Na świecie jest tyle kościołów, a Wy się uparliście jednego. Trochę to upraszczające :-)

Poza tym, zachowania księży i ludzi 'zaangażowanych'. To trochę niedorzeczne. Jezus chyba nie chodził po domach i nie domagał się gotówki od pierwszych lepszych napotkanych ludzi. A już na pewno nie wywoływał skandali, nie kradł, nie jeździł mercedesem.

Można mówić wszystko, robić wszystko, można nic nie wiedzieć, i tak się pozostaje katolikiem. Ba, można być niewierzącym, jak ja i nadal jest się katolikiem. Cudna, kochana, tolerancyjna religia.

zresztą - kto uważa, że Jezus nie wywoływał skandali

Bereniko, a Ty wiesz najlepiej

bo On im nie pokazał "gdzie ich miejsce"

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Wy sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa.

Kiedy wielotysięczne tłumy zebrały się koło Niego, tak że jedni cisnęli się na drugich, zaczął mówić najpierw do swoich uczniów: Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów.

On im pokazywał co jest dalej, wie z czego czerpią i wie dokąd prowadzi droga dalej

trudno jest chyba Ci wyrwac sie z tego kontekstu ktorym myslisz

zwelaszcza ze z tematu znow robi sie temat 'dlaczego nie lubimy katolikow"

faryzeusze mimo wszystko byli dużo lepsi, niż przyjmuje się bez kontekstu. trzeba poszukać pierwotnych przyczyn, skąd się faryzeizm wziął. wielu uczniów wywodziło się spośród faryzeuszy czy uczonych w Piśmie - Nikodem, czy Paweł to tylko przykłady.
faryzeusze nie są ganieni za swoją gorliwość

Jezus docenia dobre czyny, jednak wskazuje też złe

greckie słowo ουαι nie niesie w sobie agresji czy potępienia, jak zwykło się czytać. raczej żal, czy ból.

Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście.

wszystko rozbija się o "kadosz" - które faryzeusze starali się zachowywać jak najdoskonalej, jednak utracili w tym spojrzenie na Boga

jest wiele dobrych rozważań czy wprowadzeń do biblistyki, prostszym językiem też i po polsku raczej też i nie mam ambicji pisania tu kolejnej z takich książek

Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu , abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.

