Książki pod kulturalną choinkę
Jaki prezent najbardziej ucieszy wrażliwego internautę? W dobie e-booków i tabletów warto pod choinkę położyć... tradycyjną książkę. Oto jedne z możliwych bożonarodzeniowych rekomendacji.


„Obsoletki”, Justyna Bargielska, Czarne

„Nielubiąca zapominać”, pielęgnująca życie rodzinne i wiodąca szczęśliwe matczyne, uderza w klawiaturę laptopa na przemian z wciskaniem przycisków pod Tygryskiem czy Kłapouchym w grającej zabawce swojej córki. Tak żyje się auto-bohaterce „Obsoletek” Bargielskiej. Tym razem poetka, autorka „Dating session” i nagrodzonego w 2009 tomiku „Dwa fiaty”, debiutuje krótką prozą. Miejscami zabawną, nerwową, barwną i przesyconą „instynktem macierzyńskim”. Bargielska pisze o dojrzałości, czyli gotowości do utraty. I o specyficznej stracie, bo graviditas obsoleta to utrata dziecka, poronienie. „Obsoletki”, jako literackie pielęgnowanie bolesnego wspomnienia, zbiór krótkich historii z życia i ze snów, przyszpila czytelnika do fotela i daje prawie namacalnie odczuć siłę doświadczenia bycia matką. Doświadczenia często degradowanego do zbyt zwyczajnego i nieistotnego, by je poddawać literackiej analizie i by pisać o nim inaczej, niż jako uśmierceniu wszelkich innych ról i umiejętności kobiety.

„Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”, Swietłana Aleksijewicz, Czarne

Zwycięstwo w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej przez wiele lat musiało być poprawne i przesycone nienaruszalnym, pedagogicznym etosem. I było zwycięstwem mężczyzn, zakładających raz w roku, w rocznicę jej zakończenia, swoje mundury obciążone medalami, by świętować głośno na ulicach w oparach wódki. Swietłana Aleksijewicz pisze o tych, które nigdy tak nie świętowały, a udział i traumę wojenną ukrywały skrzętnie przez lata. Kobiety żołnierki opowiedziały białoruskiej dziennikarce o swoich wojennych losach, walce, dźwiganiu broni, oczekiwaniu na powroty i wojnie, która w nich trwa do dziś. Opowiedziały, jak po powrocie z niej trudno patrzeć na czerwień i jak ze swoich mieszkań wyrzucały czerwone przedmioty, ale też o miłości na froncie, śmiechu w okopach, szyciu ubrań ze spadochronów. Wreszcie książka o bohaterstwie, które mężczyznom może się nie podobać, ale gdy słuchają swoich żon, muszą czasem przyznać, że właśnie one mówią o wojnie takiej, jaką była.

„Lato”, J.M. Coetze, ZNAK

Tytuł sugeruje sielankę, ale w swojej najnowszej powieści J.M. Coetze dotyka tematów trudnych i wstydliwych. W poruszającym, autobiograficznym strumieniu świadomości, noblista jawi się jako mężczyzna, który całe życia zmaga się z własną tożsamością. Dojmująca, szczera, bolesna spowiedź autora „Hańby” zmusza do niewygodnej refleksji i dialogu z własnym „ja”.
„Dziennik pisany później”, Andrzej Stasiuk, Czarne

Autor „Dukli” przyzwyczaił już swoich czytelników do tego, że penetruje najbardziej wstydliwe zapomniane fragmenty Europy. Owładnięty obsesją na punkcie Albanii i Rumunii, znów przemierza bałkańskie rubieże. Punkty na mapie Stasiuka to nie najmodniejsze kurorty i snobistyczne monumenta, ale miejsca, które autorzy przewodników Pascala pomijają wymownym milczeniem. Zdjęcia z podróży Stasiuka dobitnie potwierdzają, że pisarza w podróżowaniu najbardziej interesuje kurz, błoto i patyna. „Dziennik pisany później” to literacki emblemat twórczości Stasiuka, którego pełna namysłu pogarda dla wszystkiego, co komercyjne i kolorowe, jest znakiem firmowym jego pisarstwa.

„Gdzieś dalej, gdzie indziej” Dariusz Czaja, Czarne

Krakowski antropolog odbiera kulturę na wielu poziomach dowodząc, że jest jednym z najbardziej przenikliwych komentatorów współczesności. Ostatni zbiór esejów to wynik jego podróży po południowych Włoszech. Czaja, który przyzwyczaił już czytelnika do erudycyjnych wtrętów i nawiązań, jak zawsze zadziwia akuratnością swoich sądów. „Tylko naiwni wierzą jeszcze, że tak naprawdę podróżujemy jedynie wtedy, gdy fizycznie przemieszczamy się w geograficznej przestrzeni” – rozpoczyna swoją książkę eseista. „Gdzieś dalej, gdzie indziej” traktować można nie tylko jako przewodnik po włoskich szlakach, ale bedeker po tym, co we współczesności jest z kultury śródziemnomorskiej.

„Cień”, Jan Polkowski, Znak

Laureat tegorocznej nagrody im. Andrzeja Kijowskiego wrócił po wieloletnim milczeniu świetnie przyjętym tomem „Cantus”. W kolejnej poetyckiej odsłonie Polkowski pokazuje zamglone, niedopowiedziane oblicze swojej poezji. „Cień” pełen jest fraz nieoczywistych, ale nie ulotnych. W tej poezji liczy się przede wszystkim cisza, skupienie i niedomówienie. Czy dlatego Polkowski retorycznie i przewrotnie stwierdza, ze „Szare powietrze wysysa ze mnie słowa?”

„No właśnie co”, Samuel Beckett, PIW

Fascynację twórczością Samuela Becketta Antonii Libera przekuł już w świetną powieść „Godot i jego cień”. W zbiorze „No właśnie co” znalazło się dziesięć dramatów autora ”Końcówki” i kilka nietłumaczonych dotąd tekstów prozatorskich propagatora twórczości irlandzkiego dramaturga. Tytułowe „No właśnie co” to jeden z ostatnich beckettowskich tekstów: lingwistyczny komentarz do słynnego traktatu Ludwika Wittgensteina. „Beckett tworzył mit człowieka nowoczesnego” – tak puentuje myśl wielkiego dramaturga Antoni Libera.

źródło: http://www.tvp.pl/kultura/
Wiktor Orzel · 17:55 23.12.2010 · 0 ·
Komentarze

Ten news nie został jeszcze skomentowany. Jeśli chcesz dodać komentarz, musisz być zalogowany.

Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty