Hmm, tak, Wigilia, jak też wesela, stypy, komunie, często stają się pokazem wybujałej hipokryzji. Ale gwoli sprawiedliwości, wydaje mi się, że u jej podłoża bardziej niż "zniekształcająca postrzeganie" moc rytuału religijnego stoi to, co zwykle - presja rodzinna i społeczna, spod której trudno się wyłamać.
Introwerko, w pracy też mam takich "wujków", których trzeba obściskiwać. Np. kolega, w sumie mój przełożony, który jest rasistą, homofobem, a przede wszystkim (bo to się najbardziej odbija na codziennym funkcjonowaniu) krętaczem i cwaniaczkiem, chętnie wymigującym się od odpowiedzialności. Ale żeby nie było, zachowuje się jak najbardziej poprawnie, wobec mnie jest aż do porzygu miły, a o jego "poglądach" wiem z pozaoficjalnych źródeł - np. usłyszanych prywatnych rozmów i żartów, komentarzy na Facebooku itp. Więc jak tu okazywać mu wrogość czy chociażby dystans za fakty, o których nawet nie powinnam wiedzieć? Przecież jesteśmy "dorosłymi ludźmi”, którym zawsze powtarzano, że trzeba umieć dogadać się z każdym, zwłaszcza w pracy, odstawiając na boczny tor uprzedzenia i podziały.

A cierpienie, zwłaszcza psychiczne, zawsze wydawało mi się czymś naturalnym i ludzkim. Dodaje głębi, wzbogaca, pozwala bardziej docenić stan „neutralny”, który przychodzi potem i uwrażliwić się na potrzeby ludzi, którzy teraz czują się podobnie, jak my kiedyś. Ale cierpienia są różne i mają różne natężenie, i obawiam się, że nie każde jest wartościowe (taka teoria być może powstała ku pocieszeniu tych cierpiących).
Myślę, że jest cierpienie ludzkie, i takie nieludzkie, które przerasta wytrzymałość. Od pewnego momentu nie pozwala skupić myśli, uwagi na czymkolwiek innym niż na nim. I to już jest temat kontrowersyjny, czy takie cierpienie ma jakąś wartość. Gdy przypomnę sobie o nieuleczalnie chorych, czujących każdą komórkę swojego ciała, albo o znajomych z doświadczeniem choroby psychicznej, którzy z dobrych kilku lat życia pamiętają zaledwie "czarną plamę" - nie wiem. Ja nie widzę już w tym niczego ludzkiego

Ja nie widzę już w tym niczego ludzkiego, ale tutaj wkracza wiara - bo jeśli nie ma żadnych korzyści w "tym" życiu, to może w przyszłym, a może na kogoś innego przeleje się nasze poświęcenie.

Temat cierpienia ciekawie przerabia psychologia egzystencjalna, np. Viktor Frankl, Irvin Yalom – pewnie znacie, ale jeśli nie, polecam.

albo nie-gość-inność

Wiesz, myślę, że ja nieustannie balansuję na granicy tych dwóch wymienionych przez Ciebie cierpień - ludzkiego i nieludzkiego. Choroba zmieniła we mnie bardzo wiele, tak, że często czuję się swoim własnym lustrzanym odbiciem. Tzn. mam pamięć siebie, swoich myśli i przekonań, ale jakby zza szyby i przekręconych o 180 stopni wobec tego, co teraz przychodzi mi zwykle do głowy. No i to przekonanie, że tamta to jestem prawdziwa ja...

Dziękuję bardzo - nie znałam tych nazwisk, z dużą chęcią sięgnę

Cenię bardzo buddyzm za rozwojowe podejście i niegłoszenie dualizmu ciało-dusza. Ćwiczyłam kiedyś (w wieku 11 lat) przez rok hatha jogę - zaledwie 4 asany, ale dawało mi to bardzo wiele. Obecnie jednak czuję się niezdolna do jakiejś programowej medytacji, podobnie jak do myślenia o jakiejkolwiek eschatologii - póki co, to jedno życie przysparza mi zbyt wiele problemów.

ostawić w patriotyzmie na tradycję, czy może wpisać go w procesy globalizacyjne?

Niemal nic(poza symbolami narodowymi) nie łączy Polski czasów prymasa Wyszyńskiego, papieża i Solidarności i Polski moich czasów. Inne reguły gry, inne problemy, inne realia.

Globalizacja, to nie coś, co się wybiera albo rezygnuje z niej. Ona jest faktem i postępuje w sposób naturalny. Lokalne patriotyzmy na styl dawny, są folklorem czy skansenem.

Labędź- to wszystko niby wszyscy wiedzą, lecz co z tego? Mnie niepokoi moje podwórko. Coś złego nam szykują i coś wyraźnie wisi w powietrzu. Mam swoją teorię, lecz nie wiem, czy ona jest prawdziwa. Dlatego wolę nie spekulować i dlatego apeluję- róbmy wszyscy to, na czym się znamy, czyli piszmy. Póki możemy...

Jest ich jednak z każdym rokiem coraz mniej, to po pierwsze.

A po drugie przemiany lat 90.(doskonale zilustrowane choćby w "Psach" zmieniły każdą dziedzinę życia. Od polityki począwszy, poprzez media, na Kościele i biznesie(właściwie nieobecnym jako dziedzina życia w PRL) skończywszy. Doszło do tego wejście w Polski w orbitę globalizacji.