Każda historia wymaga specyficznego podejścia do narracji. Nikt nie nakazuje ci ciągnąć jednej przez jej całość. Taki zabieg też tworzy dynamikę. (o ile nie powielasz zdarzeń)

by czytelnikowi nie pomieszało się później w głowie

Czytelnik sobie poradzi, spokojnie.

Hm, nie byłabym tego taka pewna, bo to czytelnicy są różni, a większość z nich to zjadacze chleba, którzy niekoniecznie używają swojej inteligencji.

No ja tam mam lepsze zdanie o swoich potencjalnych czytelnikach. Myślę, że każdy, kto jednak po książkę sięga, jakoś tam tej swojej inteligencji próbuje używać (inna sprawa z jakim skutkiem, ale generalnie, w większości właśnie, czytanie to jednak sport dla używających inteligencji). A i jako czytelnik, też na ogół nadążam za połapywaniem się w narracjach. W zasadzie myślę, że piszący zawsze i wszędzie powinien uważać, że jego czytelnik jest mądrzejszy, inteligentniejszy i bardziej obyty niż on sam. Na ogół na zdrowie wychodzi to literaturze, ale też i... najczęściej taka jest prawda.

Piszę w trzeciej osobie w czasie przeszłym, ale nie mogę powiedzieć, że jako narrator wiem wszystko. Wiedzą mają moi bohaterowie (niektórzy), a ja stopniowo odkrywam ich tajemnice. Czasem wprowadzam elementy w pierwszej osobie np. list lub dziennik jednego z bohaterów, a także jego wewnętrzne przemyślenia.
Też piszę fantastykę.
OT

u mnie tylko trzecia osoba. Nie potrafię pisać w pierwszej osobie. Z automatu nadaje bohaterowi moje cechy (żaden czytelnik nie polubi takiej postaci xD).