Nikczemna napisał/a:
Ja za to nie wiem, kim jestem. Rodzina uważa mnie za typowego smutasa, zupełnie bez energii i chęci do życia, a przyjaciele za żywiołową, pomysłową i otwartą osobę. Jedno jest pewne - w smutek popadam nadzwyczaj często, a ostatnimi czasy cały czas. A że znajomi przyzwyczaili się do tej optymistki, którą jestem w ich towarzystwie wręcz obrażają się o to, że nie mam humoru. Myślę, że spowodowane jest to stresem związanym m.in ze szkołą, wahaniami nastrojów jakie są typowe w moim wieku, ale co mi po tej wiedzy? Chodzę z kąta w kąt, płaczę, na nic nie mam siły, chcę rozwalić wszystko i wszystkich (do głowy przychodzą mi wybitne sposoby na wcielenie w życie zwrotu "zamknij się" ). Wkurzają mnie wszelkie dźwięki, toteż i muzyki nie słucham w takich chwilach. Moją jakąś odskocznią, zauważyłam, jest jedzenie. Jem to, co jest pod ręką, byleby tylko udawać, że coś robię. Efekt? 3kg więcej w ciągu miesiąca.

Właśnie najgorsze jest to, że najwidoczniej na mnie nie ma lekarstwa. Po prostu swoje muszę przeżyć i wypłakać, żeby później stwierdzić jakie wszystko jest cudowne. Ostatnio oderwałam się od tego wszystkiego oglądając komedię romantyczną, choć na chwilę przez te 2h miałam w sobie jakąś iskrę entuzjazmu może tego potrzebuję? Już sama nie wiem. Wiem za to, że mało kto mnie potrafi zrozumieć, bo już próbowałam się wygadać komuś, ale gdzie tam. Każdy ma swoje sprawy, co go tam interesuje, że wpadłam w "doła" heh.

Nikczemna napisał/a:
ale co mi po tej wiedzy?

nie wiem, jaki jest "twój wiek", ale w pewnym wieku też tak miałam - że rodzina twierdziła, że jestem smutas, nerwus i w ogóle, ale znajomi, że szalony wesołek.