rola mediów w aspekcie politycznym jest w naszym kraju gigantyczna.

są ludzie wolni, którym nie zależy na tym, aby inni ludzie wyznawali ten sam system wartości, mieli ten sam pogląd, podobną obyczajowość, oraz nie pragną innym niczego narzucać. I ja do tej grupy należę, uznając różnorodność za najwyższą wartość we wszechświecie. No i są ludzie, którzy pragną żyć w jakiejś wyimaginowanej wspólnocie, komunie. Pragną wspólnego mianownika, szerokiego jak odległość od Bugu do Odry. Pragną jednakowego obyczaju, smaku, gustu i fatałaszków. A najlepiej, żeby we wszystkich garnkach w całym kraju gotowało się to samo: kartofle. Chuj z tym, że ktoś woli makaron! Polskie to są kartofle, a Polacy nie gęsi - swoją kartoflową potrawę mają. Dlatego kartofle trzeba żryć pasjami. I węgiel! Kur... jego mać! To jest kwestia charakteru: po której kto jest stronie. Zasadniczo charakteru. Ale prawdą jest też, że charakter się kształtuje - wedle powiedzonka: kto z kim przestaje, takim się staje.

Wydaje się to być przedziwne- partie z tak naprawdę bardzo podobnym światopoglądem, a ich środowiska są tak bardzo skłócone. Tak naprawdę te środowiska skłócił stosunek do Okrągłego Stołu i transformacji lat 90. Jedni uważają go za sukces, inni- za klęskę. Coś, co dla mojego pokolenia(rocznik 1994) ma mniej więcej takie znaczenie jak spór między obozem czerwonych i białych przed powstaniem styczniowym,

Otóż to. Żyjemy w czasach, w których polityka podporządkowana jest przyziemnym celom i presji codzienności. Doszliśmy do punktu, w której najważniejsi politycy w kraju więcej energii poświęcają utrzymaniu pozycji aniżeli samemu rządzeniu i administrowaniu państwem.

A ja myślę, że wojna światopoglądowa jest pojęciem sztucznym. Żadna ze stron tego sporu nie ma racji, gdyż antagonistów cechuje pesymistyczno- fatalistyczny stosunek do otaczającej rzeczywistości.