| Autor |
ZAŚRODKOWANIE #10 Gło-so-wa-nie
|
Zachary Ann 
Użytkownik
|
| Dodane dnia 09-03-2014 17:37 |
|
Hop hoooop!
Tutaj Zaśrodkowanie #10, a właściwie głosowanie.
Przypominam, że tym razem walczyliście z tematem morfiny:
początek: stworzone ze szkła
koniec: rozpadamy się na kawałki
Morfina również przygotowała dla zwycięzcy nagrodę.
Regulamin głosowania
1. Każdy użytkownik ma do rozdysponowania 5 pkt, które przyznaje według swojego uznania (nie przyznajemy połówek).
2. Głosy proszę wysyłać na PW do mnie (Zachary Ann), trzymając się schematu:
lp. utworu: ilość przyznanych punktów
etc.
3. Głosujemy do 16.03.2014, do godziny 23:59:59.
4. Nie liczą się pkt przyznane swojemu tekstowi.
5. Żaden autor nie ma przymusu głosowania (tzn. autorzy mogą, ale nie muszą).
------- -------- -----------
1. staccato kryształowych żyrandoli
stworzone ze szkła domy -
sły-
szalne tylko w deszczu nagłych
ośnień, (ośle)pień
głuche, nawleczone na kos
myk,
scałowując całuny i całki
rozpadamy się na kawałki
2. słaba płeć
stworzone ze szkła hartowanego
skrajnościami dni
dotykamy dna by sprawdzić twardość
i nie tracić chwil
przystrojone w tiul według art deco
wysysamy moc
to z ziemi to z chmur z wiarą że warto
iść przed siebie prąc
z czołem otwartym
z losem za barki
nie rozpadamy się na kawałki
3. małżeństwo
stworzone. ze szkła. mogę wypuścić gołębie z rękawa.
ale nie jestem magikiem, nie zmienię struktury kryształu w bazalt.
kopalnie Morza Księżycowego też poza zasięgiem. zastygnięci
w glass - pozach stoimy w tłoku, przepychając się na półce. dekompozycja.
dwie figurki w tysiącu odsłon. szklana menażeria układów
niewspółrzędnych scalonych jako matrymonium.
na konturach szronem osiada erozja glacjalna. wnika do wnętrza,
rozrywa podstępnie krystaliczną symetrię. trzeszczy.
proces detraksji w toku. powoli rozpadamy się na kawałki.
4. Wirtualioza. Domy
stworzone ze szkła, na podobieństwo. obraz
morza z czysto błękitną wodą działa jak balsam
na zmęczone powieki – zanurzenie w piaskowych
pikselach poprawia samopoczucie. na osi – czas
na kawę z facebookową śmietanką. skrzywione
memy z rotacją w kręgach – lubię to! najazd strzałko-
wy
pijam duszkiem, by zdążyć przed pracą zapoznać się
z newsami – na czerwonym odświeżam stronę portal…
w sieci on-line – bezpiecznie – jak w łonie matki.
log off rozpadamy się na kawałki.
5. W słomie znaleziono odłamki szkła gdy kukłę Marzanny na święto szykowano*
stworzone ze szkła
leciuchne dusze
nad niwą mgła
srogie katusze
odległe bramy
pokoju niebios
cierpienia łany
zawinił Eros
chłopiec był w polu
dama ujrzała
Olu mój Olu
z miejsca kochała
i choć już innej
przyrzekł uczucie
w klonowych alej
ruszyli rucie
ona podstępem
wianek mu wzięła
uciekła pędem
gdy noc minęła
leżał do świtu
utulon w liście
poranek wstydu
dostarczył kiście
chłopiec zbolały
życia daleki
skoczył ze skały
w nurt rwącej rzeki
odtąd spoczynku
zaznać nie może
chodzi po rynku
nawiedza zboże
złe dusze mamy
ich los tak miałki
wnet rozpadamy
się na kawałki
*nagłówek z gazety datowanej 21 marca 1832 roku, wyimaginowany
6. SZKLANE DOMY.
stworzone ze szkła
wielkie blokowisko
stworzone ze szkła
szklane mrowisko
przebłyski szkła widoczne dokoła
przebłyski szkła to nasza niedola
to szklane życie
dokąd nas prowadzi
to szklane życie
czy sobie poradzi
rozpadamy się jak piasek miałki
rozpadamy się na kawałki
7. geny
stworzone ze szkła posągi
ożywione medialnie nabierają wody w usta
usta bez reanimacji
nienawiść rozlewa się jak krew
kryształowe pałace świecą pustką
idee bycia bogiem
odeszły z wiarą i upodleniem
bezkształtne formy odlewane
na obraz człowieka w programie
nikt nie zapisał systemu
i żywych komórek
w pamięci
rozpadamy się na kawałki
8. Huśtawka dla lalek
stworzone ze szkła postacie
w hutach piekielnych powstaliśmy
z kruchych porównań
wystarczy jeden niefortunny ruch
zakończą się światy przeźroczy
a noce znów będą należeć do gwiazd
wtapiamy się w nie obliczami
niczym nieśmiertelny w udrękę czas
za dnia mamy ostre brzegi i kąty
rani wzajemne słowo i gest
lecz mrok nas zmiękcza przypomina:
od niechcianych dzieci po starców
ból to my
samotni ronimy najwięcej łez
nie ma w nim umysłów i ciał
z wysoka rozpadamy się na kawałki
9. w zamrożonych spojrzeniach
stworzone ze szkła
szukają ram
przestrzenne obrazy
zawieszone w czasie unikające światła
wampiry co gonią za krwią
w ludzkich ciałach wgryzione księżycem
słowne malinki
znamię przemijania
urobione po łokcie
niemocą
jak sople lodu wiosną
rozpadamy się na kawałki
--- --- --- ---
Powodzenia,
Zach-u.
|
Radio Sfera.
Gramy swoje na
http://sfera.umk.pl
|
|
[link]