valdens napisał/a:

[quote]Dla mnie wszystkie religie to zło i tego będę się trzymać.

Jezus też był marzycielem. Był wielkim człowiekiem, staram się go naśladować. [Yes]

Andrzej Pilipiuk napisał/a:
I jeszcze jedno - zdajcie sobie sprawę że to inkwizycji zawdzięczacie dziejszą procedurę procesową:

1) domniemanie niewinności.

Andrzej Pilipiuk napisał/a:
2 ) prawo powoływania świadków obrony

Andrzej Pilipiuk napisał/a:
3) i w ogóle prawo obrony przed sądem.

Andrzej Pilipiuk napisał/a:
4) konieczność przedstawiennia dowodów winy.

trochę bzdura!

[quote]Andrzej Pilipiuk napisał/a:
6) koniecznsć dowiedzenia winy przed zapadnięciem wyroku skazującego.

uczciwie -ani v 1 ani v 2 nie są ewangeliczni.

Zadaniem inkwizycji było zwalczanie herezji, rozumiane jako wykrywanie, nawracanie i karanie heretyków. Dlatego też jej jurysdykcja dotyczyła tylko chrześcijan, rozumianych jako wszystkie osoby ochrzczone, gdyż tylko ktoś, kto był już chrześcijaninem, mógł się dopuścić herezji - odstępstwa od prawd wiary. Postępowanie prowadzono z urzędu. Do ustalenia czy dany podejrzany jest, czy nie jest heretykiem, inkwizytorzy dochodzili w wyniku procesu dowodowego opartego o zeznania. Inkwizycja nie stosowała natomiast metody tzw. (łac.) ordaliów, zwanych potocznie \"sądami bożymi\" - prób niewinności lub prawdomówności oskarżonego opartych o przeświadczenie, że Bóg nie dopuści do skazania niewinnego, jak np. próba wody czy próba rozgrzanego żelaza. Ordalia zostały zresztą zakazane oficjalnie przez Kościół w 1215 r.

Podstawowym dowodem winy oskarżonego było jego przyznanie się. Zakładano przy tym, że obowiązek dowiedzenia niewinności spoczywa na oskarżonym - inaczej mówiąc, zakładano z góry winę oskarżonego. Ponieważ w 1252 r. Papież Innocenty IV zrównał heretyków ze zwykłymi kryminalistami, możliwe stało się oficjalne stosowanie tortur w celu uzyskania przyznania się do winy, jak to było już wcześniej powszechną praktyką w przypadku procesów kryminalnych. W takiej sytuacji oskarżeni nie mieli wielkich szans uzyskania wyroku uniewinniającego. Mimo że oficjalnie zakres i czas tortur były ograniczone szczegółowymi przepisami, w praktyce oskarżeni bywali często torturowani do czasu, gdy przyznali się do takich win, jakie satysfakcjonowały inkwizytorów. Taka metoda prowadziła też do najrozmaitszych nadużyć, np. fałszywych denuncjacji przez osoby niechętne oskarżonemu, łańcuchów wzajemnych oskarżeń przez kolejnych oskarżonych, pragnących uniknąć tortur i zdawania oskarżonych na łaskę inkwizytorów, od których dobrej woli zależało, czy zeznania uznają za satysfakcjonujące. Prawo inkwizycyjne dawało możliwość do odwołania swoich heretyckich twierdzeń. Wówczas nakładano na skazańca, który wyraził skruchę publiczną i prywatna pokutę. W ramach publicznej pokuty trzeba było np. podczas procesji z udziałem wszystkich mieszkańców miasta przejść od bram miejskich do kościoła, obnażonym do pasa, dać się chłostać swemu proboszczowi lub innej osobie duchownej. W dodatku trzeba było wcześniej nieść ze sobą uniesiona wysoko w górze rózgę. Na pokutnika nakładano obowiązek uczestniczenia do końca życia we wszystkich nabożeństwach parafialnego kościoła, wstrzemięźliwość seksualną oraz surowy post obejmujący wyrzeczenie się pokarmów mięsnych, jaj i nabiału przez określony czas. Winowajca musiał też nosić specjalny strój pokutny, najczęściej habit z dwoma namalowanymi na żółto krzyżami z przodu i z tyłu. Należy zaznaczyć, że taką pokutę odbywaną na wolności a nie w więzieniu nakładano na osoby, które dobrowolnie się przyznawały do swoich win. Najstarszy znany formularz dokumentu pokutnego został zamieszczony w podręczniku \"Procesus inquisitionis\" z 1248 roku.

No to kto przeprasza jako pierwszy? Valdens - Ty tu jesteś Szefem. Powinieneś dać dobry przykład.

zapomin napisał/a:Sprawiedliwiej byłoby - moim zdaniem - oceniać inkwizycję w kontekście prawa np świeckiego, które obowiązywało w czasach inkwizycji.

prawo świeckie było inkwizycją.