Nie ma wątpliwości, że jest ono [Dzieje Apostolskie] dalszym ciągiem Ewangelii Łukasza, że oba dzieła stanowią
jednolitą kompozycję tego samego autora, podzieloną na dwa tomy odpowiadające
ówczesnym dwom zwojom. Wynika to z początkowych zdań Dziejów Apostolskich, czytamy
tam bowiem, co następuje: „Pierwszą księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co począł był
czynić i nauczać Jezus...”
Ale za wspólnym autorstwem przemawiają jeszcze inne sprawdziany. Filologowie
ustalili na przykład za pomocą precyzyjnej metody statystycznej, że obie części łączy
tożsamość stylu i słownictwa, nie mówiąc już o fakcie, że autor je dedykował jednej i tej
samej osobistości, niejakiemu Teofilowi, zwanemu przezeń „dostojnym”. Wreszcie nie bez
wartości dowodowej w tym względzie jest to, że prolog Dziejów Apostolskich jest jakby
rekapitulacją ostatniego rozdziału Ewangelii Łukasza, a więc ogniwem wiążącym obie części
w jedną całość narracyjną.
Według tradycji kościelnej autorem obu ksiąg miał być Łukasz, towarzysz podróży,
sekretarz i lekarz Pawła. Jako dowód jego autorstwa wskazuje się m.in. na fakt, że ewangelia
jego imienia zawiera mnóstwo terminów medycznych, które mógł znać tylko zawodowy
lekarz tamtych czasów.
Rzecz nie jest jednak tak prosta, jak się to przedstawia. Nie wolno nam przede
wszystkim zapominać, co już parokrotnie podkreślaliśmy przy innych okazjach, że ewangelie
z początku krążyły wśród czytelników bezimiennie, zanim przypisano je poszczególnym
autorom. W tych warunkach tradycja ustna, tak często przecież zawodna, nie ma i nie może
mieć i w tym przypadku wartości kategorycznego dowodu.
Łukasz w tekstach obu ksiąg ani razu nie występuje imiennie. Jak więc doszło do tego,
że w pewnej chwili uznano go za ich autora? Dzisiaj na ten temat możemy gubić się tylko w
domysłach. Zapewne pamiętano, że Łukasz był towarzyszem Pawła, toteż opinia, że jest on autorem obu tych ksiąg Nowego Testamentu, mogła łatwo powstać pod wpływem wzmianek
w trzech listach figurujących pod imieniem Pawła. W kwestionowanym Drugim liście Pawła
do Tymoteusza (4,11) oraz w autentycznym Liście Pawła do Filomena (4,24) imię Łukasza
wymienione jest lakonicznie wśród innych towarzyszy autora, a więc bez specjalnego
wyróżnienia.
Natomiast autor Listu do Kolossan określa go bliżej, nazywając „lekarzem
najmilszym” (4,14). W tym jednak bieda, że list ten zawiera anachronizmy i przez wielu
biblistów definitywnie uznany został za apokryf. Wynikałoby z tego, że nie od Pawła
pochodzi ta jedyna notatka, która wyraża jakiś bardziej osobisty, bardziej zażyły stosunek do
Łukasza.
Wyżej przytoczyliśmy argumenty stawiające pod znakiem zapytania autorstwo
Łukasza. Nie powracajmy więc do tej sprawy. Warto tu tylko dla przypomnienia jeszcze raz
podkreślić uderzającą zależność autora od obcych źródeł, a także jego nawyk posługiwania
się beletryzacją dla uzupełnienia luk w wątku opowiadania, powstałych na skutek niedostatku
konkretnych wiadomości, niedostatku trudnego do wytłumaczenia u człowieka, który jako
towarzysz Pawła powinien był mieć dostęp do źródeł z pierwszej ręki. Nie zna on np.
autentycznych listów Pawła.
Jakiej wnikliwości potrzeba nieraz w tego rodzaju poszukiwaniach i analizach
filologicznych, świadczy argument, jaki bibliści wykryli w samym tekście Dziejów
Apostolskich. Otóż w rozdziale dwudziestym czytamy, że w podróży do Syrii towarzyszyli
Pawłowi ludzie nazwiskiem Sopater, Arystarch, Sekundus, Gajus, Tymoteusz, Tychik i
Trofim. Natomiast nie wymieniony jest Łukasz. A jednak następne zdania podane są w
pierwszej osobie liczby mnogiej: „my odpłynęliśmy”, „przybyliśmy”, „gdybyśmy się zeszli”,
„a my, wsiadłszy na okręt”, „podpłynęliśmy”.
Należałoby stąd wnioskować, że autorem tych wspomnień nie był Łukasz, lecz ktoś z
wyżej wymienionych towarzyszy podróży Pawła. Dlaczego bowiem Łukasz, człowiek
bystrego umysłu, miałby dopuścić się takiej niezrozumiałej niekonsekwencji, że naprzód nie
włącza swego nazwiska w poczet towarzyszy Pawła, by potem ni stąd ni zowąd pisać: „my to
zrobiliśmy”? Niektórzy egzegeci wyrazili przypuszczenie, że pominął siebie przez
skromność, ale nawet gdybyśmy przyjęli taką wątpliwej wartości hipotezę, pozostałoby
jeszcze pytanie, jak mógł Łukasz nie dostrzec tak bałamucącej niekonsekwencji w owym
fragmencie swego opowiadania.
Istnieje jeszcze inne przypuszczenie. Uważnego czytelnika musi uderzyć, że wersety
określone przez biblistów terminem „my”, stanowią w tekście jakby odrębną grupę narracyjną(16, 10-17; 20,5,15; 21,1-18; 27,1-28). Ponieważ istnieją wyraźne poszlaki, że Dzieje
Apostolskie w ciągu wielu lat były przeredagowywane i rozszerzane, nie jest wykluczone, że
zdania określone przez biblistów terminem „my” są w rzeczywistości włączonymi do tekstu
fragmentami jakiegoś dziennika podróży. Czy jednakże autorem tego dziennika był Łukasz,
tego nie wiemy i niestety nigdy już chyba się nie dowiemy.
Mniej kłopotliwa jest kwestia daty powstania Dziejów Apostolskich, chociaż i tutaj
nie obyło się bez kontrowersji. W tekście księgi nie znaleziono żadnej aluzji do zburzenia
Jerozolimy, co niektórym egzegetom wystarczyło za dowód, że ukazała się ona jeszcze przed
70 r. Niestety, nie biorą oni pod uwagę znanego nam już faktu, że Dzieje Apostolskie
stanowią drugą część Ewangelii Łukasza, że przeto mamy tu do czynienia z jednym dziełem
podzielonym na dwie części, napisanym przez jednego i tego samego autora. Tymczasem w
tekście tej ewangelii, jak to już wiemy, wyśledzono echa zburzenia Jerozolimy, a nawet
prześladowań wyznawców Chrystusa przez cesarza Domicjana, który panował w latach 81-
96. W takim razie Dzieje Apostolskie musiały powstać, jeżeli nie później, to przynajmniej
jednocześnie z Ewangelią Łukasza, czyli ok. 90 r.

Autorzy ewangelii kanonicznych – ewangelista Marek i Łukasz – nigdy nie widzieli Jezusa, gdyż żyli w okresie późniejszym.