś człowiekiem.
Jeżeli dzięki moim wierszom, ktoś się uśmiechnie, zamyśli nad sobą, nad drugim człowiekiem, ktoś uwierzy w siebie, to będzie oznaczać, że warto było się odważyć. Dojrzewałam długo, aż nadszedł czas, by ujrzeć swoje myśli na szeleszczących kartkach papieru spowitych cudną oprawą. A jeśli podobnie myślących osób jest więcej, witam i pozdrawiam.

Marta Świć urodziła się 21 września 1979 r. w Białej Podlaskiej; mieszka w Suchowoli k. Radzynia Podlaskiego. Ukończyła Liceum Ekonomiczne w Konstancinie-Jeziornie. Ekonomistką nigdy nie była i nie będzie, gdyż jak twierdzi, urodziła się z długopisem w ręku i wierszami w głowie. Lubi Lublin, ludzi i wszystko, co zowie się życiem kulturalnym. Pewnie dlatego, że nie może z niego w pełni korzystać. Stara się poznać świat na nowo, sobie i innym wciąż pokazuje, że warto marzyć, że trzeba walczyć o każdy krok. Pisze od zawsze, ale musiała dojrzeć do tego, by pokazać swoje wiersze szerszemu gronu. Nieliczne utwory publikowała w Internecie oraz jako „pokłosie literackie” w konkursach literackich stowarzyszeń związanych z niepełnosprawnością. Dwukrotnie wyróżniona w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Promień Nadziei”. To pierwszy tomik wierszy autorki.

Książa jest dostępna jest tutaj.