Corpseone
Użytkownik
- Postów: 61
- Skąd: Zawiercie
|
| Dodane dnia 24-01-2012 08:45 |
|
Nie pojawił się jeszcze temat, o tym poecie, więc postanowiłem go stworzyć. Czy Norwid jest jeszcze czytany? Czy udaje mu się zachwycać późnych prawnuków? Osobiście uważam, że z pewnością na to zasługuje. Mimo, iż jest ciężką lekturą, z każdym niemalże krokiem chamującą zapędzonego czytelnika, aby troszeczkę zwolnił. Przez wiele lat Norwida uważano za niezrozumiałego dziwaka (choć Genesis z ducha Słowackiego jest dopiero niezrozumiałym bełkotem!), to jednak w XX wieku za sprawą czy to Miriama, czy to Gomulickiego zaczęto go czytać, a na dodatek, z jego tekstów powstawały utwory muzyczne. Tutaj szczególnie wielką rolę w popularyzowaniu Norwida odegrał zmarły przed ośmioma laty Czesław Niemen, który bardzo często sięgał po Norwida (nie wszystkie utwory zostały wydane na jego studyjnych płytach). Oczywiście najbardziej znana jest jego wersja Bema Pamięci, ale warto sięgnąć po inne, jak np. Marionetki, Aerumnarum Plenus, Daj mi wstążkę błękitną, Pielgrzym. Żałuję bardzo, że życia Niemenowi nie starczyło na "Fortepian Szopena".
Norwid to poeta, którego ciężko szufladkować; nie do końca romantyk, nie do końca pozytywista, nie do końca nawet modernista, to po prostu Norwid.
Moja Ojczyzna
Kto mi powiada, że moja ojczyzna
Pola, zieloność, okopy
Chaty i kwiaty, i sioła - niech wyzna
Że - to jej stopy.
Dziecka - nikt z ramion matki nie odbiera
Pacholę - do kolan jej sięga
Syn - piersi dorósł i ramię podpiera
To - praw mych księga
Ojczyzna moja nie stąd wstawa czołem
Ja ciałem zza Eufratu
A duchem sponad Chaosu się wziąłem
Czynsz płacę światu
Naród mię żaden nie zbawił ni stworzył
Wieczność pamiętam przed wiekiem
Klucz Dawidowy usta mi otworzył
Rzym nazwał człekiem
Ojczyzny mojej stopy okrwawione
Włosami otrzeć na piasku
Padam: lecz znam jej i twarz i koronę
Słońca słońc blasku
Dziadowie moi nie znali też innej
Ja nóg jej ręką tykałem
Sandału rzemień nieraz na nich gminy
Ucałowałem
Niechże nie uczą mię, gdzie ma ojczyzna
Bo pola, sioła, okopy
I krew, i ciało, i ta jego blizna
To ślad - lub - stopy
AERUMNARUM PLENUS
1
Czemu mi smutno i czemu najsmutniéj,
Mamże Ci śpiewać ja - czy świat i czas?...
Oh! bo mi widnym strój tej wielkiej lutni,
W którą wplątany duch każdego z nas.
2
I wiem, że każda radość tu ma drugę,
Poniżej siebie, przeciw-radą łzę,
I wiem, że każdy byt ma swego sługę,
I wiem, że nieraz błogosławiąc, klnę.
3
Czemu mi smutno? - bo nierad bym smucić
Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień,
By skryć, jak czego nie można odrzucić,
By uczcić, czego wyciąć trudno w pień.
4
Więc to mi smutno - aż do kości smutno -
I to - że nie wiem, czy ten ludzi stek
Ma już tak zostać komedią-okrutną
I spać, i nucić śpiąc: "To, taki wiek!"
5
Więc to mi smutno i tak coraz gorzéj,
Aż od-człowiecza się i pierś, i byt;
I nie wiem, czy już w akord się ułoży,
I nie wiem, czy już kiedy będę syt...!
6
I nie wiem - czy już będę mógł nie wiedzieć,
Że coraz Żywot mniej uczczony tu -
Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć,
Ze snu się budząc: "Wróćmyż znów do snu."
|
|
|
|
| Autor |
RE: Cyprian Kamil Norwid
|
|
Ares
Użytkownik
|
| Dodane dnia 25-01-2012 00:57 |
|
| Nigdy go nie czytałem z obawy, że nie zrozumiem.
|
| Konieczność istnienia trudna jest do zniesienia...
|
|
| Autor |
RE: Cyprian Kamil Norwid
|
|
Usunięty
Gość
|
| Dodane dnia 25-01-2012 11:07 |
|
Mówią o Norwidzie, że to ostatni romantyk i pierwszy poeta nowoczesny. Sam fakt, że przez tyle lat był zapomniany i niedoceniony, nie wspominając już o tym, co miał za życia to wyjątkowe poniżenie dla mózgu tak doskonałego. Chyba tylko Tadeusz Peiper w poezji polskiej był porównywalnie przełomowy. Uwielbiam utwory tego człowieka, są po prostu wielkie. 
|
|
|
|
| Autor |
RE: Cyprian Kamil Norwid
|
|
Usunięty
Gość
|
| Dodane dnia 25-01-2012 11:36 |
|
Wierszy jego nie czytam, ale kupiłem zbiór 'Poematy prozą'. Doskonałe. Subtelność o ponadludzkiej rozdzielczości i wrażliwość iście anielska. Lektura działa na głowę, jak zimna źródlana woda na twarz.
Trochę przegina pałę we dociekaniach o pochodzeniu wyrazów, w zasadzie tworzy fantastyczną etymologię własną. Ale to takie urocze :)
Świetnie odmalowuje klimat spotkań z ludźmi. Ma się wrażenie obcowania nie ze śmiertelnikami, a z duchami, z bezcielesnymi intelektami. To chyba nazwałbym norwidowością. On sam, dla mnie, nie ma nóg i rąk, to duch.
|
|
|
|
[link]
A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to -->